Reisdagboek Ghana 10-18 april 2010

Ghana bouwreis reisdagboek (11) 10-18 april 2010

Hier kunt u dagelijks onze belevenissen lezen tijdens de bouwreis van 10 tot 18 april 2010 in Ghana. De nieuwste editie altijd bovenaan.

Het gezelschap bestaat uit 15 personen, 13 Rotaryleden en één partner . Bovendien gaat er een ervaren reisbegeleider (Peter Paul) mee namens Habitat.

Zondag 18 april

Gisteren hebben we de vermoeiende busreis van Kumasi naar Accra weer gemaakt, met een omweg over Cape Coast en Elmina om de voormalige slavenforten te bezoeken. En onderweg zijn we gestopt bij het monument van de ‘laatste wasplaats’, waar inde slaventijd mensen in de rivier mochten baden, voordat ze naar de kust werden vervoerd om te worden verhandeld en ingescheept om nooit meer terug te keren. Velen hadden dan een geketende voettocht afgelegd van enkele honderden kilometers. Zeer indrukwekkende bezoeken, waarbij ons menselijk voorstellingsvermogen vaak tekort schoot.

de binnenplaats van Fort Elmina

Het duurde uren voordat we weer een beetje konden praten in de bus. Ieder had zo zijn gedachten. Toen het begon te schemeren en Accra in zicht kwam kwamen we wat losser. Huub Z., onze nieuwe Chief, die zich door alle grappen soms meer een Prins Carnaval voelt, zette enkele Nederlandse levensliederen in, maar behalve achterin de bus was er weinig animo om mee te zingen.

Accra binnen komen rijden in het donker is nog spannender dan wat we in Kumasi gewend waren. Grote verkeerschaos. We hebben enorme bewondering voor onze chauffeur Kojo, die al vanaf ’s morgens 05.00 uur in touw is. Er wordt gebeld en geregeld via mobiele telefoons en we kunnen met de groep weer terecht in het Miklin-hotel, waar we bij aankomst ook hebben overnacht.

Alle vluchten naar Europa zijn voorlopig gecancelled en we bereiden ons voorzichtig voor op een lang verblijf in Ghana. Enkele dagen, een week, enkele weken, we weten het niet.

Zondagmorgen is er overleg bij het ontbijt. We prijzen ons gelukkig met Gilles van H. en Peter ten D. in onze groep, omdat zij contacten hebben in de hoogste regionen van de KLM en het ministerie van Verkeer en Waterstaat. We horen over de testvlucht vanuit Amsterdam, waaraan de president-directeur van KLM deelnam en waarna de technische dienst nu in de hangar een inspectie uitvoert van het toestel – een 737-800 voor de kenners – om de gevolgen van het vulkaanstof te meten.

Alle opties worden op een rij gezet. Taken verdeeld. Een kleine delegatie gaat op zoek naar een prettig hotel aan zee, een andere naar het KLM-kantoor in Accra.

Gelukkig is er nog de onverwoestbare humor tijdens het overleg. Gaan we naar Kiev, nemen we daar vandaan een trein? Kiezen we voor een schip. Kunnen we nog vliegen naar Bari? Iemand verstaat Bali en giechelt: ‘ja waarom maken we er geen vakantie van.’ Welke prioriteit kiezen we als er maar een paar mensen terug kunnen vliegen met een andere vlucht? Op leeftijd? Belangrijkheid van de afspraken in Nederland, komende week? Wil iemand mee in de cockpit en is hij/zij dan bereid zich 6,5 uur lang niet met de beslissingen van de piloot te bemoeien ‘hoewel we het bij onze opleiding aan de Katholieke Universiteit van Tilburg anders zouden doen’.

Wat is nu de rol van Habitat? Voorlopig blijven onze locale contactman Edward en Peter Paul in functie. Maar de organisatie beschikt niet over de middelen om ons langere verblijf te betalen. Wij zijn ‘on our own’ wat Habitat betreft en dat lijkt met dit gezelschap geen slechte optie.

Niemand stemt er voor om in de tropische hitte Accra te gaan bezichtigen. De afwachtende rust die nu ontstaat voelt ook als een zekere weldaad. Sommigen pakken voor het eerst deze reis een boek en gaan bij het zwembad zitten lezen.

