Op een ijzig koude januarinacht, de tweede achtereenvolgende nacht waarin de temperatuur in Chicago onder het vriespunt zakt, zijn scholen gesloten, evenementen afgelast en vluchten geannuleerd. Terwijl buiten een arctische wind giert, heerst er binnen in het appartement van Stephanie Urchick een feestelijke sfeer.
Urchick is gekleed in een spijkerbroek en een T-shirt van de Pittsburgh Steelers, versierd met een 'Magic of Rotary'-badge. Over haar schouder hangt nonchalant een ‘Terrible Towel’, een iconisch geel stuk stof dat door de trouwe fans van het American Football-team wordt gezwaaid om hun steun te betuigen. Het gezelschap wordt af en toe onderbroken door gejuich of een zucht.
Deze play-offwedstrijd tussen de Steelers en de Buffalo Bills is al een keer verplaatst vanwege het gevaarlijke winterweer dat over de Verenigde Staten raast. Een groep Rotarians die het hoofdkantoor van Rotary bezochten, zat vast in de buitenwijk Evanston vanwege een vluchtvertraging, en Urchick nodigde hen uit om samen met haar naar de wedstrijd te kijken. De president van Rotary International, 2024-2025, Urchick is net terug van een reis naar de Internationale Vergadering in Orlando. Ze haalt wat pierogi, een soort Poolse knoedel, uit haar vriezer en zet allerlei soorten drankjes klaar voor haar onverwachte gasten.
Om Urchick een sportfan te noemen, is misschien een understatement dat de Hall of Fame waard is. In haar huis in Canonsburg, Pennsylvania, ongeveer 20 minuten buiten Pittsburgh, is de 'vrouwengrot' van Urchick een vloer tot plafond. Pittsburgh-sporten: graandozen uit de jaren negentig met honkbalgrootheid Roberto Clemente en het Stanley Cup-winnende hockeyteam Pittsburgh Penguins; foto's van haar met sportlegendes uit Pittsburgh, waaronder Steelers die Rocky Bleier rennen, samen met een van Bleier's ingelijste truien; een Steelers-spaarvarken; Hockeypucks van Penguins; een gesigneerde voetbal; een verzameling kaartjes; een Steelers-quilt. Haar meest recente aanwinst is een bobblehead van Pirates-honkbalspeler Richie Hebner, wiens foto Urchick in haar kluisje op de middelbare school heeft geplakt. In een nabijgelegen kast hangen haar twee favoriete uniformen: haar Rotary T-shirts en haar Pittsburgh-fankleding.
De Bills scoren drie touchdowns op rij om de wedstrijd te openen, waardoor de stand halverwege het tweede kwart op 21-0 komt. Urchick stapt weg van de groep die zich voor de televisie heeft verzameld en gaat achter het aanrecht zitten, terwijl ze op haar telefoon kijkt en op het eten dat ze in de oven aan het opwarmen is.
Haar sportplezier reikt veel verder dan dat van een typische fan. Op een zomer assisteerde ze bij karakteranalyses voor scouts van de Canadian Football League en bezocht ze NFL-trainingskampen om te kijken naar spelers die mogelijk zouden worden geschrapt en goed bij die competitie zouden passen. (Ze herinnert zich dat Baltimore Ravens-coach John Harbaugh haar benaderde over haar rol: "Ik heb nog nooit met een dame gewerkt!" "Nou", antwoordde ze, "ik bijt niet.") Ze nam ook deel aan een trainingskamp voor vrouwen opgezet door de Steelers en gerund door oud-spelers; haar ervaring kwam tot een einde nadat ze haar achillespees brak tijdens voetenwerkoefeningen door autobanden. Het maakte niet uit. "Het was gewoon een leuke, leuke zomer", zegt ze.
Ze ontmoette de vice-president van de Steelers, Art Rooney Jr., toen hij met haar Rotaryclub sprak. Daarna bracht ze hem wat chocolaatjes van Sarris Candies, een bekende zoetwarenfabriek opgericht in Canonsburg. Het is een traditie die ze een paar keer per jaar in stand houdt, waarbij de twee verenigd zijn door hun liefde voor het spel.
