Verhalen vanaf de Huizer Botters
Verhalen vanaf de Huizer Botters
Tijdens de zomerse bottertochten, georganiseerd door Rotary Gooimeer en de stichting Huizer botters, delen inwoners van Huizen hun wijsheid met leden en oud-leden van Rotary Gooimeer. Zo combineren we een ontspannen middag op het water met mooie en ontroerende verhalen, spreuken en praktische tips, die deze Huizers maar al te graag wilden nalaten voor de toekomstige generaties.
Selecteer en lees hieronder de verhalen vanaf de Huizer Botters. Opgetekend in augustus 2019:
· |
· |
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het niet kan |
· |
Als Huizen je niet aanstaat, moet je maar een ander dorp uitzoeken |
· |
· |
· |
· |
· |
· |
· |
Ga even zitten, dan gaan we eerst eens danken
Dinie Klein-Vos
Dinie Klein-Vos (85) is geboren en getogen in Huizen. Haar wieg stond op de Lindenlaan. In het gesprek op de botter spreekt ze keurig Nederlands, maar met andere Huizers spreekt ze gewoon in het Huizer dialect.
Dinie ontmoette haar man Klaas Klein tijdens de Bijbellezing op woensdagavond. Ze had al eerder gezien dat hij belangstelling voor haar had als hij voorbij haar huis fietste. Van Dankdag in november tot Biddag in maart was er iedere woensdagavond een bijbellezing. Meestal ging haar moeder mee, maar één keer lukte dat niet en toen greep Klaas zijn kans.
Dinie had eerder een grote liefde gekend. Haar verloofde was echter op jonge leeftijd overleden. Achteraf vertelde Klaas haar dat hij haar naam onder de rouwadvertentie zag staan en toen wist: “Dat meisje wordt mijn vrouw”. En zo is het ook gebeurd.
Het jonge stel kon tijdelijk in het huis van de opa en oma van Dinie op de Lindenlaan wonen, naast haar ouders. Maar dat kon na de geboorte van de eerste twee kinderen zo niet blijven. De woningnood was in die tijd groot. Klaas was als soldaat drie jaar in Indonesië geweest en Prins Bernhard had beloofd had dat iedereen die in Indonesië gediend had een huis zou krijgen. Toen dat maar niet wilde lukken, vertelde Klaas aan de toenmalige wethouder volkshuisvesting dat hij een brief ging schrijven aan Prins Bernhard. Dat bleek niet meer nodig, want binnen korte tijd kregen ze een huis in de Jan van Galenstraat, waar nog vier kinderen werden geboren. Later verhuisde ze met haar man Klaas en haar zes kinderen naar de Johan Evertsenstraat. Nu woont ze in de Trompstraat.
Dinie wil een verhaal uit haar jeugd delen:
Jannetje, de opoe van Dinie, was 16 jaar oud. Er was in die tijd een gezin dat in Huizen in diepe armoede leefde, nadat de vader tijdens het vissen overboord was geslagen en verdronken was. De weduwe had zeven kinderen en het gezin had niets te eten.
De moeder van Jannetje gaf haar een mand met broden en groenten en droeg het meisje op om alleen de bovendeur van het gezin open te doen, de mand neer te zetten en “Volk” te roepen en dan snel weg te gaan. Maar Jannetje was te nieuwsgierig hoe het daarbinnen zou zijn en nadat ze de opdracht had uitgevoerd bleef ze toch nog wat langer dralen. Voordat ze van het tuinpad af was riep de weduwe haar naar binnen en zei in het Huizer dialect: “Kind, kom eens even binnen en ga even zitten. Dan gaan we eerst eens danken.”
De weduwe vertelde Jannetje dat ze niets te eten hadden. Ze had de tafel gedekt, tot God gebeden en gewacht. En toen kwam opeens iemand een mand met eten brengen. De weduwe en haar kinderen stortten zich niet direct op het eten, hoe hongerig ze ook waren. Eerst wilden ze God danken.
Die uitspraak van de weduwe klinkt voor Dinie nog steeds door. Er is heel veel in haar leven gebeurd waarover zij zich verwondert en waarvoor ze God dankbaar is.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het niet kan
Gert Jan Schaap
De opa van Gert Jan Schaap was werfbaas van de werf Gebr. Schaap en heeft van de vier botters van de Stichting Huizer Botters er drie gebouwd:
· |
de HZ 1, |
· |
de HZ 45 |
· |
en de HZ 92. |
De vierde botter, de HZ 108, is door zijn buurman Janus Kok gebouwd. Je kunt dus zeggen dat de liefde voor de botters bij Gert Jan Schaap in de genen zat.