Rond 12.00 uur is er opnieuw overleg.

++++ einde actueel bericht +++++

Vrijdag 16 april

Er zijn saaiere plaatsen te bedenken om vast te zitten, omdat de vliegtuigen niet mogen vliegen. Wij zijn nog steeds in Kumasi en zullen daar morgen vroeg vertrekken, maar of we ook richting het vliegveld gaan is nog onzeker. Dat hangt af van de actuele situatie in het luchtruim.

Ook al zijn we doodmoe van alle belevenissen en de intensiteit van onze reis, verslaggeefster dezes komt weer tot rust als zij het dagboek bijwerkt en als er van het thuisfront reacties op komen. Daar doen we het dus voor, onze belevenissen worden gelezen! Zelfs al worden onze avonturen soms knikkebollend 's nachts verzonden omdat het internet hier niet zo goed werkt.

We rijden morgen naar de kust om een voormalig slavenfort te bekijken bij Cape Coast en beslissen daar of we naar Accra reizen om onze terugvlucht af te wachten of bij Cape Coast blijven - waar het waarschijnlijk een stuk plezieriger toeven is.

We kunnen nog bellen en sms-en met het thuisfront, gelukkig. Want het blijft een vreemde situatie om in Afrika vast te zitten wegens een natuurramp in Europa.

De tent is weer gerepareerd en wordt opgezet

Afgelopen nacht heeft het hier hard geregend en geonweerd en toen we op de bouwplaats aankwamen bleek de pauzetent weggewaaid en beschadigd. En even later zagen we dat eerder een brand onze afgedekte aanplant in de moestuin had aangetast. Twee rampen, die ons tot samenwerking aanzette. We bouwden samen de tent weer op en gingen met Chief Philip de moestuin herstellen, waar net de eerste sprietjes groente boven het zand uitkwamen.

Vervolgens ging een deel van de groep op huisbezoek in Offinso bij de toekomstige bewoners van ‘onze’ huizen. De ene is Isaac, een monteur van de elektriciteitscentrale die een kamer heeft in een compound en de andere is Chief Philip, die een klein appartement heeft bij zijn schoonfamilie, maar graag tussen zijn onderdanen in het dorp wil wonen. Trots werden we rondgeleid, we mochten alles vragen en zien, zelfs de inhoud van de kasten bleven niet geheim.

Intussen bouwden de anderen door aan het tweede huis, om zoveel mogelijk af te maken. Het werk werd wederom bijna onmogelijk doordat de temperatuur op 42 graden kwam. Maar de werkdag stopte vroeg, omdat kort na de lunch een band aankwam en de ceremonie voor de overdracht van de huizen begon. En daar bleek nog een verrassing bij te horen.

Een van ons zou worden benoemd als Ashanti-chief namens de afdeling Offinso voor Nederland. Hij moest beschikken over bijzondere kwaliteiten, zoals kunnen organiseren, rechtvaardig zijn, oog hebben voor de medemens, vrijgevig zijn en verstandig. Dat kon er maar één worden: onze jurist Huub Z. Hij schrok toen zijn naam viel en Chief Philip hem naar voren vroeg voor de ceremonie.

Chief Kofi Huub in zijn formele outfit

Intussen is er binnen onze groep een totaal andere hierarchie ontstaan. Wij mogen Huub niet meer rechtstreeks aanspreken en moeten voortdurend ons respect aan hem tonen op het kniematje dat Jan B. voor een heel ander doel had meegenomen, maar dat hij nogal slijmerig onmiddellijk kado gaf, nadat Huub was ingewijd.

Tot overmaat van ramp zei Huub in zijn inaugurele rede dat hij vanaf nu de baas is en de democratie zou afschaffen.

Dat worden nog gezellige dagen, voordat we weer naar huis kunnen…..

Donderdag 15 april

Het was vandaag zo warm, dat we om 15.30 uur zijn gestopt met werken. Zowel de mensen van onze groep als de locale bouwers. Het was 40 graden in de schaduw en in de zon konden we nauwelijks nog bewegen.