Dat soort verbanden is wat er vanavond op het feest gebeurt. Collega Steelers-fan René Laws, gouverneur van District 7610 (Virginia) van 2023-2024, draagt voor de gelegenheid haar #90 TJ Watt-trui. De twee ontmoetten elkaar toen ze aan dezelfde tafel zaten tijdens een trainingsseminar voor verkozen presidenten en hun wederzijdse liefde voor de Steelers kwam ter sprake. “Sindsdien zagen we elkaar op evenementen en hadden we altijd voetbal en Rotary om over te praten”, zegt Laws. De Steelers scoren vroeg in het vierde kwartaal en komen binnen een touchdown van de gelijkmaker. De twee lachen terwijl ze samen met de scheidsrechters allebei een Steelers als eerste naar beneden signaleren.
Het leven kan niet beter zijn, tenzij de Steelers daadwerkelijk winnen, wat helaas niet het geval is. Niet vanavond. De Bills scoren nog een touchdown met nog 6:27 in de wedstrijd. Hun fans vieren feest door sneeuw in de lucht te gooien. De Steelers verliezen de wedstrijd met 31-17 en dat is het einde van hun seizoen. Maar voor Urchick is dit nog maar het begin. Dit jaar krijgt ze haar eigen kans om leiding te geven aan een winnend team: Rotary.
Clubleden Greg Incardona (links) en William Kern vergezellen Urchick in het Acrisure Stadium, de thuisbasis van de Pittsburgh Steelers.
Een paar weken later komt Urchick samen met familie in het westen van Pennsylvania voor de verjaardag van haar oudste neef, Michael Hatalowich. De twee groeiden op als broers en zussen, altijd bij elkaar thuis, en ze plagen elkaar nog steeds alsof ze broer en zus zijn. Het aanrecht is bezaaid met pizza en kippenvleugels, pastasalade, fruit, crackers en dipsausjes, terwijl het nieuws op de achtergrond op de televisie in de woonkamer speelt. Maar voordat ze gaan eten, zingen de ongeveer twaalf aanwezigen – neven en hun echtgenoten, kinderen en kleinkinderen – ‘Happy Birthday’, eerst in het Engels en daarna in het Slavisch, in harmonie met ‘Mnohaja Lita’, een traditioneel Carpatho-Rusyn-verjaardagslied. wiens titel ‘vele jaren’ betekent. Urchick doet mee, haar stem helder en krachtig.
Muziek is gedurende het hele leven van Urchick een toetssteen geweest. Haar vader speelde accordeon en leidde ruim 35 jaar een polkaband, de Harmoneers. "Ik leerde polka voordat ik leerde lopen", zegt ze. Urchick was zangeres bij de band van haar vader en als ze in de stad is, zingt ze met het orthodoxe kerkkoor onder leiding van een andere neef van haar. ‘Weet je hoe sommige gezinnen samenkomen en kaarten spelen?’ zij vraagt. “Mijn vader was muzikant. Mijn grootmoeder, mijn tantes, het waren allemaal zangers. Dus toen we samenkwamen, zongen we.”
Urchick groeide op hier in het westen van Pennsylvania, vlakbij de grens van West Virginia, een landschap met bossen en boerderijen aan de voet van de Appalachen. Zowel haar grootouders van moederskant als van vaderskant zijn vanuit Oost-Europa (Polen, Slowakije en Oekraïne) hierheen verhuisd en hebben zich hier gevestigd om te profiteren van de banen in de kolenmijnen en staalfabrieken in de regio. Toen ze in de Verenigde Staten aankwam, kende haar moeder één zin: ‘Geef me wat aardappelen.’
Urchicks cultuur en haar familie blijven belangrijk voor haar. Breng wat tijd met haar door en je zult waarschijnlijk familieverhalen horen over een misverstand rond bieten en de macht van een beschermheilige en verhalen over haar bezoeken aan verre familieleden in Oost-Europa. Ze komt regelmatig samen met Hatalowich en haar andere neven van moederskant die in de buurt wonen, en ze komt samen met haar verder weg gelegen neven van vaderskant voor een jaarlijkse reis.
