Ariette in Brazilie

Ariette in Brazilië

Wonen in Botucatu, Brazil.

Dag lieve allemaal,

Ik zit in een hele gezellige klas samen met Lucy, nog een exhange-student, uit Zuid-Afrika. Zij is hier al zeven maanden en helpt me met Portugees enzo.

Mijn gastgezin is heeel aardig. Mijn gastmoeder spreekt helemaal geen engels en mijn gastvader een heel klein beetje met veel hulp van een woordenboek. Portugees leren komt dus wel goed.

Ik zal beginnen met mijn familie, dat maakt de rest wat makkelijker.

Kiyoshi is mijn vader. Hij is gepensioneerd, maar doet van alles voor de rotary. Satiko, mijn moeder is ook gepensioneerd, en doet allerlei vrijwilligerswerk. Allebei dus behoorlijk bezig.

Camila is de jongste van mijn zusters. Ze is 21 jaar en studeert toerisme in Sao Paolo. Ze werkt daar ook. Monica is in de dertig, getrouwd met Sergio en woont in Bauru. Ze studeert en werkt op de universiteit daar en geeft les in fysiotherapie. Voornamelijk revalidatie. Ze wil, als het kan haar postdoctoraal -deels- in Groningen doen.

Christina is ook in de dertig en woont en werkt in Brasilia -dat is de hoofdstad, voor de onwetenden onder jullie- zij geeft ook les op de universiteit. Ik geloof dat het internationale betrekkingen is wat ze doet, helemaal zeker ben ik niet. Ze heeft anderhalf jaar in Nederland gestudeerd en houdt van drop. Verder is ze verloofd met Marco. Hij studeert biologie en vertrekt aankomende zondag voor een jaar naar Engeland om daar verder te studeren. Ik heb ook een broer, ook ergens in de dertig. Hij studeert ook, ik ben er alleen nog niet helemaal achter wat. Hij wil een jaar in Wageningen studeren. Jaja nederland is populair, en niet alleen in deze familie..

Tenslotte is er avo -portugees voor grootvader- hij woont bij de familie in. Hij is 98 jaar oud, kan niet lopen en niet praten, alleen een soort gekreun om aan te geven dat hij iets -niet- wil. Ook kan hij lachen, wat hij veel doet. Hij is nog helemaal helder en heeft volgens mij een geweldig gevoel voor humor. Je Merkt ook echt dat iedereen dol op hem is.

Gister ben ik ook bij het orkest geweest. Het is een klein amateur orkest, maar ik denk dat ik 't daar prima naar mijn zin ga hebben.

Hier weer een berichtje uit het verre Brasil. Tot nu toe heb ik me prima vermaakt, behalve op school!

School is behooooorlijk saai. Geschiedenis en aardrijkskunde vind ik wel interessant, maar ik kan het nog maar zo moeilijk volgen en het is zo vermoeiend om te blijven proberen dat ik meestal wel ergens opgeef.

Had ik trouwens al verteld dat ik naast de sportschool woon? Dat is echt zo handig! Vandaag kan ik mijn lidmaatschapskaart ophalen. Kan ik ook gewoon zelf erheen gaan en hoef ik niet meer altijd op een ander te wachten..

Gister zijn we (Kiyoshi, Satiko -mijn 'ouders'-, Lucy en ik) naar Bauru geweest om mijn verblijfsvergunning te regelen bij de federale politie. Het ging allemaal heel makkelijk en snel en ik heb nu een tijdelijk papiertje; mijn echte pas kan ik over drie maanden ophalen.

Het was best raar; ze namen ook mijn vingerafdrukken. Voelt heel maf als iemand dat doet -vind ik dan. Toen we klaar waren gingen we even langs bij Monica, mijn  zus die daar op de universiteit werkt. Zij had echter een vergadering en toen zijn we gaan winkelen. Houden ze echt van hier. Alleen maar kijken. Op zich niets mis mee, alleen ze lopen zoooo langzaam. Dat is echt vermoeiend.

s Avonds hebben we bij Monica gegeten. Dat was heel gezellig, en toen weer naar huis. We hadden al geregeld dat Lucy bij ons bleef logeren, en omdat we nogal laat waren mochten we vandaag de eerste twee uur school skippen (werd de eerste drie uur ).

Hier in Botucatu is ook al de derde exchange-student aangekomen. Zij is uit Bremen, is zestien en heet Katharina ('Katha'). Zij gaat naar een andere school. Lucy en ik hebben haar een beetje van Botucatu laten zien. Zij was vorige week vrijdag aangekomen en dit weekend zijn we met haar en nog een heleboel anderen uitgeweest. Ook heb ik mijn eerste bbq gehad, van een klasgenootje, echt heel gezellig.

Afgelopen weekeinde was een groot feest. Vrijdag waren we met school naar Playcenter, een pretpark. Het was een thema dag horror. Er liepen dus allemaal verklede mensen rond. Echt super mooie kostuums en ze lieten je echt schrikken! Om in deze sfeer te blijven zijn we ook in ~het huis der horror~ geweest. Ik heb nog nooit zohard gerend en naar de uitgang gezocht. Het was echt super eng. Achteraf denk ik trouwens dat de jongens –we waren met een groep- me het bangst maakten. In plaats van stoer te zijn verscholen ze zich achter mij!!!!!! Ik weet dat ik langer ben, maar toch.

Lieve mensen,

Daar ben ik weer. Laat ik maar beginnen met het weekend; dat weekend begon al op vrijdag ochtend en was een introductie weekeinde voor alle exchangees (uitwisselingsstudenten) in mijn district. We zijn in totaal met z’n vijftienen, waarvan slechts twee jongens.

