Ellen in India

Ellen in India

16 juli 2003

Hier mijn eerste email uit het verre India! Ik ben hier nog geen week en ik heb al zo veel gezien. Al zoveel meegemaakt. En al een heleboel te vertellen. Ik maak kleine hoofdstukjes, dan vergeet ik niets (en kunnen jullie overslaan wat je niet interesseert)

Vlucht

Mijn heenreis verliep heel erg goed. Geen koffers kwijt, geen dingen gejat, geen verkeerde antwoorden gegeven bij het interview op Schiphol (NW=streng!).  Ik reisde samen met Merel. Zij is ook een Rotary Exchange Student en ze woont ook in Pune, ongeveer 25 minuten met de auto van mijn huis. Toen we het vliegtuig binnengingen schrok ik wel een beetje. Er waren misschien 5 blanken op 500 passagiers. Ik had dat (nog) niet verwacht. Nu ben ik er overigens al geheel aan gewend dat ik de enige blanke ben op straat.

Gastgezin

Mijn gastgezin is gelukkig erg aardig. Ik heb een gastmoeder, gastvader, gastbroer en gastzus. Toen ik mijn gastmoeder Usha (eigenlijk gastmoederTJE: ik kan over haar heen kijken) de eerste avond zag dacht ik dat ze totaal niet westers was. Ze droeg een sari (Indiaase jurk) en een bril die haar niet echt mooier maakt. Ook sprak ze geen woord in de autorit naar Pune (4 uur) en als ze even iets zei was het in Hindi. De eerste keer dat ik haar thee zag drinken zat ze op de grond en dronk ze het uit haar schoteltje.. Gelukkig blijkt ze wel Engels te spreken en elke dag kom ik er achter dat ze toch westerser is dan ik dacht. Ze draagt sari’s omdat ze zichzelf te dik vind voor een spijkerbroek (is niet waar) en omdat het comfortabel is. Gisteren bleek ze zelf auto te kunnen rijden. Op de straat dan. Inparkeren kan ze echt niet.

Mijn gastvader Dilip is een beroemde neurochirurg in Pune. De telefoon gaat de hele dag, omdat dokters en patienten hem willen spreken. Toen ik hem vrijdagavond voor het eerst zag, praatte hij zo ontzettend snel Engels. Ik verstond er niets van. Nu gaat dat beter.

Ik kan het gelukkig goed vinden met mijn gastzusje Payal. We delen een kamer en een tweepersoonsbed. Ze is wel errug netjes. Maar ja, ik vind iemand al snel erg netjes..

Tenslotte mijn gastbroer Vikram. Hij heeft een bedrijfje in het importeren van autobanden uit Japan, Maleisie etc. Hij werkt veel, dus ik zie hem niet zo veel.

Eten

Mijn gastgezin is vegetarisch. We eten ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds warm. Meestal is het een soort hartige pannekoek (chepati) met groenten, linzensoep en rijst. Brrrrrr, de eerste ochtend vond ik de linzensoep echt niet lekker. Dus toen ik hoorde dat linzensoep elke dag 3 keer wordt gegeten schrok ik wel een beetje. Nu heb ik gelukkig wel betere linzensoep gehad.Je eet hier overigens veel met je handen. Met je linkerhand pak je eten van een schaal en leg je het op je bord. Alleen met je rechterhand raak je je mond aan.

Verkeer

AAAAAAAAAAAAAAH! Drukdrukdrukdruk! Het verkeer is hier vreselijk, maar ook echt heel leuk om naar te kijken. ZO VEEL auto’s, rickshaws (driewielige taxitjes), moters, scooters en fietsen!!! En iedereen heeft haast en jaagt op zijn plekje op de weg. En bovenal: iedereen toetert. Ik heb geteld en in de buurt van een kruispunt hoor je 15 keer per minuut een toeter! Waar men in Nederland alleen toetert om aan te geven dat je aan de kant moet gaan, omdat je anders overreden wordt, is toeteren hier een gewoonte geworden. Alle trucks die hier rijden hebben zelfs een bordje “Horning ok please” boven hun nummerbord. De eerste dag schrok ik elke keer als ik een toeter hoorde en sprong ik snel opzij, maar nu ben ik er al aardig aan gewend.

Gisteren waren er veel stoplichten kapot in de stad: CHAOS! Niet te geloven. Lastig als je ergens heen moet, maar op zich prachtig om te zien. Ik zou er zo met een stoeltje naast kunnen gaan zitten. Nog interessanter dan de rijtuigen op straat zijn de beesten. Ik heb ossenwagens, mannen op kamelen, ezels, koeien en heel veel honden op straat gezien.