West-Pennsylvania maakt deel uit van wat ooit bekend stond als de Steel Belt vanwege zijn staalfabrieken en kolenmijnen, hoewel het nu de Rust Belt wordt genoemd na de teloorgang van die industrieën in de jaren zeventig en tachtig. De bevolking van Monessen, de geboorteplaats van Urchick, bereikte in de jaren dertig een piek van ongeveer 20.000 mensen, maar was in 2022 gedaald tot minder dan 7.000. Rijen winkels langs de hoofdstraat staan leeg, en er is nog maar één volwaardige supermarkt in de stad. Holy Name Cemetery, de Slowaakse begraafplaats waar Urchicks grootouders van vaderskant begraven liggen, is voor meer dan de helft leeg en de ongerepte gazons zijn een indicatie van het aantal graven dat oorspronkelijk werd verwacht. ‘Ze zullen het nooit vol krijgen,’ legt Urchick uit, ‘omdat zoveel mensen de stad hebben verlaten.’
Als kind verslond Urchick de mysterieromans van Nancy Drew en droomde ervan een spion te worden. "Ik was in dit kleine plaatsje in Pennsylvania, en ik was echt nog nooit ergens heen gegaan", zegt ze. “Ik wilde de wereld zien.” Toen ze naar de universiteit ging, heeft ze dat verlangen omgezet in een hoofdvak in internationale betrekkingen, met de nadruk op geschiedenis, politieke wetenschappen en talen. Ze studeerde Russisch, Pools, Servisch en Italiaans, naast het Frans dat ze op de middelbare school had geleerd. Toen ze haar studie afrondde, solliciteerde ze naar werk voor de FBI, de CIA en andere Amerikaanse inlichtingendiensten. Maar er was één obstakel: alle vier haar grootouders kwamen uit Oost-Europa. "Het antecedentenonderzoek van de meeste mensen duurt ongeveer drie tot vier maanden", herinnert ze zich. ‘Nou, bij mij duurde het blijkbaar anderhalf jaar.’
Tegen de tijd dat de FBI belde met een baanaanbieding, was Urchick een nieuw carrièrepad begonnen als administrateur in het hoger onderwijs. En ze vond het geweldig. Ze weigerde wat haar droombaan was geweest (hoewel ze grapt dat haar werk bij Rotary slechts een uitgebreide dekmantel is voor haar mantel-en-dolk-activiteiten), en ze behaalde vervolgens een masterdiploma in onderwijs en een doctoraat in leiderschapsstudies. Haar dromen over een internationale carrière werden op een laag pitje gezet – totdat Rotary langskwam.
Tijdens het diner op het verjaardagsfeestje denkt Urchicks neef Jeremy Layne na over zijn tante. Layne, nu 38, ontmoette Urchick pas toen hij een tiener was, en hij herinnert zich de impact die dat moment uiteindelijk had op het traject van zijn leven. Ze moedigde hem aan om zichzelf in de richting van zijn doelen te streven en te weigeren ‘nee’ als optie te accepteren. 'De dag dat ik haar ontmoette bij mijn Baba [grootmoeder], heeft ze vanaf die dag alles voor mij betekend', zegt hij. “Haar sfeer, haar energie, haar vonk die ze afgeeft is gewoon bedwelmend. Ze is gewoon een geweldige vrouw. Ik ben zo dankbaar dat ze in mijn leven is.”
“Ze is echt heel authentiek en oprecht”, zegt Rebecca Bazzar, de dochter van Hatalowich. “Ze zou overal kunnen passen, in een kamer vol diplomaten of een kamer vol lokale sukkels. Iedereen houdt van haar en ze zal het overal naar haar zin hebben.” Bazzar buigt zich naar voren en voegt er samenzweerderig aan toe: 'Je zult niemand ontmoeten die leuker is dan zij.'
De tientallen verzamelde mensen toosten op “Na zdravja!” en dan begint Urchick aan het lange proces van iedereen gedag te omhelzen. Ze bespreken waar ze naartoe reist, terwijl haar familieleden wensen dat ze veilig blijft. Terwijl ze naar buiten lopen, nemen zij en haar neef Peter Merella, de koordirigent, 'op hun manier' in het Pools afscheid. “Doe widzenia.” Vrij vertaald vertalen ze: ‘Tot we elkaar weer zien.’
Urchick is mentor van Kate Matz (midden) van de Rotary Club van Pittsburgh. Matz en haar dochter Mason voegen zich bij Urchick bij Sarris Candies.
De volgende ochtend, als ze een zijkamer van een restaurant in Canonsburg binnenloopt, wordt Urchick verwelkomd met gejuich en applaus van de tientallen Rotary-leden die langs een rij tafels zitten. Maar het is niet alleen Urchick die juicht als ze de kamer binnenkomt. Het is de begroeting die elk lid krijgt als hij aankomt voor een bijeenkomst van de Rotary Club van McMurray, de thuisclub van Urchick.