Een uur daarvoor was er nog een jongen langs geweest met een bakfiets vol ijsjes en trakteerden we alle bouwers op ijs. Dat sprak zich door in het dorp en al snel stond er een lange rij, tot de bakfiets leeg was.

ijsjes voor verkoeling bij 40 graden

Intussen zijn Phia en Bert samen bij een medicijnman in het dorp op bezoek geweest om een geheimzinnig goedje te halen, dat speciaal voor hen gemaakt wordt en morgen kan worden opgehaald.

Liesbeth, Willem en Tineke zijn naar de Private School geweest, die er overigens zeer eenvoudig uit ziet, maar hier wordt gezien als een eliteschool, omdat de kinderen lesgeld moeten betalen en de leerkrachten hoger staan aangeschreven dan bij een State School. Zij doneren een opblaasbare globe. Niet omdat die zo mooi is, maar hij volstaat en het is de enige die te krijgen is in deze streek. Als we het kantoor van de bovenmeester binnenstappen springen als eerste 2 globes bovenop de kast in het oog. Precies dezelfde als die wij komen brengen. De bovenmeester glimlacht en zegt dat ons kado goed van pas komt, omdat één van de andere globes lek is.

Voordat de globe wordt weggebracht naar school willen onze mede-bouwvakkers even zien waar Nederland ligt.

Na deze razend drukke dag hebben we op de terugweg op de markt gelopen, ons omgekleed en vanavond was er een culturele avond georganiseerd met de twee chiefs in een plaatselijk restaurant. Van de uitwisseling kwam weinig terecht, wegens onweer, verkeerslawaai – er zaten geen ramen in het restaurant – en een luid werkende ventilator. Eén van onze gasten was zelf zo moe, dat hij achterover in zijn stoel in slaap viel, dus nog voor 22.00 uur zijn we opgebroken. Maar onze gasten konden wegens het noodweer geen taxi krijgen en we konden niet anders doen dan aanbieden hen terug te brengen met onze bus naar Offinso (ca. 45 minuten rijden zonder file).

Doodmoe praatten we nog wat na aan het zwembad. Morgen is de laatste werkdag en krijgen we een overdrachtsceremonie van de twee huizen, die een heel eind gevorderd zijn.

Inmiddels is het nieuws ook hier doorgedrongen van het gesloten luchtruim wegens de vulkaanuitbarsting op IJsland. We houden er rekening mee, dat onze vlucht zaterdag wellicht vertraagd wordt, maar hebben nog geen details gehoord. We keep you posted.

Woensdag 14 april

Omdat er in ons hotel een congres van Unicef plaatsvindt is de eetzaal gesloten. Wij ontbijten daarom buiten bij het zwembad, heel prettig.

Op weg naar de bouwplaats stoppen we bij een kraampje langs de weg om een paar broden voor onze Ghanese collega-werklieden te kopen. Daar hadden ze gisteren specifiek om gevraagd. Zij eten voornamelijk rijst en beschouwen brood als een delicatesse. Het brood wordt gesneden en fraai opgemaakt gepresenteerd.

Er wordt veel gemetseld en gevoegd en de samenwerking is voortreffelijk in de groep. Pittig werk, want elke steen weegt circa 20 kilo.

samen metselen en voegen

Net voor de lunchpauze gaat een delegatie naar de Junior State School in Kumasi, waar ongeveer 500 kinderen onderwijs genieten. Beladen met geschenken. Van ballonnen tot t-shirts, pennen, blocnotes, stickers en leerboekjes.

We worden hartelijk ontvangen, de kinderen mogen even de klassen uit en alle leerkrachten komen naar een zaal waar ze zich voorstellen en met ons kennismaken.

We worden geraakt door het feit dat sommige kinderen een kartonnen hoedje dragen met het opschrift ‘One for Haïti’, deze petjes worden voor één cedi per stuk (ca. 50 eurocent) verkocht en de opbrengst gaat naar het getroffen gebied. Ook mensen die weinig hebben zijn bereid dit met anderen te delen.

One for Haïti – hoedjes We worden massaal uitgezwaaid

Na de voortreffelijke lunch, bereid door onze kokkin Peace, gaan we samen met Chief Philip beginnen aan het inzaaien van de groentetuin. Want ook hier is hard gewerkt.

