2002: Het Vlielandgevoel al dertig jaar springlevend!

Paul Knijff

Dit artikel is in 2002 gepubliceerd in Magazine De Rotarian.

Dertig jaar geleden dacht initiatiefnemer Sjoerd Wartena: 'Geef kansarme kinderen van acht à tien jaar oud een onvergetelijke vakantie van tien dagen.' Die gedachte van toen is nu nog springlevend. Zo'n tweeduizend jonge mensen -de eersten zijn nu een jaar of veertig- moeten ooit iets gedacht hebben in de geest van wat Yorrick van acht zo mooi verwoordde: “Juf, kunnen we hier niet met z'n allen blijven wonen?”

Het paradepaardje van de jeugdactiviteiten
Dick Huijsman (RC Bussum) straalt als hij het over 'zijn' Vlielandkamp heeft. Alhoewel 'zijn', hij is de eerste om te benadrukken dat Jan van Ewijk tezamen met hem een paar jaar geleden de zorg op zich hebben genomen over het volwassen geesteskind van Sjoerd Wartena (oud-lid RC Weesp-Vechtstreek Noord). Sjoerd heeft, trouw terzijde gestaan door echtgenote Greet, dertig jaar geleden aan de wieg gestaan van dit project waar je organisatoren, leiders en deelnemers -wie je ook spreekt- met een warm gevoel over hoort praten. Tot vier jaar geleden, toen hij 80 werd, heeft Sjoerd onvermoeibaar georganiseerd, gelobbyd en tijdens de Vlieland-tiendaagse de supervisie gehad over deze parel in de kroon van de jeugdactiviteiten van Rotary. Jan van Ewijk nam met genoegen het stokje van hem over. Dick Huijsman ontfermde zich vervolgens over de begeleiding op Vlieland. Dick heeft nu al moeite met de gedachte die verantwoordelijkheid te moeten overdragen als hij over twee jaar het gouverneurschap van D1570 op zich neemt.

Van lokale éénmansactie tot een landelijke Stichting Rotary Vlielandkamp
In de tijd van Sjoerd Wartena is het Vlielandkamp geleidelijk aan uitgegroeid tot een districtsproject met een landelijke uitstraling. Nu, in 2002, heeft het definitief een nationaal karakter gekregen in de vorm van de Stichting Rotary Vlielandkamp. In al die jaren is er al wel een landelijke instroom van Vlielandkinderen geweest. RC Rijk van Nijmegen, bijvoorbeeld heeft vanaf het begin elk jaar een kind aangeleverd.

Hoe gaat dat, die tien dagen?
Van heinde en verre worden de kinderen afgeleverd in Harlingen bij de boot. Ook arriveren er auto's van rotaryleden uit Bussum en Weesp. Zij leveren de 'meesters' en de 'juffen', die de groepen gaan leiden. Op het eiland ontvangen 'bovenmeester' en 'bovenjuf' Dick en Coby Huijsman het gezelschap. Zij verwijzen het ruim twintigtal leiders en de ongeveer negentig deelnemers naar twee vakantiehuizen: Donia en De Vliehorst. Zelf resideren ze in Hotel Seeduyn. Daar klankborden ze om de dag met een wisselend vijftal leiders. Tien dagen pret voor de kinderen en een slopende, maar dankbare, klus voor de leiding. Hoogtepunten uit het programma: een zeehondenzoektocht per boot, een excursie naar militair terrein 'De Vliehors', een vuurtorenbeklimming, een kampvuuravond, naar de disco met make up en gel. Te veel om op te noemen! Op de zaterdag halverwege is de sporttweekamp Donia versus De Vliehorst. Op die dag worden gasten ontvangen. Steevast is daar de 'gouverneur jeugdzaken' bij. Dick Huijsman straalt even wat minder als hij de schaduwzijde belicht die er nou eenmaal ook bijhoort. Soms moet je een onhandelbaar kind terugsturen. Er is ook wel eens een kind ontsnapt op de dag van vertrek. Een meisje dacht het Vlielandgevoel te kunnen verlengen door zich aan de harde werkelijkheid te ontrekken. Dick en de juf van het kind zwaaiden de boot uit en bleven achter. Aan de overkant, bij Harlingen, worden de kinderen door familieleden en de leiders weer door Rotaryleden afgehaald. Die hebben geen kind aan hun passagiers. Voor ze de provincie Friesland hebben verlaten, vallen de meesten in slaap. Hoe dat met dat meisje is afgelopen..? De 'bovenmeester' en de 'juf' slaagden erin om nog voor de middagboot het kind op te sporen, geholpen door de bijkomstigheid dat het meisje van onmiskenbare Ghanese oorsprong was.

Er komt heel wat voor kijken
De financiering, daar maakt Dick Huijsman zich zorgen over. De bijdragen die de clubs al of niet via ingebrachte kinderen bijeenbrengen, dekken bij lange na de kosten niet (in 2002 zo'n € 27.500). Dick gaat zelf ongegeneerd op de bedeltoer. Hij krijgt elk jaar sponsors zover dat ze het gat dichten. Wat ze daar voor terugkrijgen? "Een vriendelijke brief, met een paar foto's van gelukkig lachende kinderen!" De stichting streeft ernaar meer een structurele financiële basis te leggen om de continuïteit te garanderen. Jan van Ewijk (RC Bussum), voorzitter van het stichtingsbestuur, en vooral zijn medewerkster Yvonne Hazelager verzorgen al jaren de algehele organisatie van het kamp waaronder begrepen de administratie. En dan de studenten, wat zou het Vlielandkamp zijn zonder de jarenlange VU-connectie? Enkele disputen staan garant voor de continuïteit. Het wordt als een eer beschouwd om gevraagd te worden. Dick instrueert de 'bovenjuf' en de 'bovenmeester'. Dat tweetal traint de 22 andere leiders. De leiders mogen maximaal drie jaar mee. Alleen als ze het derde jaar hoofdleider zijn, mogen ze nog in een vierde jaar afkicken. Ze doen het als vrijwilliger, maar ze zijn dol op het getuigschrift dat Dick bij goed functioneren verstrekt. Goed voor hun cv! Studente Neeltje Wagenmeester, van wie wordt vermoed dat ze haar studie heeft laten uitlopen om het viertal keren vol te maken, vat haar Vlielandgevoel samen in een regel uit een lied dat door André Hazes is gezongen: "Zo'n glimlach maakt je blij, daar kan geen feest meer tegenop!" Evengoed zal zij van de partij zijn als op zaterdag 19 oktober 2002 een groot deel van de 150 uitgenodigde (oud)leiders acte de présence geeft op de reünie ter gelegenheid van dertig prachtige Vlielandjaren.