De traditie begon een paar jaar geleden toen iemand te laat op de bijeenkomst arriveerde. Iedereen juichte – en het sloeg aan. Ongeacht wanneer ze op de vergadering aankomen, alle leden worden begroet alsof ze de president van een internationale organisatie zijn. “Hoe kon je je niet goed voelen?” zegt Urchick.
Ze omhelst William Kern, de clubvoorzitter, en de vergadering begint. Het is een ontbijtvergadering en de geur van toast dringt door de lucht. De tafel is een wirwar van koffiemokken en karaffen, lege kopjes van half om half, en waterglazen. Het eten begint te arriveren, klassieke dinergerechten, waaronder wentelteefjes, bagelsandwiches, opgebakken aardappels en havermout. Urchick is niet echt een ontbijteter en houdt het bij cafeïnevrije koffie.
Jarenlang zat de club vast op ongeveer 35 leden, vertelt Urchick. Maar het maakte gebruik van het Actieplan van Rotary om met nieuwe ogen naar zichzelf te kijken. Clubleiders vroegen elk lid naar de prestaties van de club – zaken als de dag van de clubvergadering, tijd en locatie, en clubprojecten. Met die informatie kwamen ze tot de conclusie dat een bijeenkomst op een ander tijdstip voor meer mensen zou kunnen werken en schakelden ze over van een lunchclub naar een ontbijt. “Meteen, en dan bedoel ik meteen, kwamen er twee nieuwe mensen bij de club”, zegt Urchick. “Ze zeiden dat ze al eerder waren uitgenodigd, maar nooit konden komen.”
Daar stopte de club niet. Leden spraken met andere groepen in de omgeving en vonden mensen die wilden dienen, maar niet naar clubbijeenkomsten wilden gaan. Terwijl ze de opties onderzochten, begonnen de clubleiders een satellietclub waar mensen precies dat konden doen. Het concept bracht 15 nieuwe leden naar de club. “Ze betalen de volledige contributie”, zegt Urchick. “Wij geven niets weg. Maar we weten ook dat ze niet naar de wekelijkse bijeenkomsten komen.” In plaats daarvan houden ze ‘PBR’-avonden, waarbij niet wordt verwezen naar het bekende monogram van het Amerikaanse bier Pabst Blue Ribbon, maar naar ‘pizza, beer, and Rotary’.
De club van Urchick, de Rotary Club van McMurray, Pennsylvania, begon voor het ontbijt bijeen te komen om nieuwe leden te bereiken.
De bijeenkomst van vanochtend is levendig, vol levendige gesprekken en gelach. Het gejuich, het gedeelde ontbijt en de kameraadschap maken allemaal deel uit van de intentie van de club om, om de slogan van Urchick te gebruiken, ‘gewoon onweerstaanbaar’ te zijn. “Het maakt mijn werk gemakkelijker als ik praat over Rotarian zijn in een actieve club”, zegt ze. Onweerstaanbaar zijn “betekent dat de ervaring zo meeslepend, zo leuk en zo dynamisch is dat mensen zich ertoe aangetrokken voelen en niet meer weg willen”, voegt ze eraan toe. “Aan de basis daarvan ligt het hele concept van erbij horen: is dit het soort groep waartoe ik wil behoren?”
Dat was de vraag die Urchick zichzelf stelde in 1991, toen een kennis haar kantoor aan de California University of Pennsylvania binnenliep en vroeg of ze zin had om naar een Rotary clubbijeenkomst te gaan. Urchick wist niet veel over Rotary, maar ze was onlangs gescheiden en op zoek naar manieren om nieuwe mensen te ontmoeten. En toen de vrouw de internationale aard van Rotary ter sprake bracht, klikte er iets.
Toen ze naar haar eerste bijeenkomst van de Rotary Club van Californië ging, een stad ten zuiden van Pittsburgh, ontmoette ze Chuck Keller, een lid van de club en RI's president van 1987-1988. "Hij stelde zichzelf voor en we werden snel vrienden", zegt ze. “Ik had een ingebouwde Rotary-peetvader. Het was geweldig." Urchick dook erin, ontving teamleden van Group Study Exchange en deed mee met de Youth Exchange- studenten van de club. Ze organiseerde een picknick binnenshuis, compleet met een zaklopen op drie poten. ‘Oh, mijn god,’ zegt ze met haar Pittsburgh-accent, ‘het was hilarisch.’