Inzaaien, bevochtigen en afdekken

Terwijl wij de kweekbedden maken voor tomaten, paprika en radijs, plukken een paar jongens palmbladeren om de zaairijen af te dekken, zodat de grond gaat broeien en het zaad de komende dagen goed kan ontkiemen

Misschien zien we nog voor ons vertrek uit Ghana het eerste resultaat.

’s Avonds stond een kooroptreden op het programma, maar dit is wegens onweer afgelast. Het gaat vannacht flink regenen. Goed voor de moestuin.

Dinsdag 13 april

Vandaag waren er twee hoogtepunten. Of eigenlijk drie. Het begon met de verjaardag van Bert V. Hij wilde het stilhouden maar werd al in de ontbijtzaal toegezongen en in de bus met ballonnen overladen.

Jarige Bert weet niet zo goed wat te doen

We vertrokken al vroeg op weg naar de Chief, die ons voor een formeel bezoek in zijn paleis in Offinso wilde ontvangen. En een Chief laat je niet wachten. De laatste geboden en verboden werden ons onderweg nog eens voorgehouden. Niet de Chief rechtstreeks aanspreken of naar hem staren, maar alles via zijn ‘tolk’ doen. Altijd van rechts af groeten en links weglopen. Geen impertinente vragen stellen.

We namen plaats op grote banken in een kleine huiskamer, de Chief was in een officieel gewaad en zat op een kleine verhoging. Ons Engels werd vertaald naar het Twi. En pas toen de Chief’s woorden voor ons werden terugvertaald sprak hij ons in vloeiend Engels aan, hetgeen een grote eer schijnt te zijn.

Chief Osei Boateng tijdens ons formele bezoek

Hij was zeer onder de indruk van ons werk voor zijn volk en beloofde voor het eind van de week op onze bouwplaats te komen kijken.

We waren zeer verrast, toen hij met zijn gevolg – maar nu informeel gekleed - al tijdens de lunchpauze bij onze tent verscheen. We boden hem aan met ons mee te eten en hij accepteerde dat vriendelijk.

De Chief bezoekt onze bouwplaats

Hij bewonderde het huis-in-aanbouw, liep vol belangstelling mee naar de moestuin en koos uit onze zakjes zaaigoed wat tomaten, bloemkool en worteltjes voor zijn eigen tuin bij het paleis. Hij had ooit landbouw gestudeerd in Duitsland en zei dat hij veel van tuinieren wist.

De sfeer werd dermate vertrouwd dat we met hem durfden te discussiëren over zijn functie als Chief. Hij beantwoordde onze vragen zeer openhartig.

Na deze toch al enerverende dag, waarop de thermometer boven de 37 graden uitsteeg, stond er nog een avondmeeting met de locale Rotaryclub op het programma. Graag formeel gekleed, met dasje en Rotaryspeldje. Gelukkig hoefden we maar 10 minuten met de bus te rijden naar het Golden Tulip hotel voor het diner. De club had nog meer bezoekers, studenten van het Study Exchange project uit Canada, een piloot van Rotaryclub Accra en enkele locale studenten van Rotaract.

GJ overhandigt ons vaantje aan de president

Tussen de formaliteiten door was er tijd voor veel humor. Zo begon tijdens de rolcall iedereen spontaan te pochen over hoe mooi de vrouw was met wie hij getrouwd was. Eén man sloeg dit ritueel over, waarna onze gastheer vroeg: ‘Is ze mooi?’

Maandag 12 april

Gisteravond op de valreep alle spullen weer ingepakt en verhuisd naar Royal Lamerta, in een ander deel van Kumasi. De delegatie had goed onderhandeld en zo kon een deel van de groep worden ondergebracht in de dependance van het hotel. Heerlijke locatie, met zwembad en een goede wifi-internetverbinding, waardoor wij verslag kunnen blijven doen.

Kijk ook eens op deze site in het mapje foto-album voor meer foto’s.

ijzerwinkel, waar we gereedschap kochten

Consequentie van het fijnere hotel is wel dat we vroeg op moeten. Om half zeven ontbijt en om iets na 7 uur vertrek naar de bouwplaats – ongeveer 5 kwartier rijden met de bus. Geen straf, want tijdens de rit zien we bruisende straten vol met mensen, die iets te verhandelen hebben.

