3 september 2014: Varen met Jo en Skuytevaert

Uit het weekbericht 3 september 2014: Varen met Jo en Skuytevaert

Uw invallend weekschrijver kwam met nog een andere jurist 5 minuten na het afgesproken tijdstip bij de afmeerplaats van de Albatros aan. Daar bleek de boot al gevuld te zijn met bijna 20 zelfvoldaan kijkende landrotten, die toch maar mooi wel op tijd waren! Enfin, dit zou geen gezellig vaartochtje worden, maar een met militaire precisie uitgevoerde actie om binnen de gestelde tijd Zeilvereniging Skuytevaert in Katwijk in te kunnen nemen, zo leek het.

Maar dat bleek mee te vallen. Bier, wijn en chips werden uitgedeeld en in een stralend namiddag zonnetje en op een kalme zee vertrok de boot naar Katwijk.

(de kapitein)

Onderweg werd natuurlijk weer van alles en nog wat besproken (uw scribent leerde dat alleen de blauwe kwallen een beetje steken en dat het ineens drinken van 7 liter water dan wel het eten van 30 gram zout onvermijdelijk tot de dood leidt, nuttige basiskennis wel), maar ook wat je allemaal vanaf zee kunt zien en wat je anders bijna niet opvalt. Het mooie nieuwe residence op de Astrid Boulevard (waar eerst dat oude hotel stond), die opvallende gele woning, die je zo in Miami Beach zou plaatsen, halverwege een zeehond (of was het een Duitser met badmuts.....), een hele grote berg zand bij de monding van de Rijn (het bij de bouw van de parkeergarage in Katwijk vrijgekomen zand, dat later weer over de garage wordt gegooid), de in een boerka gehesen dorpskerk van Katwijk, de foeilelijke glazen nieuwbouw aan de Zuidboulevard (een opvarende wist te melden dat de twee onderste verdiepingen onverkoopbaar zijn, omdat je daar de zee niet kunt zien) en dan uiteindelijk de Zeilvereniging Skuytevaert.

(de ingepakte dorpstoren van Katwijk)

(beetje ronddobberen voor Skuytevaert)

De boot maakte een bocht. En daar kwam toch weer een associatie met het militaire naar boven. Zo in de boot gezeten, met naar het leek opeens meer wind en golfslag, recht op de kust afvarend en iedereen gespannen kijkend hoe dat zou gaan, kon uw weekschrijver de associatie met een landingsboot uit WO II even niet onderdrukken. Een volkomen misplaatste vergelijking natuurlijk met wat die helden 70 jaar geleden moesten doorstaan, maar goed, ik moest er aan denken en als schrijver kan ik jullie dat opdringen.

Het bleef spannend, want er was toch nog een onvoorziene zandbank en Jo moest de boot weer keren. Nee, deze kust gaf zich niet gemakkelijk gewonnen, zoveel was ons wel duidelijk. Maar ook deze dappere landrotten gaven het niet zo makkelijk op. Jo belde met Uppercommand en kreeg van Arie vanuit zijn veilige arendsnest te horen waar een mui was en toen lukte het wel. Met een zacht vaartje schoof de Albatros het strand op en de bemanning sprong direct overboord.

(bellen met Uppercommand)

Daar werden de troepen onmiddellijk belaagd door vele tractoren die daar als dollen over het strand raasden. Er werd gesleept met trailers; motorjachten werden uit het water getrokken en met grote snelheid en veel lawaai en gebrul, niet alleen van de motoren, maar ook van de lokalo’s, naar hun ligplaats bij de “zeilvereniging” gesleept. Gekkenhuis. Heksenketel. Ja deze gemeente is rijp voor een echte jachthaven. Enfin, het lukte om tussen dit mechanische en menselijke geweld het clubgebouw Skuytevaert te bereiken.

Iedereen weet hoe het daar gaat: overheerlijke tong en overheerlijke door Marjo opgeleukte salades. Ik schreef het vorig jaar al, als Marjo zo doorgaat, gaat dit evenement vroeg of laat “Salades van Marjo eten” heten.

(@Skuytevaert)

(de kern van dit verhaal)

Voorzitter Alex bedankte de bakkers en barpersoneel met de traditionele flessen Rutte jenever, waarna de terugtocht werd aangevangen.

(dat vergt moed....)

Het was nu kouder en de zon ging onder. Iedereen dus in de meegenomen warme truien. Halverwege nog even een “all rise” at sea, omdat de vrouw van Martin die avond bij onze dochterclub geïnstalleerd was.

(Katwijk in de avondzon)

En bij het aanleggen weer gefascineerd toegekeken hoe de Albatros aan land gebracht werd, nu ook weer met behulp van dochter Femke, die met van alles en nog wat in de weer ging als een volleerde volmatroos.

(een onderneming van jewelste)

Wij landrotten keken met ontzag toe hoe ze met lieren en kabels en weet ik wat nog meer omging.

(helemaal in de verte de Toyota, die de Albatros op de trailer naar boven sleept)

Op de ligplaats aangekomen, zei Jo dat hij het verder wel alleen met Femke af kon. Een der landrotten met vaarervaring zei daarop dat Jo dus eigenlijk bedoelde dat hij liever niet had dat we in de weg bleven lopen. En daar moest Jo hartelijk om lachen ja.

Iedereen ging daarna zijns weegs om thuis ook iets mannelijks te gaan doen. Het vuilnis buiten zetten en meer van dat soort dingen.

Weer een prachtige avond.

Jo en Arie, allebei weer geweldig bedankt!

PP

Invallend scribent