Het weekend vond plaats in Botucatu en we hebben een kledingfabriek en een fabriek waar ze vliegtuigen bouwen bezocht. Best interessant alleen was de uitleg bij beiden niet te volgen, en deze keer niet zozeer vanwege een taalbarriere als wel door de herrie...

Iedereen sliep in aparte gastgezinnen, dat was wel jammer, hoewel we gelukkig wel met z’n allen gezellig uit zijn geweest.

De maandag erop was Melissa (exchange uit de USA) jarig, zij woont in een ‘dorpje’vlakbij. ­Ben er geweest, wat zij hier klein noemen is dus echt NIET klein- en is terug naar Botucatu gekomen. Lucy, Catharina en ik hadden een klein verrasingsfeestje’georganiseerd; gewoon met z’n drieen en taart, balonnen en cadeautjes. Melissa had geen idee en het was dus een groot succes.

Brasilia

Die hele week had ik geen school omdat ze een proefwerkweek hadden. Woensdag ging mijn oudste ‘zus’Christina terug naar Brasilia en Lucy en ik konden mee!! Na veertien uur rijden betekende dat dus vier dagen Brasilia. Het was in één woord geweldig. Het is een stad met een heel andere sfeer. Waarschijnlijk weet een aantal van jullie dit al, maar Brasilia is een helemaal geconstrueerde stad, bedacht door een man en het bestaat nog geen vijftig jaar.

Het centrum heeft hele mooie/interessante gebouwen. Het is allemaal behoorlijk futuristisch en vooral in het begin gaf het haast een onaards gevoel. Vooral ook omdat er maar heel weinig voetgangers zijn, de stad ‘leeft’ niet echt; heeft waarschijnlijk tijd nodig.

Het eerste wat we gedaan hebben was een bezoekje aan de tv-toren, vanuit daar heb je een heel mooi uitzicht over de stad; alles heeft duidelijk zijn eigen plek. Hoewel je nog wel kan zien dat de stad nog niet helemaal af is, of tenminste die indruk had ik. Verder hebben we het ‘plein van de drie machten’bezocht, de kathedraal; heeel futuristisch deed in vrijwel niets aan een kerk denken, behalve dan de meer dan levensgrote engelen die in de lucht hingen en het altaar... verder hebben we een tentoonstelling over ‘Brasilie, Brasilia en de brasileiros bezocht, de JK memorial; museum over president Kubicheck die de bouw van de stad mogelijk heeft gemaakt, het Nationaal Park, de botanische tuinen, de zaterdagse markt met allemaal handgemaakte spullen en uiteraard hebben we weer uitgebreid de ‘shopping malls’- sorry ik bem echt het nederlandse woord hiervoor kwijt- bezocht. Daar houden ze hier ongelooflijk veel van.

Die zondag ochtend  kreeg Christina echter minder goed nieuws; grootvader is overleden. Hij was al een tijdje in het ziekenhuis en net toen het beter leek te gaan en hij weer thuis was is zijn hart ermee opgehouden. Dat was wel even moeilijk, hoewel ik denk dat het goed id dat wij bij haar in Brasilia waren toen ze dit nieuw kreeg zodat ze niet helemaal alleen was..

Maandagochtend was de begrafenis in São Paulo en hoewel onze bus zondagnacht vertrok was ik niet op tijd voor de begrafenis. Wij zijn nog twee dagen in São Paulo gebleven, maar hebben niet veel gedaan, alleen, hoe kan het ook anders; gewinkeld!!! Ik heb het nu echt even met winkelen gehad moet ik eerlijk toegeven.

Pantanal en Bonito

Hier komt dan het verslag van mijn eerste ‘rotary-tour’. We zijn naar Pantanal en Bonito geweest. Pantanal is een van de grootste en belangrijkste natuurreservaten hier in Zuid-Amerika en volgens mij zelfs ter wereld. Hier zijn we eerst drie dagen geweest. We zaten in een hotel letterlijk in ‘the middel of nowhere’. Echt alleen ‘nos hotel’, zonder andere huizen, hotels en of winkels in de buurt. Midden tussen de wilde dieren... Aligators, zwijnen, capivara’s (een beverachtige) tuiuiu’s (geweldige grote vogels) arara’s (grote papagaai, rode en de veel zeldzamere blauwe) toekans en nog veel meer.

We (alle exchangies die er waren, twee bussen vol) werden opgedeeld in vier groepen waarmee we verschillende activiteiten hadden. Deze bestonden uit een wandeltocht, een safari, paardrijden en piranhas vissen. Ik zal het bij de ‘hoogtepunten’ houden. Anders wordt deze mail veel te lang.

Om te beginnen het piranha’s vissen. Eerlijk gezegd had ik daar dus geen zin in. Een beetje met een hengel bij het water staan... dat was alleen de eerste tien minuten. Daarna ving de piranhas letterlijk aan een stuk door! Raakte zelfs in een wedstrijdje verzeild met een van de gidsen. Deze heb ik uiteraard gewonnen; een eindscore (en record) van ZESTIEN piranhas en een andere vis. Hij had er veertien. Een aantal ervan heb ik zelf van het haakje gehaald en teruggegooid. Nog best lastig; werken niet echt mee die beestjes en de rugvin is best scherp. Heb ik mijn hand mooi mee opengehaald, maar het was het waard. De volgende dag heb ik vrienden gemaakt onder de aligators. Met de safari maakten we een stop temidden van een hele groep waarmee we mochten ‘spelen’. Eerst heel voorzichtig aangeraakt, tenslotte eentje geprobeerd aan zijn staart achteruit te trekken; zijn echter behoorlijk sterk!

