Rotary Jeugd Exchange studenten

Mony en Annabel woonden een jaar in Nederland

NUNSPEET - Het Long Term Exchange Program, beter bekend als ‘jaaruitwisseling’, is een pro­gramma van Rotan International en is bestemd voor scholieren uit het Voortgezet Onderwijs. Het is de bedoeling dat de jongere in het buitenland een jaar naar school gaat. Omgekeerd komen buiten­landse scholieren naar Nederland om gedurende een jaar samen met leeftijdgenoten naar school te gaan.

Jaarlijks nemen wereldwijd 8000 jongvolwassen deel aan een uitwis­selingsprogramma van Rotary. Dit jaar zijn vanuit Nederland 27 naar het buitenland vertrokken en komen er 25 naar Nederland. Britt Groeneboer en Madyke de Groot zijn als ‘outbounds’ vorig jaar augustus vanuit Nunspeet naar respectievelijk Canada en Ame­rika vertrokken voor de uitwisseling. Britt en Madyke wonen door zorg van ' de lokale Rotary club in gastgezin­nen en gaan overdag naar school. Ze hebben de opdracht om zo snel moge­lijk te integreren in de lokale' gemeen­schap en daarbij de kernwaarden van Rotary zijnde, internationaal begrip en vrede door een wereldomvattende kameraadschap van mensen uit te dragen.

Onderdeel van het Long Term Exchange Program is dat Rotary club Nunspeet twee jongeren uit het buiten­land ontvangt. Op 17 augustus 2024 zijn Mony uit Mexico en Annabel uit Zwitserland in Nederland aangekomen.

Reide “inbounds” verblijven gedurende het schooljaar, door zorg van de leden van de club, bij gastgezinnen in Nun­speet en Harderwijk. Rotary Club Har­derwijk heeft “Nunspeet” de helpende hand toegestoken. Het RSG in Harder­wijk heeft zich gastvrij getoond door beide scholieren toe te laten tot Havo- 4. Annabel woont nu vlakbij het gast­gezin waar Mony verblijft en is voor de gelegenheid even op de fiets gestapt om op visite te komen. „Mijn vader is zestien jaar geleden, toen ik geboren werd, lid geworden van Rotary, dus ik groeide op met het programma. Mijn zus heeft ook aan het programma mee­gedaan. Ik wilde meedoen om meer te leren en vrienden te maken, maar ook om de taal en de cultuur beter te leren kennen,” vertelt Mony. De ouders van Annabel wilden liever niet dat hun dochter te ver weg van huis ging, daarom is de keuze op Nederland gevallen. Nu Annabel zeven maanden in Nederland is kan ze wel stellen dat het programma haar heeft gebracht waar ze op hoopte. „Ik heb heel veel gedaan en met heel veel mensen kennis gemaakt, ik heb een hele lijst.” Mony vindt zelfs dat het haar méér gebracht heeft dan ze verwachtte. „In Mexico denk je er verder niet over na, maar eenmaal hier is er soms ook een moeilijke kant. Op school is ook alles anders. De school in Mexico is veel kleiner en hier is alles zo groot en zijn er zo veel mensen en groepen.” Bij Annabel zijn vooral de schooldagen anders geregeld. .Hier heb je 30 minuten pauze en eet je je boterham, maar in Zwitserland is dat anderhalf uur. Dan ga ik naar huis en eet ik een warme maaltijd met mijn familie. En het systeem is ook heel anders.

Bij ons heb je negen of twaalf jaar school met tijden van acht tot vier of vijf uur. En dan is het heel veel om te leren. Hier in Nederland heb je korte schooldagen.” Mony wil toch nog even kwijt dat ze de denkt dat het onder­wijssysteem in Mexico beter is want ze vindt de leerlingen hier maar lui! „Ik ga naar school van tien voor zeven tot half drie en ik heb geen tussenuur. Hier zijn de léssen van half negen tot twee, drie of vier uur. Maar niemand doet iets onder de lessen; ze praten allemaal tijdens de les en klagen dan dat te veel huiswerk hebben. Maar als je in de klas doet wat je hoort te doen dan heb je minder huiswerk. En de docenten hebben hier geen autoriteit. In Mexico zijn ze veel strenger. Als ze daar zeggen dat je niet mag praten dan ben je stil. Als een docent dat hier zegt dan vraagt de leerling waarom. Maar ik heb toch veel geleerd de afgelopen tijd, ik -ben -tevreden. Het is Annabel opge­vallen dat vooral de oudere mensen in Nederland heel aardig zijn, maar dat de jongeren soms een beetje verlegen zijn en niet met haar praten. ,Jn Zwit­serland zijn ze een beetje meer geïn­teresseerd in je,” zegt ze. Dat wordt ook onderschreven door Mony die zelfs stelt dat Nederlanders koud zijn. ,Als in Mexico iemand uit een ander land komt, dan wil iedereen daar mee praten, zelfs als ze niet zo goed Engels spreken. Iedereen vraagt iets aan je.

De eerste week dat we hier op school zaten hebben we twee meisjes uitge­nodigd voor de lunch en de volgende dag zeiden ze niet eens gedag. Als in Mexico iemand alleen is, dan gaat er altijd wel iemand naar toe om mee te praten.” Ondanks de verschillen en wetende wat ze nu weten, zouden Mony en Annabel zonder meer ween.,.* kiezen om naar Nederland te gaan. Eind juni gaan de beide dames weer terug naar hun land met ieder hun eigen herinneringen, maar ook met de wetenschap dat ze veel geleerd hebben over zichzelf en meer vertrou­wen in zichzelf hebben gekregen. Wat zowel voor Mony als voor Annabel heel opvallend was is het feit dat het in Nederland erg moeilijk is om een afspraak met iemand te maken. Mona: „Zo leer je de dingen in je eigen land waarderen. Ik heb niet eens een agenda in Mexico. Wij maken voor een ver­jaardag geen afspraken drie weken van te voren, want iedereen is altijd vrij.” Wat Mony en Annabel wel mee terug zouden willen nemen als die mogelijk­heid bestond is de directheid van de Nederlanders. „Gewoon zeggen wat je wilt en er niet om heen draaien. Ik doe^v het nu zelf ook,” besluit Annabel.

Door Ank Herstel Foto Bram van de Biezen

Artikel overgenomen uit de_veluwse_courant_25_maart_2025