Pune

Pune is de stad waarin ik woon. Pune heeft ongeveer 4 miljoen inwoners. Altijd, maar dan ook echt altijd is de straat vol met mensen. Sommige gaan ergens heen, anderen hangen maar wat en er zijn ook mensen die wonen op straat. Langs de kant van de weg zijn veel kleine stalletjes. De meeste verkopen groente en fruit, maar er zijn ook stalletjes die bijvoorbeeld één telefoonaansluiting hebben en waar je kunt bellen tegen een paar roepies.Pune is heel erg groen. Alle straten staan vol met bomen. Als ik op mijn balkonnetje sta, kijk ik recht tegen twee enorme palmbomen aan. Niet echt verkeerd.Het weer hier is overigens veel beter dan ik had durven hopen. Steeds ongeveer 27 graden en lekker coole wind. Alleen gisteren was echt vochtig en plakkerig en stoffig.

Armoede

Het is bijna niet te beschrijven hoe verschrikkelijk het is om de arme kindertjes te zien hier. Sommigen spelen met elkaar met een autoband en hebben best plezier, maar ik heb ook een meisje van een jaar of 7 met haar (naakte) zusje van anderhalf zien zeulen. Wanneer we langs hun woningen lopen of rijden, kun je haast niet geloven dat in zulke bijeengeraapte krotjes echt mensen wonen.Wat ook heel naar is om te zien, zijn de bedelaars die in hun door polioverminkte handen klappen om maar wat roepies te krijgen. Ik hoop echt dat ik ergens in dit jaar vrijwilligerswerk kan gaan doen.

Tegenovergestelden

Aan de armoede moet ik erg wennen, maar daar had ik me lichtelijk op voorbereid. Wat ik me minder beseft had, is dat ik hier echt tot de upperclass behoor. Ik loop door de duurste winkelcentra en besef me dat ik hier werkelijk alles zou kunnen kopen als ik zou willen. Ik ben voor een Rotary Meeting naar een hotel geweest waar je u tegen zegt. Ik ben naar Inox geweest, een bioscoop, die er mooier uitziet van buiten dan een Nederlandse. Heb ik er plezier van? Neuh. Ik werd echt een beetje misselijk van het zien van Inox op de eerste dag dat ik hier was. Op dit moment maakt groente kopen bij een echt Indiaas stalletje me echt blijer dan kleding kopen in een “dure” winkel.

Nederland

Ja, ik heb het nu met mijn eigen ogen moeten zien: de Vengaboys zijn hier inderdaad echt beroemd! Mijn gastzusje Payal maakte het volgende rijtje van beroemde muziekmensen: Michael Jackson, Madonna, Jennifer Lopez, Backstreet Boys…. Vengaboys. Hmmm. Ook heeft ze een cd met 150 mp3hits. De Vengaboys hebben de meeste liedjes op de cd: 20. Daarna volgt Madonna met…. 5 liedjes…Ik eet overigens elke avond op placemats.. met… je gelooft het niet… tulpen! Ik heb ze niet meegebracht. Hoe ze er aan komen?

Taal

De hoofdtaal hier is Hindi, maar veel mensen spreken ook heel aardig Engels. Mijn Engelse woordenschat valt hier toch wel een beetje tegen, helaas. Maar het wordt beter elke dag. Ook leer ik elke dag een paar zinnetjes Hindi. Moeilijk hoor! Ik hussel lekker alles door elkaar. Ik heb een vriendin van mijn gastzusje begroet met “Hallo, hoe gaat het met mij?” en maakte ook een keer de vergissing “ik ben vies” ipv “met mij gaat het goed”. Vies en goed verschillen slechts een letter….

Kleding

De vrouwen op straat dragen sarees of sawar kamees. Een saree is een top tot boven de navel met een doek speciaal gedrapeerd er over heen. Je kan bij elke drager de buik en de rug zien. Een sawar kamees is een lang shirt met een ruime broek. Gisteren heb ik de hele dag sawar kamees gedragen. Heel comfortabel en ook best mooi om te zien. Het minpuntje is echter dat bij de sawar kamees een soort van enorme lange sjaal hoort, de dupata. Wat een onding is dat! Ik laat ‘m over de grond slepen, laat ‘m van mijn schouder afglijden, vergeet het ding….

Godsdienst

Zo, die is ingewikkeld hoor! Mijn gastgezin is Hindisch. Ik merk echt dat hier het kastensysteem nog bestaat. Mijn gastgezin behoort tot de kaste “Jain”. Hun geloof is dan weer anders dan die van andere kasten en is Jainism genaamd. Bij het Hindoeisme horen heel veel verhalen en gewoontes. Gewoontes zijn bijvoorbeeld dat je geen vlees eet, geen alcohol drinkt, niet rookt. Maar ook een gewoonte is dat je niet eet na zonsondergang. Er zouden dan namelijk hagedissen op het plafond kunnen komen die in je eten poepen. Geloof ik. Ik zal het mijn gastzusje nog eens vragen. Ik eet overigens wel na zonsondergang hier.