Mijn laatste activiteit was paardrijden. Met de paarden zijn we hetzelfde meer overgestoken als waar ook de aligators waren en waar we ook piranhas hadden gevist. Toen er een groepsfoto werd gemaakt ben ik in mijn teen gebeten; zal wel een straf zijn voor mijn grote piranha-vangst de dag ervoor..

Daarna naar Bonito. Een klein toeristen dorpje. Het geld dat ze hier verdienen aan toeristen gebruiken ze om de natuur in goede staat te houden.

Voor degenen die portugees (en misschien ook spaans) kennen zecht de naam al genoeg; ‘Bonito’ in het portugees betekend ‘mooi’. En dat is zeer zacht uitgedrukt!! Hier hebben we 6 km gewandeld en terug gesnorkeld in het super heldere water van Olho de Agua en Rio da Prata met een heleboel vissen (geen piranhas dit keer), zijn we met een boot 8 km Rio Formoso afgegaan. Waren enkele kleine watervallen; errug leuk.. en zijn we naar ‘Gruta do Lago Azul’ geweest. Dit is een grot met stalagtieten en stalagmieten (van die pegels, maar dan niet van ijs maar van een soort steen) met een meer erin met ongelooflijk mooi blauw water.

Omdat de airconditioning in Pantanal niet werkte( of het was super koud of hij deed niets) ben ik de tweede nacht buiten in de hangmat gaan slapen. Het schijnt dat we daar bezoek van een zwijn hebben gehad; ben ik echter doorheen geslapen. Omdat het me zo goed beviel hier te slapen heb ik in Bonito alle nachten in de hangmat geslapen. Heerlijk!

En já uiteraard was de week veel te snel voorbij. Weer terug met de bus; een ruime veertien uur. En om zes uur s ochtends kwamen we dan weer aan in Botucatu. Leven is weer redelijk normaal. School is momenteel trouwens erg leuk; we hebben een cultuurweek en alle klassen hebben verschillende projecten lopen. Dit betekend dus vrijwel geen lessen. Vanavond ga ik kijken naar een stel uit mijn klas die toneel gaan opvoeren en morgen ga ikzelf op. We gaan Frevo dansen. Een typische dans van de Nordeste. Hopelijk gaat het een beetje lukken. We hebben alleen vandaag geoefend...

Minas, Chapada de Diamantina, de Nordeste , Bahia en Rio.

Ben precies een maand weggeweest. Een maandlang reizen waarbij met zestig exchangees in twee bussen een kleine tienduizend km is afgelegd.

We hebben Minas, Chapada de Diamantina, de Nordeste –waar de mooiste stranden van Brasil zijn-Bahia –de meeste feesten- en Rio bezocht.

Het avontuur begon in Belo Horizonte, dertien uur reizen van hier –toen nog een lange reis, nu normaal-

Het eerste stadje dat we bezochten was Ouro Preto, het belangrijkste historische stadje in Minas Gerais, beroemd om zijn edelstenen en goud. Vervolgens gingen we naar het nationaal park Chiapada Diamantina waar we onder watervallen hebben gezwommen, grotten met stalagtieten en –mieten in verschillende kleuren hebben gezien, een grot met een meer, en in een rivier met superhelder water hebben gezwommen.

De eerste avond daar hadden ze een verrassing voor nos; een capoeira optreden van de capoeira school daar. Geweldig!

Toen Maceio; onze aankomst in de Nordeste, nos eerste strand en onze eerste keer uitgaan. En toen Fortaleza waar we naar het Beach Park met de hoogste waterglijbaan Ter wereld zijn geweest; de hoogte van een flatgebouw met 14 etages waar je binnen vier sec. een snelheid van 101 km/u bereikt; super gevoel!! Ook zijn we daar naar Festa do Pirata geweest; de beste uitgaansgelegenheid op een maandagavond ter wereld volgens de new york times....

Verder hebben we op het strand van Cumbuco een ritje in bugres door de duinen gemaakt waarbij we een helling van zo’n 90 graden hebben genomen. Ook heb ik daar met een aantal anderen door de branding gegalopeerd.

Op weg naar Natal gestopt bij Morro Branco om zand in honderden kleuren te zien en te wachten op de bus die een lekke band kreeg, gelukkig vlak voor we daar aankwamen. Later een stop bij Canoa Quebrada waar we heerlijke cake en milkshake hebben gehad en op de duinen van een prachtige zonsondergang hebben genoten en daar heb ik geprobeert te ‘duinsurfen’; is nog best heel lastig!

In Natal was het mooiste hotel van de hele reis. Helaas waren we er maar een nachtje; daar liep je het hotel uit en was je op het strand. Hebben we maar gebruikt om de regels dat je niet mag drinken netjes te overtreden; want zo op het strand, ben je ook zo bij het volgende hotel...

In Recife, het Venetie van Brasil, kregen we weer wat cultuur en geschiedens mee. Een ford van de portugezen bezocht en de stadjes Olindda, Igarassu en Itamaraca. Dit was onze laatste stad in de Nordeste. Hierna kwam Bahia...

De reis naar Salvador was de enige reis met echte problemen; tot en met Porto de Galinhas waar we hebben gezwommen ging alles goed. Daarna zouden we de nacht in Aracaju doorbrengen. Hebben we ook gedaan, maar door een kapotte lamp kwamen we daar pas rond half vier snachts aan. De volgende dag waren we vol goede moed, tot we een half uur door de politie werden opgehouden. Daardoor hadden we maar een uur bij het schildpaddenprojet Tamar en toen we daar vandaar wilden had onze bus serieuze airconditioning problemen en gingen we gezellig met z’n allen in een bus; ruim zestig man...