Dat geldt volgens Gert Jan ook voor de spreuk “Als je niet weet waar je vandaan komt, hoe kan je dan weten waar je heen moet”. Zijn liefde voor geschiedenis komt daar vandaan. En de botters zijn een wezenlijk deel van de geschiedenis van Huizen.
Dat deel van de geschiedenis is verdwenen met het sluiten van de afsluitdijk. Maar de ondernemingszin in Huizen stamt uit de tijd van de Zuiderzeevisserij. Het zou volgens Gert Jan goed zijn als er meer aandacht voor de eigen geschiedenis komt in Huizen. Om die reden richtte hij ook de jeugdafdeling van de Stichting Huizer Botters op, de zogenaamde “Bramzijgers”, die leren varen op de HZ 274.
Als Huizen je niet aanstaat moet je maar een ander dorp uitzoeken!
Henny van Wessel
Henny van Wessel , geboren en getogen in Huizen, windt er in de kuip van de HZ 108 geen doekjes om.
Henny is door de Rotaryclub Huizen Gooimeer uitgenodigd om mee te varen met een van de Huizer botters op het Gooimeer. Ze is voor het eerst met een botter op het water en geniet zichtbaar van het nautische uitje onder een mooie zonnige wittewolkenlucht. Terwijl een aangenaam windje de historische botter rustig door het Gooise water duwt, vertelt Henny tussen de flattorens van Almere Haven en de langgerekte ‘skyline’ van Huizen enthousiast over haar leven in ‘de Haven van het Gooi’.
Er gaat voor haar niets boven Huizen. Het is háár plek, al 77 jaar lang en wie commentaar heeft op deze mooie gemeente (ze doen het nog steeds!”) krijgt van Henny de wind van voren. Op de eerste vraag aan boord wat ze van Huizen vindt, zegt ze eerst nog bescheiden: “heel aardig”, maar gaandeweg het gesprek blijkt dat ze eigenlijk ook ‘geweldig‘ of ‘heerlijk’ had kunnen zeggen.
Haar hele leven heeft Henny in Huizen doorgebracht, van de Lindenlaan, waar ze is geboren, tot de Akkerweg. Daar woont ze heel plezierig met haar man Marinus (“zeg maar Rinus”), die helaas door een probleem met zijn gezondheid niet kon meevaren mee met de botter.
Mist ze dan niets in Huizen ? Jawel, de Muziektent. Die stond vroeger op wat nu het marktplein is en was in haar jonge jaren het middelpunt voor de uitgaande jeugd. Henny kan zich het muzikale plezier nog goed herinneren. “Ja, maar laat werd het ’s avonds niet hoor, want om negen uur moesten we weer thuis zijn.”
Een bijzondere plek in Huizen was vroeger Hotel Promenade aan de Lindenlaan. Daar werd tijdens de verkering zaterdagavond vaak gedronken en gedanst. Henny herinnert zich ook de zondagen in Huizen. Er mocht niet gefietst worden, alleen lopen mocht. Dat deden jongeren om elf uur na de kerkdienst dan onder meer op de Lindenlaan. Wel apart, de jongens aan de ene kant van de straat en de meisjes aan de overkant. Zo nu en dan stak er dan een jongen over met de vraag ”Heb je nog een snoepje? ” Henny moet nu wel lachen om dat rare ritueel in Huizen. Als lid van de Hervormde Kerk gaat ze nu naar de Zenderkerk en dat bevalt haar goed.
Ze vindt wel dat Huizen sinds haar jeugd “nu heel anders is”. Het is jammer, zegt ze, dat zoveel mooie oude gebouwen zijn afgebroken, zoals het Postkantoor. “Er is helaas veel moois verdwenen. Maar gelukkig staat de Oude kerk in het centrum er nog.”
Henny kan zich haar jeugd in Huizen en nog prima herinneren . Haar vader was eierboer en verkocht ook kaas. Ze werkte bij haar vader in de zaak en sorteerde eieren. Die gingen dan als “klein, 1,2,3,4 of 5” in kistjes voor levering aan de winkels en de groothandel. De zaak - Vlaanderen - is er nog en wordt nu door een neef gerund.