Op de bouwplaats zijn al locale werklieden bezig om de grond bouwrijp te maken. Dit gaat met hakmessen, pikhouwelen en schoppen. Zwaar werk, want ook ’s morgens vroeg is het al boven de 30 graden. Er staan enkele huizen die klaar zijn, maar wij beginnen met een fundament.

En twee vrouwen, Liesbeth en Tineke, starten met het aanleggen van een moestuintje, waaruit straks het hele dorp kan eten. Tomaten, worteltjes, bloemkoool, sperziebonen, etc.

Maar zoiets gaat niet zomaar, daarvoor moet met de Chief worden overlegd. Hij vertelt waar de beste plek is, wat dichter bij de rivier, omdat dat makkelijk is bij het water te halen. En hij vertelt wanneer de beste zaaitijd is, net voor de regentijd – over twee weken. Wij spreken af dat we de moestuin zaaiklaar maken, wat veel werk is, omdat er stronken moeten worden uitgegraven van wilde planten. Maar als we een paar uur bezig zijn begint het grondstukje al de contouren van een moestuin te krijgen. Steeds als één van de mannen van de bouwplaats bij ons komt kijken en ons hoofdschuddend een pikhouweel uit handen neemt, moet hij na 5 minuten toegeven dat dit te zwaar is bij deze temperatuur. Gelukkig krijgen we hulp van Richard, die al met zijn moeder en 2 zusters in een Habitat-huis woont.

Richard met Liesbeth in de moestuin

Rond de lunchpauze komt een hele schoolklas nieuwsgierige kinderen ons gezelschap houden. Een prettige afleiding. Er wordt gevoetbald, kinderliedjes gezongen en uiteindelijk begeleiden een paar mensen ze terug naar school, wat een prachtige optocht tot gevolg heeft.

Op de terugweg kopen we bij een ijzerwinkel langs de straat nieuw gereedschap, zodat we morgen wat gemakkelijker kunnen werken en allemaal tegelijk. Met een goede onderhandelaar bij ons betalen we voor 4 schoppen, een schoffel en hark omgerekend ongeveer € 14. En na gebruik willen we eind van de week het gereedschap aan het dorp schenken.

Zondag 11 april

We hadden het al een beetje verwacht en inderdaad in Accra was de internetverbinding niet goed genoeg om onze eerste belevenissen op de site te plaatsen.

volgepakte bus, zondagmorgen bij het hotel

Maar de reis is goed verlopen. Het eerste contact legden we bij de taxfree-shop op Schiphol. De beeldschone zwarte cassière vroeg om de instapkaart en droomde weg: ‘vlucht KL 589, dan gaan jullie naar Accra. Doe ze de groeten, ik kom pas in augustus.’

De zes vlieguren vlogen om. Bij aankomst in Accra, waar het net avond begon te worden, voelden we allemaal de tropische deken. Warm en vochtig. Alle bagage was meegekomen en we wilden snel naar het Miklin-hotel, dat gelukkig vlakbij lag.

We werden er gastvrij ontvangen met een dinerbuffet en toen we daarna nog even buiten aan de bar een glaasje wilden drinken begrepen we waarom het leven zich hier vooral binnen afspeelt. Met 35 graden en geen zuchtje wind is dat toch even wennen.

Zondagmorgen gezellig ontbeten met gebakken eieren, terwijl sommigen van ons al een ommetje in de buurt hadden gemaakt. Allemaal geld omgewisseld en een bedrag gestort in de ‘pot’, die door Fred van M. wordt beheerd. De stemming is erg goed.

We beginnen aan onze lange busreis. Alle bagage gaat bovenop het dak en wordt met zeildoek en netten afgedekt. Zo hebben wij wat meer ruimte. Onze kokkin en haar broer gaan mee naar Kumasi, onze locale contactman van Habitat, Edward, zit voorin en legt ons onderweg uit wat de gebruiken bij de Ashanti zijn en hoe wij ons dienen te gedragen bij een bezoek vanmiddag aan de Chief – die hier de status van een koning heeft. Veel regels, maar niet zo heel moeilijk te onthouden – bescheiden opstellen en beleefd blijven.