Dat was op zich het probleem niet. Die avond zouden we echter uit en nu had de helft geen spullen,. Dat werd dus lenen en improviseren. We gingen naar een show van Olodum. Een samba reggae band die ook al met Michael Jackson ea heeft opgetreden. Super!!

De probleembus was net aangekomen toen wij weggingen. Was wel fijn te weten dat ik mijn eigen pyama zou hebben.

Salvador is verdeeld in een hoog en laag gedeelte. Met elkaar verbonden door een lift. In Salvador hebben we geen strand bezocht. Wel verschillende kerken o.a. de rijkste van Brasil, en andere touristische en historische plaatsen. De tweede avond zijn we daar naar een voorstelling van typische Bahiaanse dansen geweest. Dat was echt adembenemend. De meeste ervan waren religieuze dansen. Het was niet verplicht, maar de mensen die niet geweest zijn hebben zoveel gemist. Het was een van de beste momenten van de gehele reis.

Na Salvador kwam het feeststadje Porto Seguro; deze plaats is berucht om zijn 24 uur per dag feesten... wij hebben daar ook vrijwel alleen gefeest. De eerste avond op het eiland der piraten, de volgende dag op het strand Axe Moi (axe is een dansstijl zonder partner, typisch voor de nordeste hoewel het in heel brasil wel wordt gedanst, net als fogo, hoewel deze met partner is) en die avond op een ander strand uit geweest.

Porto Seguro was nos afscheid van Bahia. Nu restte nos nog een stad; Rio de Janeiro. Daar hebben we na aankomst uitgerust op het strand Copacabana, daarna hebben we Maracana bezocht. Voor de voetbal-leken; dit is het grootste stadion ter wereld. Hier hebben we een rondleiding van de kleedkamers tot en met de tribunes gehad. Alleen het veld mochten we niet op omdat ze aan het trainen waren...

Vervolgens een bezoekje aan Sambodromo waar carnaval wordt gehouden; hiervoor speciaal gemaakt.

En toen naar een van de beste churrascarias (barbaque-restaurant) van Rio waar ik zoveel gegeten heb dat ik, terug in het hotel, alleen maar op mijn rug kon liggen. Hadden de meesten trouwens last van.

De volgende dag hebben we Pão de Açucar (die berg die je op alle fotos van Rio ziet) bezocht, vervolgens hadden we de rest van de ochtend vrij en heb ik zo heerlijk geslapen dat ik de lunch misste. Daarna gingen we naar Jardim Botanico en als laatste Cristo Redentor. Het standbeeld van Christus waarvan je een van de beroemste uitzichten ter wereld hebt; de baai met Pão de Açucar..

De volgende dag was er nog een activiteit; een boottocht langs verschillende stranden in Angra dos Reis. Een geweldig einde van een geweldige reis.

Het avontuur was echter nog niet helemaal over;

we kwamen aan in Belo H. de volgende dag om 4.30 sochtends. Een flink aantal ging direcht door naar het busstation omdat zij s ochtends een bus terug naar huis hadden. De anderen hebben toen maar gewacht op de grond in en voor het reisbureau waarmee we de tour gemaakt hadden tot het een iets fatsoenlijker uur was te bellen, een aantal naar hun gastgezin in Belo, anderen hopend dat ze daar konden blijven tot hun bus ging en Lucy, Anna en ik tot we vrienden van Lucy konden bellen om te vragen of we daar konden blijven. Dat was gelukkig geen probleem. Na nog wat geslapen te hebben nam onze tijdelijke gastmoeder nos mee op een kleine citytour van Belo waarbij we veel meer zagen dan tijdens de officiele tour van de reis. Hun huis is een kleine vijf km van het busstation. Omdat het spitsuur was toen we daarheen moesten trokken we er voor de zekerheid een ruim halfuur voor uit. Tja, een ongeluk hadden we niet ingecalculeerd; het duurde langer dan een uur voor we aankwamen. Lucy en ik hadden onze bus dus ruim gemist, Anna die haar bus een uur later had, was netjes op tijd. En wij konden de anderen die met die bus gingen dus ook een goede reis wensen. Gelukkig konden we zonder extra te betalen de bus van de dag erna nemen. Heerlijk uitgerust in Belo H. en de dag erna twee uur voor de reis naar het busstation uitgetrokken. Toen dus wel op tijd!

Nu ben ik dus terug in Botucatu. Bij mijn eerste gastgezin omdat de andere een bruiloft heeft.

Muziek in Brasilia

Op het momenst zit ik (weer) in Brasilia, de hoofdstad. Ben hier een muziekcursus aan het doen. vandaag en gister wat informatie gekregen -voornamelijk gewacht, maar goed- en morgen gaat het allemaal echt beginnen. ik speel in een orkest en krijg ook echt vioollessen.  Zodra ik weer eens tijd en een computer met internet tot mijn beschikking heb laat ik meer horen.

Eindelijk weer terug in Botucatu en dus ook eindelijk weer een computer met internet in de buurt. En hoewel ik eigenlijk helemaal geen zin heb om achter de computer te zitten nu toch maar die beloofde email over de `Curso de Verão’ die ik in Brasília heb gedaan. Heb nu toch niet veel anders te doen. 

Laat ik eerst maar eens de opzet van het hele gebeuren uitleggen; deze ‘cursus’ is niet echt een cursus, maar meer een muziek-kamp waar een orkestproject, lessen en kamermuziek worden gecombineerd.