Henny ontmoette haar man, met wie ze dit jaar 57 jaar getrouwd is, bij het korfballen. Tijdens de verkering ging ze met Rinus in een bus van De Snelle Vliet op vakantie naar Het Zwarte Woud in Duitsland. Dat was voor haar een hele overwinning, want ze had als kind altijd ontzettend veel last van heimwee. Ze wilde gewoon Huizen niet uit. Zelfs een paar dagen naar Bussum was voor Henny een brug te ver. Een keer, toen ze op vakantie in Lochem was, hield ze het nog geen weekend uit. Haar vader, die natuurlijk van haar heimwee-probleem wist, had voor het vertrek al gezegd: Ik kom je echt niet halen.” Henny, elf jaar oud, wilde per se naar huis. Ze was zo wanhopig dat ze zelf op de fiets uit Lochem terug naar Huizen reed. Ze herinnerde zich dat ze niet eens een kaart had, maar gelukkig herkende ze Spakenburg, waar ze wel eens geweest was, en werd ze de goede kant op gestuurd.
Henny is echt helemaal verknocht aan Huizen. Ze weet nog goed dat ze woedend was geworden toen Rinus haar vertelde dat ze naar Engeland zouden verhuizen. “Nou, je gaat maar alleen, Ik ga echt niet uit Huizen weg,” had ze gereageerd. Maar tot haar grote opluchting was het een grap en had Rinus geprobeerd haar voor de gek te houden.
Binnenkort gaan ze samen fietsen. Op E-bikes. Vier dagen voor de bottertocht gekocht. Eerst even door Huizen, maar daarna verder weg. De heimwee is verdwenen, maar de liefde voor Huizen niet.
Opgetekend door Dick van der Aart
Dient God met blijdschap
Jan Vos
Jan Vos is een robuuste man met een volle witte haardos. Hij is 81 jaar en woont ook 81 jaar in Huizen. Hij woont sinds 1978 in het huis van zijn ouders op de Rembrandtlaan en hij wil daar zo lang mogelijk blijven wonen.
Zijn ouders waren ook echte Huizers. Hij heeft op de Wilhelminaschool gezeten en geleidelijk alle metamorfoses in en om Huizen meegemaakt.
Mijn eerste voorzichtige vraag: Vindt u het leuk zo een middagje op het water? werd kordaat beantwoord met: “Mevrouw, ik ben alle dagen op het water met m’n eigen zeilboot. Zodra het goed weer is ga ik het water op, soms met m’n vrouw maar ook heel vaak alleen”. Hij gaf uitleg over hoe de haven er vroeger had uit gezien. Over hoe de visserij in het slob raakte en veel mensen werkloos werden en dus gedwongen werden om een andere nering te zoeken, want er waren vaak veel kinderen in een gezin en die moesten gevoed worden.
Hijzelf heeft, net als zijn vader, in de kaashandel gezeten en had vaste klanten in het Gooi en Bilthoven.
Jan vindt Huizen het “mooiste plaatsje van de hele wereld”. De omgeving biedt zoveel verschillende natuur. Het is prachtig. Vooral het water trekt hem. Vroeger ging hij al met zijn ouders alle vakanties bottervaren in Spakenburg. Maar met z’n eigen zeilboot de haven van Huizen uitvaren is telkens weer een feestje.
Natuurlijk heeft hij ook veel lief en leed in z’n leven gekend en daarom wil hij aan anderen meegeven te beseffen dat een geloof (of dat nu christelijk of iets anders is, doet er niet zoveel toe) houvast in het leven geeft. Hijzelf is christelijk opgevoed en gaat regelmatig naar de Oude Kerk. Het vasthouden aan je geloof geeft sturing, vertrouwen en berusting in de dingen die je overkomen.
Een kerkgemeenschap helpt elkaar en geeft ook steun aan anderen die steun nodig hebben. Daarom wil hij als spreuk nalaten: Dient God met Blijdschap.
Het is aan Jan te zien dat hij zich deze spreuk eigen heeft eigen gemaakt. Een zeer blije, opgewekte en positieve “oudere”, waar de levensvreugde vanaf straalt. Zeer inspirerend voor de nieuwe generatie.
Opgetekend door Pauline van der Aart.
Achter de geraniums ziet niemand je zitten
Joan van Haaften
Joan van Haaften (66) woont al 40 jaar in Huizen in de wijk Stad en Lande. Hij is daar onder meer actief als voorzitter van het buurtpanel 1276. Hij vindt Huizen een van de mooiste stukjes van Nederland: “We moeten daar zuinig op zijn en dat zo willen houden, maar niet vanuit een behoudende pose. We moeten ook verder”. Hij ziet voor Huizen veel kansen, bijvoorbeeld m.b.t. de watersport. “Vroeg of laat gaat die zich toch verder ontwikkelen, laten we dan als Huizen onze kansen pakken”.