Dan horen we van Peter Paul dat het besproken hotel niet door kan gaan wegens een communicatiestoring bij de boeking en dat we moeten uitwijken naar een ander hotel, genaamd Promising Star Hotel. Nadeel – het ligt in een wijk waar je ’s avonds niet zo snel nog even wat afleiding zult gaan zoeken. Voordeel, het is dichter bij de bouwplaats. We schorten de discussie op, maar eenmaal aan de lunch ontstaat er toch wat wrijving.

Ons bezoek aan de Chief wordt uitgesteld en een delegatie van onze club gaat naar het oorspronkelijk geboekte Royal Lamerta om het geschil op te lossen.

Terwijl uw verslaggeefster dit schrijft zijn wij in afwachting van de uitkomst van dit overleg. Gelukkig had nog niet iedereen zijn koffer uitgepakt, want misschien gaan we toch nog verkassen. Maar dat moet wel snel gebeuren, want om 18.00 uur is het onverbiddelijk donker en dan kunnen we niet meer reizen met de bus.

Vrijdag, 9 april

Zou iedereen zo nerveus zijn over ons avontuur, vandaag? Moet haast wel. Gisteren zijn de meeste van ons begonnen met de malariapillen. De laatste spulletjes zijn ingekocht. Ach, het is maar een ruime week, maar toch – je weet niet wat daar niet te krijgen is.

In het praktische boekje ‘Ervaar Ghana’, de reis- en cultuurgids van Coolywooly, staat dat er 45 talen zijn in Ghana. Bovendien zijn er nog vele dialecten. Gelukkig wordt in grote delen van het land Engels gesproken. Bij de handige woordenlijst leren we dat er vier hoofdtalen zijn, te weten Dagbani, Ewe, Gurune en Twi. In de Ashanti-regio waar wij heengaan wordt Twi gesproken. Hier volgen alvast een paar woorden om ons op weg te helpen. Goedenavond = maadwo, dank je = medaasi, ik heet… = yefre me…….. en welkom = akwaba. De rest zullen we voorlopig met handen, voeten en een open glimlach moeten doen.

Er komen aardige reacties binnen op ons reisdagboek. We kunnen alleen maar hopen dat we morgenavond moe en tevreden kunnen berichten vanuit Accra – onze eerste stop. En zondag volgt de boeiende, ca. 10 uur durende, busreis naar Kumasi. We zijn nu even uit de lucht. Morgen om 11.00 uur verzamelen op Schiphol. Wie online kon inchecken heeft dat al gedaan, dat scheelt weer tijd en geeft de gelegenheid nog even prettig taxfree te shoppen.

Oh ja, en we kregen vandaag het goede nieuws dat Jan L. uit het ziekenhuis is ontslagen en weer thuis. Potverdorie, had hij misschien toch gewoon mee willen gaan? Echt iets voor Jan……… Dus als we op Schiphol iemand ‘surprise’ horen roepen, zijn we niet verbaasd.

Donderdag, 8 april

Er is veel e-mailverkeer tussen de reisgenoten. Handige tips, ervaringen, zelfs een boekverslag van Arthur Japins ‘De Zwarte met het witte hart’, omdat de twee prinsjes Kwasi en Kwame uit dit boek uit Kumasi kwamen. Over welke geschenken er mee moeten, officiële gelegenheden, een geplande excursie naar een fort in Cape Coast. Peter Paul laat ons weten dat we het fort misschien zaterdagochtend op de terugreis van Kumasi via een omweg naar Accra kunnen bezoeken, maar de weg is erg slecht en we kunnen ons geen oponthoud veroorloven, waardoor we het vliegtuig zouden missen.

We speculeren over hoe de reis zal verlopen. De eerste dag komen we aan in Accra en blijven daar overnachten – ’s nachts per bus de rit naar Kumasi ondernemen, ons einddoel – is geen optie. De rit duurt 8 tot 10 uur, als alles mee zit. De weg is overdag al gevaarlijk, met hectisch verkeer, grote kuilen, voetgangers en vee op de weg etc. Maar een goede gelegenheid om een stukje van Ghana te zien.