Toen het hele gebeuren na zo’n drie dagen eindelijk op Braziliaanse rolletjes liep, liep het eigenlijk ook wel echt voor de eerste week/ bijna tien dagen;

Elke ochtend van acht tot twaalf orkest. Ik was ingedeeld in orkest Amarela; helaas het orkest dat niet echt veel voorstelde. Door zenuwen had ik gewoon slecht voorgespeeld en dat ik in dit orkest speelde was dus niet echt een verrassingvoor mij, maar toch een tegenvaller.

Die zenuwen kwamen voornamelijk doordat het voorspelen ineens een dag eerder plaatsvond dan op het programma was aangegeven en ik dus volkomen verrast en onvoorbereid ook nog eens als eerste aan de beurt was.

De middagen had ik les, andere repetities en moest ik ook nog eens tijd vinden om te studeren. Omdat er veel meer vioollistjes waren dan verwacht had ik niet iedere dag les. Het was zo ongeveer om de dag em de lessen varieerden van zo’n vijftien minuten tot ruim vijf kwartier. Wel gaf Enio, mijn leraar iedere dag les in techniek. Dit waren groepslessen. De dagen dat ik geen les had, had ik dus wel techniek en woonde ik ook wat lessen bij.

Verder speelde ik iedere dag tijdens de lunch –was enige moment van de dag dat iedereen kon- in een quintet.

 De tweede helft van de week had ik ook nog eens ‘s avonds repetities omdat Enio mij met zijn verder gevorderde leerlingen uit Sao Paulo en nog een leerlinge van daar in het achtergrond orkestje van Leandro en Silvia Braga had gezet. Zij schrijven en bewerken hedendaagse Braziliaanse muziek: Errug de moeite waard.

Verder waren er iedere avond een of meerdere concerten waarvan ik een heel stel heb bijgewoond.

Woensdag de vijftiende hadden we concert met ons orkest en de dag erna was het concert van orkest Verde. O wat wilde ik graag met hun meespelen. Enio had echter genoeg van mijn gevraag om me over te plaatsen naar het andere orkest dat hij had gedreigd me geen les meer te geven als ik nog eens over begon...

Vrijdag en Zaterdag ging ik dus gewoon weer naar mijn eigen orkestje en toen gebeurde het wonder; na het concert met Leandro Braga waren we weer eens naar het hotel van de professores en daar deelde hij me ineens mee dat ik bij orkest Verde mee zou spelen.  

Maandag begon ik bij het andere orkest maar toen kwamen de alleraardigste mensen van de organisatie zeuren en praten en moeilijk doen. Want wat was nou het geval; ik stond op de lijst om mee te spelen met Mozart Sinfonia Concertante in het orkest van de professoren en daar mochten alleen maar mensen uit orkest Amarela meespelen. Enio probeerde of ze een uitzondering voor mij konden maken maar nee hoor dat kon niet. De dag erna heb ik niet meegemaakt om dat ik de hele dag met koorts op bed lag; ‘s ochtends wel naar orkest maar werd door Enio die meespeelde terug naar bed gestuurd toen hij merkte dat het me niet eens lukte de muziek te lezen.

Eigenlijk had hij ook wel gelijk....

De dag erna met de repetitie van Mozart waren er ineens wel twee vioollistjes uit orkest Verde. O wat baalde ik. Maar na alle repetities die ik al had gemist zat het er voor mij helaas niet in om toch nog naar orkest Verde te gaan. Met studeren had het wel gekund, maar aangezien ik weer last van mijn linkerarm heb, mocht het niet van Enio. Helaas had hij weer eens gelijk...

Het concert was die Donderdag al en ging best goed. Vrijdag mijn eerste les van deze week en laatste les van de curso en ‘s avonds het concert van orkest Verde.

Zaterdag alweer de laatste dag. De hele dag waren optredens, zelf ‘s middags een duet van Haydn gespeelt met Juan en ‘s avonds optredens van de professores en ale orkesten, koren big band etc etc. Alleen ons orkest trad niet op omdat er te veel mensen al voor het concert vertrokken.

Wel netjes bij het toegift van de big band met een heel stel op het podium gedanst.. Daarna werd het feest doorgezet in de (openlucht) kantine van de ‘Escola de Musica’ waar de hele Curso plaats gevonden had.

Na een mooie zonsopgang te hebben gezien met de laatste feestgangers toch maar even gaan slapen en die Zondagmiddag terug naar huis.

Terug bij mijn familie en eindelijk weer een echt bed en een schone badkamer. Dat moet ik namelijk nog wel even vertellen; niet alleen het eten was een ranp; de bedden, douches en toiletten ook. De douches en toiletten waren ronduit smerig en mijn matras was nog geen drie cm dik. En ik overdrijf nu dus niet!

Nu geniet ik dus heerlijk van al die ‘normale’ dingen.

Maart.

Hier weer eens een verslagje van al mijn belevenissen hier in het verre Brasil. Zoals jullie wel weten is het carnaval geweest. En dat is hier super. Verder in het noorden is het meer dan tien dagen puur feest. Ik heb een kleine week carnaval gevierd. Het pre-carnaval in Botucatu niet mee gerekend. Na hert carnaval heb ik mijn vakantoe nog iets uitgerekt en heb bijna een week in de grote, zeg maar enorme stad Sao Paulo doorgebracht. Maar allen op zijn tijd.

