2019: Laatste kampdag is patatdag

Tekst en foto’s Frits Boddeman | 14/09/2019

Aan alles komt een eind. Ook aan acht dagen Vlielandkamp. De meeste kinderen kijken niet uit naar het naderend vertrek. Maar er is een lichtpuntje. Al jaren geldt: de laatste kampdag is patatdag. Lange tafels worden bekleed met aluminiumfolie en bergen patat worden daar op uitgestort. Dat is wat anders dan een puntzak... En ze mogen met hun handen eten!

Maar voordat het kamp van start kan gaan, zijn Rotaryclubs in het hele land, geholpen door maatschappelijke instanties, bezig met het selecteren van kinderen die een door Rotary betaalde vakantie hard nodig hebben. Leden van die Rotaryclubs brengen de kinderen van huis naar de boot in Harlingen en halen ze na het kamp weer op. Een mooie anekdote over hoe een club ondersteuning aan twee Syrische gezinnen verleende bij de voorbereiding voor vertrek, willen we u niet onthouden.

Onze contactpersoon van die club schreef: “Vanwege een mogelijke taalbarrière bij ouders gisteren de koffers bij de gezinnen maar weer eens gecontroleerd en ze geholpen met het merken van kleding, waarbij jullie het gebruik van leukoplast adviseren. Kan ook niet verwachten van mensen uit Syrië dat ze weten wat leukoplast is. Hoop dat ze meenemen wat we er gisteren in gestopt hebben. Want het was niet zo overzichtelijk te midden van 5 en 6 kinderen... Het onderstreepte voor mij nog weer eens de zinvolheid van de vakantie voor de 2 jongens die we hebben aangemeld.”

Via een andere club kregen we berichten over bezorgde ouders toen ze hoorden dat Vlieland uitsluitend per boot kan worden bereikt. Je staat er niet bij stil, maar toen ook hier bleek dat het om vluchtelingenkinderen ging, wierp dat een ander licht op die bezorgdheid... En over bezorgdheid gesproken: sommige deelnemertjes nemen hun zorgen mee en kunnen niet altijd helemaal loskomen van de thuissituatie. Wat te denken van een meisje, dat op haar tiende al geregistreerd staat als mantelzorger voor haar moeder. Dan besef je dat het Vlielandkamp, ook na bijna vijftig jaar, nog altijd in een behoefte voorziet!

Op de veerboot naar Vlieland begint de vakantie! Buiten op het dek kijken de kinderen hun ogen uit. Aan een mijnheer in uniform vroeg een jongetje: “Bent u de kapitein?”, hetgeen bevestigend werd beantwoord. “Dan wens ik u succes met het varen.” Een ander jongetje legde pijnlijk het imago, dat Rotary juist niet wil hebben, bloot door te vragen: “Is deze boot gehuurd of heeft de Rotary die voor ons gekocht?”

Aangekomen op het eiland, worden weer veel van de bekende activiteiten afgewerkt, waaronder: een tocht met de speedboot naar de zeehondjes, een rit met de Vliehors Expres, een kinderdisco, een eigen circusuitvoering, een barbecue en een midgetgolftoernooi. Bij Jelle lukte dat laatste niet zo goed, getuige zijn uitspraak: “Ik ben winnaar in verliezen.” Een ander kind zat het bij de barbecue dan weer niet mee. Hij verklaarde: “Ik lust geen vlees, alleen spareribs.”

De weergoden waren beide kampen gunstig gezind, zodat ook het strand veelvuldig kon worden bezocht. Veiligheid staat daarbij voorop. Juffen en meesters staan bij toerbeurt in zee met een touw en begrenzen zo het speelgebied. Ook in die situatie is er nog wel eens een vraag die een glimlach oproept. Van Manuel bijvoorbeeld: “Vinden mensen het normaal dat het hier zo hard waait?” Of aan meester Floris: “Hoezo staat hier overal Vlieland?”  En het simpele antwoord: “Je bént hier op Vlieland!”

Met de hittegolf van 2018 in het achterhoofd had de leiding plastic drinkwaterzakjes aangeschaft. Een vooruitziende blik, want tijdens het eerste kamp was er wederom sprake van een hittegolf. En Vlielands drinkwater is nu eenmaal gezonder dan frisdank. Helaas viel de kwaliteit van de zakjes tegen; vaak waren ze al leeggelopen  voordat er uit gedronken kon worden. Misschien leest een potentiële sponsor mee, die in het kampjaar 2020 een meer duurzame oplossing wil verzorgen...

Ondanks ons nadrukkelijk advies aan de ouders/verzorgers om alle kledingstukken van de kinderen te merken, gebeurt dat niet altijd. En het advies aan de kinderen om goed op hun eigen kledingstukken te letten, wordt ook nogal eens in de wind geslagen. Gevolg is dat na enkele dagen zowel in de accommodatie als op het grote speelveld allerlei kledingstukken rondslingeren. Door het ontbreken van merktekens is track en trace hier een onbekend fenomeen. Dus grijpen we terug naar het aloude veilen. Je houdt een sok of onderbroek omhoog en roept van wie die is. Veel kinderen (her)kennen hun eigen kledingstukken niet. Maar als er dan eindelijk een gegadigde is, moet je niet vreemd opkijken dat je het veilingstuk na een half uur weer ergens anders terugvindt, waarna de ‘kavel’ de volgende dag opnieuw kan worden geveild.

Gezien de traantjes bij het afscheid van hun juf en meester in Harlingen, hebben de kinderen weer van het kamp genoten. Bij terugkeer op school hebben nu ook zij een verhaal te vertellen over hun vakantie. En dat dankzij de Rotaryclubs hen hebben aangemeld of die het Vlielandkampproject op welke manier dan ook steunen. Ook voor de coördinatoren Diana Bakker (RC Purmerend-Polderland) en Frits Boddeman (RC Purmerend-Weidevenne) zit het kamp er weer op. Ze zijn inmiddels gestart met de voorbereidingen voor het kamp in 2020.

ZIE OOK:
Fotoalbum: Vlielandkamp 1 2019
Fotoalbum: Vlielandkamp 2 2019