Joan heeft een andere kijk op de wereld ontwikkeld sinds hij de diagnose kreeg dat hij de ziekte van Parkinson heeft. Voordat hij deze diagnose kreeg werkte hij in de marketingwereld. Hij had een drukke baan, met meer veel deadlines. Dat leverde veel stress op en dat gaat niet samen met de ziekte van Parkinson. Uiteindelijk kostte het hem zijn baan.
Al snel werd het hem duidelijk dat werkgevers iemand met de ziekte van Parkinson niet gemakkelijk aannemen. Dat viel hem zwaar. Hij miste het contact met collega’s, het sociale verkeer daaromheen, het praatje over de vakantie etc. Hij had het gevoel dat hij ‘verplicht met vakantie’ was en dat maakte het er niet leuker op.
Het lukte Joan toch om de knop om te zetten. “Kennelijk heb je in het leven een ‘turn around’ nodig om anders naar de wereld om je heen te kijken” zegt hij daar zelf over. Hij stortte zich in het vrijwilligerswerk, waaronder het werk voor de Parkinson Vereniging, op een manier waarop een ander een betaalde baan invult. Hij organiseerde (internationale) congressen, scholing, fondswerving, voorlichtingsbijeenkomsten en nog veel meer. Hij deed dat zowel als projectleider als vanuit een bestuurlijke verantwoordelijkheid.
Het is voor mensen met Parkinson goed is om lichamelijk en geestelijk actief te blijven, want daardoor zou de ziekte zich langzamer ontwikkelen. Vandaar het vele vrijwilligerswerk dat Joan doet en het lange afstand wandelen, dat inmiddels Joans grootste hobby geworden is. Hij werd daarnaast ook actief voor parkinsonpatiënten in het Gooi en raakte hij als vrijwilliger steeds meer betrokken bij zijn eigen directe omgeving in Huizen.
Joan heeft sinds hij ziek werd enorm veel gerealiseerd voor anderen. Daarop terugkijkend zouden de werkgevers die ‘het risico’ niet aandurfden zich nog wel eens achter hun oren krabben. Joan had ook voor hen heel veel kunnen betekenen als hij daarvoor de kans had gekregen. Zelf kijkt hij daar nu met een zekere mildheid op terug. Hij begrijpt de aarzeling van werkgevers wel om iemand die ziek is een baan aan te bieden. Om dat te veranderen moet de wetgeving worden aangepast, want het doet iets met mensen om niet meer aan het arbeidsproces mee te mogen doen. Dat zou volgens Joan ook echt moeten gebeuren!
Moed, wijsheid en inzicht
Pauline van der Aart
Pauline van der Aart geeft ons graag haar lijfspreuk mee. Het is een spreuk die bekend is van Franciscus van Assisi, maar die wel heel goed bij het leven van Pauline past:
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen;
geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen en
geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.
Wie ben ik, dat ik dit doen mag?
Mevrouw Felderhoff
Mevrouw Felderhoff (93) woont in de Marke. Zij kwam als jonge vrouw vanuit Amsterdam naar Huizen en werkte als onderwijzeres op de Theo Thijssenschool aan de Kotter in Huizen. Deze school is in 2012 gesloopt.
Ze kijkt met mooie herinneringen terug op haar leven in Huizen en op alles waarin zij voor zoveel kinderen heeft mogen betekenen.
Op haar tegeltje zou zij een spreuk zetten die koningin Wilhelmina ook gebruikte: “Wie ben ik dat ik dit doen mag?”
Van het concert des levens krijgt niemand een program
Nel IJsselstein
Nel IJsselstein (92) vindt Huizen gezellig. Haar dochter woont er al jaren aan de Zuiderzee. Ze heeft een hele lieve schoonzoon. Nel woont zelf in de Marke.
Ze geniet van lekker uitgaan. Bijvoorbeeld met de Zonnebloemboot mee, of zoals nu, met de botters. Al met al heeft ze een goede oude dag.
Help elkaar, kijk om naar elkaar!
Paul Schiffers
Paul Schiffers.is 79 jaar en woont 47 jaar in Huizen in het deel Stad en Lande.