Het pre-carnaval in Botucatu dus. Wat ik ervan heb meegemaakt waren de optochten op straat de zatardag voor carnaval. Met z'n allen dansend achter de muziek/ herrie aan. hier nog niks geen kostuums, alleen speciale tshirts die lieten zien wie bij welke 'muziek’/ slagwerk groep speelde. de zondag erop zal er ook wel weer geweest zijn, maar toen ging ik met twee van mijn zussen van mijn eerste famillie hier en nog wat vrienden van hun naar een van de watervallen hier in de buurt heerlijk afkoelen.  Toen een heerlijk rustige maandag en dinsdag en toen tussendoor ook nog even een universiteit- feestje. het nieuwe jaar van de universiteiten is ook hier weer begonnen en dit feest was het einde van de 'ontgroening' van de nieuwe jaars.

De donderdag erop al mijn spul inpakken; zou het weekende van carnaval ook nog eens van familie veranderen, enige probleempje was dat ik weer eens reizen ging. oplossing was dus dat ik mijn spul klaar had, en terwijl ik weg was werd alles naar mijn nieuwe familie gebracht waar ik dus direct na het carnaval heen zou gaan.. bleef wat langer weg, maar goed.

Die donderdag dus naar sao paulo om vrijdag ochtend met Giselle de bus naar Minas Gerais (andere staat) te nemen. Giselle woont in Sao paulo en haar had ik in Brasilia ontmoet. omdat iedereen me zei dat het carnaval in botucatu nou niet echt de moeite waard is, had ik haar opgebeld om te zien of ik carnaval met haar kon doorbrengen. wat dus lekker is gelukt. We kwamen Vrijdag avond aan in Boa Esperança (daar wonen een oom en tante van Giselle en daar zouden we de eerste paar dagen van carnaval doorbrengen) en na wat te hebben gegeten en te hebben gedouched natuurlijk de straat op en feesten. In Boa Esperança is het carnaval puur feesten op straat. jeetje heb geen idee hoe ik dit moet gaan uitleggen. ga het proberen..

om te beginnen was er geen samba en waren er ook niet die typische costuums die je in nederland op tv ziet, van de grote desfiles in Rio de Janeiro e Sao Paulo enzo. ongeveer de helft van de mensen was verkleed, net zoiets als in ons zuiden maar dan minder uitbundig. verder dansen op straat, wat bijna niet lukte zo vol was het, drinken en feesten. op ongeveer elke vijf a tien meter was een andere kar/ stellage met muziek en meestal wist je dus niet op welke van de soms wel drie verschillende muziekjes je nou eigenlijk aan het dansen was.

we bleven daar tm zondag middag. overdag heerlijk zwemmen in het meer van Boa Esperança, aanpappen met twee kerels die aan het waterskien waren en wij dus ook proberen. dat valt tegen zeg! maar die kerels vonden het wel grappig en nodigden ons uit die maandag weer mee te gaan..   wij zouden echter naar Santana gaan, een ander stadje daar in de buurt; was geen probleem, we werden opgehaald en thuisgebracht. Die maandag lukte het trouwens best behoorlijk.

Het carnaval in Santana de Vargem was heel anders. een veel kleiner stadje en dus ook niet zo heel erg druk. Verder kende Giselle daar zowat iedereen; allemaal ooms en tantes, neven en nichten.. In santana was wel desfile redelijk eenvoudig met ook redelijk eenvoudige kostuums maar erg leuk. ook was er wat samba, wat ik nog steeds niet echt onder de knie heb. we bleven daar tm woensdag. elke anvond uit en overdag vrij rustig aan. maandag dus waterskieen, dindag naar een oom en tante die iets buiten het stadje wonen; zo'n halfuurtje lopen naar midden in het niets. en woensdag gewoon bij haar neef thuis gebleven, alleen op en neer naar  Très Pontas om kaartje voor de reis terug te kopen, dat was namelijk nog wel even lastig; donderdagochtend moest giselle werken en overal waren alle bussen vol geboekt of er werd niet telefonisch gereserveerd..

donderdag dus terug naar sao paulo, carnaval helaas voorbij, maar gelukkig had ik geregeld dat ik tm het weekende in sao paulo mocht blijven. daar dus heerlijk wat inkopen gedaan, vrijwel iedereen van sao paulo die ik in brasilia had leren kennen ontmoet en wat uiterust. aangezien ik helemaal geen zin had het weekende alweer terug te gaan, maandag erop was giselles verjaardag en Enio (vioolleraar) had me gezegd de week erop tijd te hebben me een les te geven, naar botucatu gebeld en net zolang gepraat en gesmeekt tot ik tm woensdag mocht blijven, toch weer mooi gelukt.

waar ik deze twee weken echter het meest van heb genoten was dat ik eindelijk met het 'normale volk' was. hier en via de rotary heb ik alleen maar met de bovenlaag te maken. tuurlijk zijn dat ook geweldige mensen en heeft het zo zijn voordelen maar op de een of andere manier voelde ik me toch wat meer op mijn gemak bij giselle, haar familie en vrienden. In Minas waren we zowiezo in een niet zo rijke regio. En nu terug in Botucatu valt me het eens te meer op hoe verwend de kinderen en jongeren hier toch eigenlijk zijn.