Urchick voelde zich vooral aangetrokken tot het werk van de Rotary Foundation en werd eerst voorzitter van de Foundation voor haar club en daarna voor haar district. Later diende ze op zoneniveau als regionale coördinator van de Rotary Foundation, waarbij ze zich richtte op de ontwikkeling van fondsen. Ze werkte samen met Lou Piconi, een andere Rotariër uit de omgeving van Pittsburgh die Rotary op internationaal niveau zowel als directeur als trustee had gediend, om wat zij ‘grote donormogelijkhedenteams’ noemden, groepen van vijf tot zeven mensen op te leiden die zich concentreerden op fondsenwerving voor de Roterende Stichting. "Lou en zijn vrouw Barbara, en ik stapten in zijn grote rode Cadillac", zegt ze, en reisden door de regio. "We hadden een geweldige tijd."
Door haar werk bij de Foundation leerden meer mensen haar kennen, wat leidde tot een telefoontje om 5 uur 's ochtends in 2012. Haar naam was naar voren gebracht ter vervanging van Anne Matthews als trustee van de Rotary Foundation. Later werd Urchick zelf directeur en leidde ze het Strategische Planningcomité van de organisatie, een rol die cruciaal bleek voor het vormgeven van haar denken over hoe Rotary naar een bloeiende toekomst kon worden geleid.
Gezien Urchicks achtergrond in internationale betrekkingen komt haar interesse in vrede als een van haar prioriteiten als president waarschijnlijk niet als een verrassing. Ze moedigt het naleven van de Vierwegtest aan, het investeren in een positieve clubcultuur en het samenwerken met Rotary Peace Centers om leden te helpen de boodschap van Rotary's inzet voor vrede te verspreiden. “We krijgen geen Nobelprijs voor de Vrede voor het stoppen van een oorlog”, zegt Urchick, “maar we kunnen wat we bij Rotary hebben gebruiken om de wereld een betere plek te maken.”
Een van de pijlers van Urchick's vredesactie is, nou ja, een pijler. Die middag, na de clubbijeenkomst, voegt ze zich bij de leden van de Rotary Club van White Oak in een park in de gemeenschap, ongeveer 24 kilometer ten zuidoosten van Pittsburgh. Het is een prachtige zonnige dag die aanvoelt als lente, ook al is het nog maar begin februari, met een licht briesje op de resterende bladeren die aan de eiken in het park hangen.
Dan Dougherty, de gouverneur van District 7305 van 2024-2025 en lid van de White Oak-club, houdt een witte paal van 2,5 meter vast. De woorden ‘Moge vrede heersen op aarde’ zijn erop gegraveerd in acht talen – Engels, Iers, Italiaans, Pools, Duits, Kroatisch, Spaans en Vietnamees – die in de gemeenschap worden gesproken. De zinsnede verschijnt ook in braille, en er is een sticker met de regenboogvlag en nog een sticker voor Veterans for Peace . Urchick loopt naar voren, haalt onmiddellijk haar telefoon tevoorschijn en scant de QR-code aan de kant van de vredespaal die linkt naar een website met meer informatie.
Ze moedigt clubs aan om deze palen op te zetten als zichtbare signalen van hun inzet voor vrede, of dat nu bij de leden thuis is, in hun club, in hun gemeenschap of over de hele wereld. Dougherty's vrouw Autumn, die ook lid is van de White Oak-club, heeft zich ten doel gesteld om het komende jaar elke club in hun district een vredespaal te laten oprichten.
Als het laatste lid van de White Oak-club arriveert, schaart iedereen zich rond Urchick, alsof spelers tijdens een cruciale time-out om hun coach heen zitten. “Het Peace Pole-project is mijn favoriet omdat het een visuele representatie is”, vertelt ze hen. 'Het zal iedereen in White Oak die naar dit park komt vertellen dat jouw club zich bezighoudt met vredesopbouw. Rotary gaat over vredesopbouw.”
Om de ceremonie af te sluiten, nodigt Urchick de leden uit om hun hand uit te steken en de paal aan te raken. Ze verenigen zich en maken allemaal deel uit van hetzelfde team: het Rotary-team. Urchick glimlacht. Spel aan.
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in het julinummer van Rotary magazine.