Paul is een zeer veelzijdig mens en zeer sociaal bewogen. Hij begon al vroeg met werken in de kapperszaak van zijn vader, waarna hij ontelbare verschillende professies heeft uitgevoerd als behanger, schilder, stoffeerder, meubelmaker etc. In zijn eerste baan verdiende hij Hfl. 16,42 per week. Maar altijd was hij al aan het tekenen. Zijn passie. Niet alleen met pen maar ook schilderen met pastelkrijt of acryl. In 1952 heeft hij zelf een poppenkast gebouwd en gaf daarmee voorstellingen aan kinderen.
Paul is zeer geïnteresseerd in kunst en vol lof over de tentoonstelling van Evert Thielen die hij onlangs bezocht heeft.
Terugziend op zijn leven was hij het liefst naar de kunstacademie gegaan en had hij bijvoorbeeld bij de NOS op de grafische afdeling willen werken, maar het leven liep anders.
Na een ziekenhuisopname beseft hij dat hij meer met zijn tekentalent moet gaan doen. Hij gaat meer in opdracht werken en – zo bescheiden als hij was (en is) – vraagt daar niet veel geld voor.
Hij geeft een prachtig boekwerk uit, met honderden tekeningen van huizen en gebouwen in Huizen en is daar geweldig trots op. Hij is nog steeds actief en tekent in opdracht behalve huizen ook portretten. Zijn vrouw is hierbij een grote steun. Er spreekt veel liefde uit zijn werk.
Daarnaast is Paul zeer sociaal actief in zijn woonomgeving. Hij heeft het Kombuispark geadopteerd, dat wil zeggen: hij verzorgt met andere vrijwilligers het onderhoud en is attent op het aanzien van de buurt. Hij spreekt ook mensen aan als hij denkt dat ergens aandacht aan besteed moet worden. Hij stimuleert ontmoetingen tussen bewoners door middel van buurtactiviteiten. Paul is in Huizen ook bekend van het opzetten van de jaarlijkse levende kerststal in zijn straat Kombuis. Dit doet hij al meer dan 20 jaar. Voor de komende kerst had hij wel al een echte ezel beschikbaar maar ik heb niet gevraagd of zich ook al een “kindje Jezus” heeft gemeld.
Paul spreekt zijn ongerustheid uit over de veranderende samenleving in zijn woonomgeving. Hij merkt dat nieuwe mensen die in zijn buurt komen wonen erg op zichzelf zijn. Mensen helpen niet meer mee met schoffelen en doen niet meer mee met buurtactiviteiten. Er spelen problemen in de buurt die onoplosbaar lijken. De buurt verloedert naar zijn mening. Hij heeft op verschillende manieren geprobeerd hierin te bemiddelen, maar vindt geen gehoor.
Als het echt niet anders kan, dan overweegt hij om te gaan verhuizen. Maar dat zou hem zeer aan z’n hart gaan.
Gebruik nooit een mobiele telefoon in het verkeer!
Tom Veerman
Tom Veerman (73) werd geboren in het ziekenhuis in Naarden. Zijn moeder overleed een jaar na zijn geboorte aan kanker. Hij groeide op bij familie in Huizen.
Tom is een echte Huizer en hij heeft veel te vertellen over Huizen, de Huizers en het Huizer dialect.
Hij heeft altijd gewerkt bij Balamundi (BNI) als allround medewerker, overal inzetbaar. Omdat hij veel overuren maakte kreeg hij altijd toestemming om vrij te nemen voor internationale wandelmarsen van de Inter Mars League. Zo heeft hij 25x meegedaan aan de 4-Daagse van Nijmegen, wandelde hij in Japan, Ierland, Blankenberge (België), Viborg (Denemarken), Trondheim (Noorwegen) en liep hij de mars van Zweden naar Noorwegen.
Tom is ook altijd Natuurwachter geweest, om anderen te wijzen op wat je wel en niet mag in de bossen. Daardoor heeft hij ook veel kennis van planten en dieren.
Acht jaar geleden werd Tom door een automobilist, die zijn mobiele telefoon gebruikte, aangereden op de fiets. Hij was zwaargewond en er volgden vele operaties. Zijn hobby (wandelen) kon hij sindsdien niet meer uitoefenen. Dat was een zware klap voor Tom, want wandelen was zijn passie in het leven.
Sinds enige tijd komt hij weer in de kerk. Hij voelde na het ongeluk duidelijk de hand van God op zijn schouder en heeft God toen beloofd dat hij weer naar de kerk zou gaan als hij er bovenop kwam.
Hij voelt zich thuis in de Goede Herderkerk in Huizen.