Die donderdag was er rotary, een familie-bijeenkomst en toen ik vertelde in welke buurt van Sao Paulo ik had gezeten begonnen al die dames me te vertellen hoe gevaarlijk het daar wel niet is. Eentje die er was geweest hield maar niet op te vertellen hoe ze zich daar in de metro en dicht bij het station zo heel niet op haar gemak had gevoeld. heb ik dus helemaal geen last van gehad. heb rustig in mijn eentje de bus en metro genomen, heb niets van geweld, gevaar of wat dan ook gezien, maar ik begrijp het denk ik wel; in die buurt moet je er inderdaad niet al te rijk uitzien.. en ik geloof ook wel dat het gedeelte waar Giselle woont een van de betere daar is. 

en nu ben ik dus weer heerlijk terug op school, en bij mijn nieuwe familie. die bevalt me trouwens wel. heb twee zussen en een broer allemaal jonger deze keer; een zusje van 14, een broer van 17 en een zus van 18 die in Sao Paulo studeert (nu net begonnen) twee ouders die werken en buiten drie honden die herrie maken als ik viool studeer. moeten denk ik even wennen aan het geluid ofzo.

Zo dat was het wel weer voor nu. Dit weekeinde is helaas de zomer hier afgelopen hoewel het nog wel behoorlijk goed weer is gelukkig. Hoe is het daar eigenlijk? Begint de lente langzamerhand te komen of laat die nog op zich wachten? Ben benieuwd hoe jullie het hebben daar in het verre Nederland.

Mei

Oke hier komt ‘ie dan; mijn beloofde GROTE mail over al mijn belevenissen. Ik heb geen flauw idée wat ik de laatste keer heb verteld; Is alweer zo’n tijd geleden. Hou het allemaal gewoon niet meer bij.

Volgens mij was ik zo’n beetje gebleven bij de verjaardag van Botucatu. Ik geloof niet dat het in Nederland ook de gewoonte is dat steden hun verjaardag vieren, ik had er tenminste nog nooit van gehoord. Maar aangezien Brazilianen dol zijn op feest viert de stad hier uitgebreid zijn (of is het haar) verjaardag.

In Botucatu hield dat dus een vrije dag in met kraampjes met lekkerheden en hebbedingetjes zoals sieraden, koelkastmagneetjes etc.

De verjaardag viel op een Maandag en het hele weekend waren er al optredens op het pleintje voor de kerk. Maandag waren de hoofdoptredens met als topper Raimundos. Een bekende Braziliaanse rockband. Ben ik uiteraard ook heen geweest. Was errug leuk. Deed behoorlijk aan konninginnedag of vijf mei denken.

Twee dagen later begon de reis naar Foz de Iguasu. De geweldige watervallen op de grenss met Argentinië en Uruguai.

De eerste dag gingen we naar de Argentijnse kant van de Foz. Helaas kregen we zo’n ongelooflijke regen op ons dak dat we niet het hele programma af konden maken. Gelukkig wel de mooiste/ indrukwekkenste van de watervallen gezien (a garganta de Diablo/ de duivels mond (?)) maar het zat er echt niet in om meer watervallen te bezichtigen, laat staan het argentijnse stadje daar in de buurt. ‘s Avonds eten in een ‘rodo de pizza’ of te wel eten tot je barst.

De dag erna gingen we naar Paraguai. Het goedkope namaakparadijs. Indrukwekkend het aantal sokken die ze daar op straat verkochten, maar goed.

En de derde, en helaas ook laatste dag naar de Foz aan de Braziliaanse kant. Eerst een wandeling met het ene nog mooiere uitzicht dan het andere, van watervallen, uitzichten met watervallen en nog meer uitzichten met nog meer watervallen. Adembenemend schitterend gewoon. Na deze wandeling en een broodje gezond voor lunch een boottocht onder de watervallen door. Dat was nog veel geweldiger; aan het eind van de middag drijfnat de bus in en terug naar het hotel. Klaar maken om uit te gaan. Eerst naar een restaurant; weer eten tot je berst. Dit keer geen pizza maar een behoorlijk luxe churrascaria (churrasco is een sort barbeque, maar dan op z’n Brtaziliaans). Tijdens het diner was er een show met typische Zuid-Amerikaanse dansen. Het meest indrukwekkend was de flessendans; stapelden tot en met vijf wijnflessen op het hoofd en dansden vrolijk door. Na het diner uit en terug in het hotel maar wakker gebleven aangezien we toch om vijf uur op moesten staan voor de terugreis. Dit goldt slechts voor de mensen die terug naar ‘huis’ gingen. Ongeveer de helft bleef voor de complete zuid-tour.

Na deze geweldige vijf dagen (waarvan twee reisdagen) bleef ik slechts een week in Botucatu om daarna naar São Paulo te gaan. Daar had ik afgesproken met de groep die de hele zuid-tour aan het maken was; deze zou namelijk in São Paulo eindigen en hoewel ik behoorlijk regelmatig in São Paulo te vinden ben had ik de meeste touristische trekpleisters nog nooit bezocht. Ben nu dus naar MASP (museum) geweest, waar overigens een hele collectie aan Nederlandse schilderijen hangt, meeste hans post met braziliaanse landschappen; zeer de moeite waard. Ook ben ik eindelijk naar het Teatro Municipal de São Paulo geweest. ‘s ochtends hadden we een rondleiding daar em mochten zelfs een stukje van de repetitie van het Orquestra Municipal zien, waar overigens mijn vioolleraar in speelt. ‘s Avonds mochten we naar het concert waar we de burgemeester van São Paulo hebben ontmoet. Erg aardige vrouw overigens.

De nacht heb ik met hun in het hotel doorgebracht em aan het eind van de ochtend terug naar Camila’s appartement mijn viool ophalen en door naar les.

De volgende dag brak dan eindelijk de echte reden van mijn komst naar São Paulo aan; de reis naar Amazonia. Met het vliegtuig van São Paulo, met vijf tussenstops- naar Manaus, de hoofdstad van Amazonia.Hierover vertel ik de volgende keer meer;

Amazônia

Zoals beloofd nu eindelijk mijn amazônia verslag.