Maar vandaag en morgen zijn we nog aan het koffers pakken. Extra werkhandschoenen aanschaffen, wikken en wegen wat er mee kan of moet. Er gaat een laptop mee, hoewel we niet weten of het gaat lukken ons reisdagboek via internet up-to-date te houden. Onze hoofden zijn vol gedachten.

Hoe zal de tropische temperatuur samengaan met ons zware werk? We hebben gehoord dat er geen cementmolens zijn, geen bakstenen, weinig middelen. De stenen worden gemaakt door klei in een mal te doen en te drogen in de zon. Het is te hopen dat iedereen in goede conditie verkeert. Twee deelnemers kunnen om gezondheidsreden niet mee, we zullen Jan en Simon missen en aan ze denken.

De geschiedenis

In 2007 hebben wij met 17 leden van onze club een zeer succesvolle bouwreis naar Pitesti in Roemenië ondernomen. Niet alleen hebben we daarmee de arme locale bevolking een paar stappen verder geholpen om eindelijk een eigen dak boven het hoofd te hebben, maar we hebben ook door noeste arbeid ter plekke gezien, dat onze donaties voor bouwmaterialen goed terecht zijn gekomen.

Het reis- en bouwprogramma, dat geheel door Habitat was georganiseerd, stond er mede garant voor dat deze bouwreis vlekkeloos is verlopen.

De International Avenue heeft daarom besloten om in 2010 wederom een bouwreis te organiseren samen met Habitat. Nu naar de Ashanti regio in Ghana. Om precies te zijn, we verblijven in Kumasi en bouwen in de Offinso-regio. In dit West-Afrikaanse land woont het grootste deel van de bevolking in overvolle onhygiënische huizen van modder. Tegen grote regenval zijn deze huizen niet bestand. Sanitaire voorzieningen zijn er nauwelijks en daarom kunnen ziekten als malaria en cholera zich hier snel verspreiden.

Een veilig huis kost in Ghana ca. € 2.500

Habitat werkt met vrijwilligers, onder leiding van vakmensen en steunt de plaatselijke economie. De gebruikte materialen worden bij locale producenten ingekocht. Een huis door Habitat in Ghana gebouwd kost ongeveer € 2.500. Alle huizen worden uitgerust met een keuken, een badkamer, toilet en tenminste twee slaapkamers.

Uitgaande van 15 deelnemers zal het budget voor dit project ca € 40.000 bedragen. De deelnemers aan de reis staan garant voor een minimale eigen bijdrage van 50% van de totale kosten. Zij offeren bovendien een week van hun vakantie op en – bij vrije beroepen – een week inkomsten.

Om die andere helft in te zamelen zullen er naast sponsorwerving diverse activiteiten als tennis, golf, bridge, muziek en diners georganiseerd worden.

Bij een positief saldo zal het overschot , zoals dit voor Roemenië het geval was, eveneens ten goede komen aan de Habitat organisatie ter plekke.

Wij doen een beroep op sponsors en deelnemers, die dit initiatief een warm hart toedragen, voor een gulle financiële bijdrage*.

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met ondergetekende.

Namens de International Avenue van Rotary Club Laren- Blaricum

Gerrit Jan Hülsenbeck

Tel. 035 – 538 1344

Sponsoractiviteiten

De opbrengst van ons Sinterklaasfeest in 2009, de houtkap in samenwerking met het Gooisch Natuur Reservaat, begin dit jaar en nog in de planning:

-	10 mei, diner bij College aan de Brink (met partners)

-	17 mei, benefietconcert (met partners)

-	Mei, wijnactie

-	31 juli tennistoernooi LLTC

-	24 september golftoernooi

-	Uitgesteld: jeu de boules-wedstrijd uit maart

Dit zijn allemaal activiteiten om sponsorgeld te werven voor onze reis en de materialen ter plaatse.

Website: www.rotary.nl/larenblaricum Lees het reisverslag onder ‘nieuws’

*Bijdragen: 55.31.60.370 ABN Amro, G J Hülsenbeck te Laren ovv Ghana bouwreis