Het begon met een vliegreis met vier tussenstops. Hier waren mijn oren nou niet echt erg blij mee, maar goed. We waren met een groep van 19 exhangies. We bleven eerst een dag in Manaus, de hoofdstad van de staat Amazonia. We verbleven daar in het meest luxe hotel mogelijk; vijf sterren, een superzwembad, het meest geweldige hoteleten en ga zo maar door. Alleen de gangen waren behoorlijk lang; zonder te overdrijven hadden we zo’n vijf minuten nodig om van de receptie naar onze kamers te gaan.

In Manaus zijn we naar het ‘Teatro Municipal’ gegaan, deze is gebouwd in de tijd dat er veel latex gebruikt werd en is een ongelooflijk indrukwekkend gebouw. Ook hebben we het huis –of liever gezegd kasteeltje- van een van de rijkste bewoners van Manuas in die tijd. Helaas mochten we niet naar binnen omdat het tegenwoordig als gemeentehuis dienst doet.

In Amazonia is een typisch feest dat ‘Festa de Boi’ wordt genoemd. Eigenlijk zijn er twee stieren (boi = stier) . Dit is een super groot spectacle dat enkele dagen duurt en vooraf hebben ze kleinere feesten die eigenlijk vooral ook dienen als openbare repetities. ‘s Avonds zijn wij naar zo’n feest geweest. Het was echt helemaal te gek; hebben zelfs op het podium meegedanst!

De volgende ochtend moesten we alweer vroeg op om te beginnen aan onze vijfdaagse boottrip. Vijf dagen met z’n allen, wandeltochten door de natuur, overdag en ook snachts; dat was wel heel erg re moeite waard, we vertrokken aan het einde van de middag naar een waterval waar we savonds aankwamen en heerlijk wat konden af koelen en gingen in het donker terug. Daarbij hebben we ook nog een grot bezichtigd. Misschien nog wel het beste van deze nachttocht was dat we een groot deel ervan op blote voeten hebben gelopen en dat ik pas achteraf bedacht dat dat toch niet echt is wat ik had verwacht te doen; op blote voeten door de wildernis lopen, snachts wanneer de meeste dieren wakker zijn… heb een enkele aap gezien, twee GROTE harige spinnen waarvan ze achteraf fijn vertelden dat ze toch wel zo’n 18 meter kunnen springen, maar vooral genieten van de geweldige uitzichten. Ook hebben we tochten met wat kleinere boten gemaakt door het bos; da’s best speciaal om met een boot door het bos te varen dat dus letterlijk onderwater staat. Met deze úitstapjes’ hebben we ook piranha’s gevist en heerlijk gezwommen; geloof dat het zo ongeveer het heerlijkste water is om in te zwemmen. Een keertje gingen we ook snachts met deze bootjes om een jonge aligator te vangen, zijn eigenlijk best schattig zolang ze klein zijn.

De eerste nacht op de boot hadden we trouwens een privefeestje met een show met traditionele dansen en daarna met z’n allen axé en forro dansen en tot slot een duik in het water om aftekoelen. Dat was echt een te gekke avond, vooral omdat het een verrassing was die niemand verwachtte.

op een van de andere dagen op de boot zijn we naar een kleine woongemeenschap geweest waar we cadautjes aan de moeders daar hebben gegeven voor moederdag; dingen voor het dagelijks gebruik. Zewaren er zo blij mee... We zijn daar vrijwel de hele dag gebleven; het waren ongelooflijk hartelijke mensen ze lieten ons hun huizen zien, we hebben gevoetbald en gezwommen met de kids. was echt een geweldige dag.

Na deze vijf super dagen op de boot, waarbij we trouwens heerlijk in hangmatten hebben geslapen en, dat mag ik ook niet overslaan; twee ongelooflijk goeie kokkins hadden, gingen we naar een klein stadje in de buurt van Manaus waar we nog enkele wadelingen hebben gemaakt waarbij we nog wat watwervallen hebben bezocht. Ook hebben we ‘Projèto Peixe-Boi’ bezocht. Een project om de natuurlijke standaard van de koevissen (Is dit echt de nederlandse naam voor dit beest?) van de Amazonas terug proberen te krijgen, of tenminste hen van uitsterven te behoeden. En we hebben een plantage met guaraná en cupuaçú (twee typische vruchten) bezocht.

Geloof dat dit wel zo’n beetje mijn amazoniareis is. Het is moeilijk over te brengen hoe ongelooflijk geweldig het was. Kan alleen zeggen dat het voor mij de meest geweldige ervaring tot nu toe was. Op de terugreis na; hoewel het met slechts een tussenstop was werd ik lekker ziek. Ach je, je kan niet alles hebben, nietwaar.

Terug in Botucatu heb ik naar de maaneclips gekeken. Ben nog steeds niet helemaal gewend aan de hemel hier met al die andere sterren…

Verder was er een ‘arabisch diner’ van de rotary en hebben we ook alweer ons rotary district weekend gehad. Dat was erg gezellig; had zowat niemand van mijn district meer gezien sinds ons kennismakings weekend in oktober en het was best interessant te zien hoe iedereen behoorlijk veranderd is, maar toch ook echt wel dezelfde is gebleven.

Ook ben ik naar de bioscoop geweest – brasiliaanse film over de grote (ex)gevangnis in São Paulo, Giranduru of zo iets, herrinner me de naam niet precies, ‘t is dan ook bijna een uur snachts…)

En ik heb zoals altijd heerlijk en flink gefeest.