Overheid

De Indiaase overheid is echt verschrikkelijk! Ik ben nu welgeteld vier dagen bezig om mezelf in te schrijven bij de politie en bij de college. Om mezelf in te schrijven bij de politie heb ik een brief nodig van school, die ik alleen kan krijgen wanneer ik een of ander fonds op college betaal, die ik alleen kan betalen als ik een application form heb ingevuld. Klinkt nog leuk en aardig. Maarrrr, ik kon geen application form krijgen vandaag, dus geen fonds betalen, dus geen brief krijgen, dus niet ingeschreven worden bij de politie.In theorie zou alles goed kunnen gaan, maar de praktijk is zo anders. Indiase hoge mensen zijn dol op formulieren en papieren. Maar ze zijn nog doller op doorsturen. Ik word echt van het kastje naar de muur gestuurd op de campus van de college. En bij elke nieuwe persoon moet je weer een half uur wachten… om vervolgens onder het motto “ik ben te druk” weer doorgestuurd te worden. Je hoort het, ik houd nu al ontzettend veel van deze bureaucratie…

Ellen

28 juli 2003

Het blauwe gewaad wat ik draag is een “salwar kameez”. Ik zit bij een altaartje dat gemaakt was voor Payal Arangetram (zie dat hoofdstukje). Het rode gewaad is een saree

ARME AARDAPPEL

Ik heb al verteld dat ik bij mensen met het geloof “Jainism” in huis woon. Kenmerkend aan Jains is dat ze niet alleen geen vlees, kip, vis en eieren eten, maar ook geen groenten eten die groeien onder de grond (aardappel, wortel, ui, etc.). Ik dacht dus dat dat laatste was, omdat het onhygienisch zou zijn. Al die wormen enzo, die maar aan je aardappelen zitten.Neeeheee -houd je vast- dat is omdat je de aardappel niet mag doden!!!!!!!!! Kijk, als je bijvoorbeeld een aardappel hebt en je laat hem een tijdje liggen, dan komen er van die stengels uit. Een aardappel leeft! En je mag geen leven doden! Ja, denk daar maar eens over na, de volgende keer dat je je aardappeltje eet! Groenten en fruit dat boven de grond groeit mag wel gegeten worden. Dat valt immers van een boom of struik af en is dan “dood”. Men eet om dezelfde reden geen eieren. Het is toch niet zo dat uit alle eieren een kuiken kan komen? Toch alleen als er een haan in het spel is geweest? Mijn gastfamilie gelooft dat uit elk ei een keuken kan komen en dat je dat leven niet mag doden. Een ander kenmerk van het eetgedrag van Jains is dat ze niet na zonsondergang eten. Het ongedierte en de insecten enzo wordt dan namelijk actiever dan overdag. Dus ik dacht weer dat men dan niet at omdat het onhygienisch was. Al die vliegjes in je eten. Goed, goed, het eten voor zonsondergang is ook vanwege hygiene. Maar het is ook weer omdat je geen vliegjes mag doden die in je eten komen. Al het leven moet je proberen te sparen. Ik denk dat ik mijn gastfamilie niet hoef te vragen hoe ze over abortus denken....

Overigens moet ik er nu wel bij zeggen, dat alleen “echte” Jains zich nog aan deze gewoontes houden. Mijn gastfamilie eet dan wel geen vlees, vis, kip en eieren, maar men eet wel groenten van onder de grond en we eten hier altijd ruim na zonsondergang. Mijn gastopa, die hier nu voor drie weken logeert, houdt zich echter wel aan deze gewoontes! Lief opaatje trouwens, die me al veel Hindi woordjes geleerd heeft.

KOE OP DE WEG

Jahoor! Ook ik heb het nu meegemaakt. Ik zat een aantal dagen terug in de auto met Merel en haar gastvader Manoj. Manoj en Merel zaten voorin, ik zat op de achterbank. We waren druk aan het praten en Manoj lette op de weg, maar keek ons tijdens het praten zo af en toe aan. Ja, iets te lang dus. Ik zie ineens een enorme zwarte koe dichter en dichterbij komen. Ik gilde, Merel gooide d’r telefoon door de lucht van schrik en Manoj remde. Echt vlak voor het beest stopten we. Dat kan je alleen gebeuren in India. Mijn rijtje beesten-op-de-weg is overigens uitgebreid: koeien (soms één, soms een hele kudde), kamelen, ossen, kuddes schapen, kuddes geiten, ezels, katten, honden, varkens (met biggetjes)... Zoals mijn Usha, mijn gastmoeder zegt: de weg behoort in India net zo goed aan de mensen als aan de dieren.

ELLENDE

Ik ben een paar dagen terug voor het eerst alleen met Merel gaan winkelen in een van DE winkelstraten van Pune: Main Street. Ongelooflijk wat je daar aan ellende ziet! Loop een minuut door Main Street en je ziet meer narigheid dan in een jaar in Nederland. Bedelende kinderen op blote voeten, bedelende kinderen zonder kleding, bedelende tienermoeders met hun babytjes, een bedelende dwerg met een afschuwelijke ziekte, bedelende mensen zonder vingers, bedelende mensen zonder benen op zelf gemaakte karretjes, blinde bedelende mensen, bedelende oudjes. En geen van hen zal waarschijnlijk ooit van de straat komen, of uit de sloppenwijk....

WINKELEN IN PUNE

Het is hier goedkoop! Voor één euro (50 roepies) kan je hier bijvoorbeeld: naar de bioscoop, een dvd huren, 10 km vervoerd worden in een rickshaw, 12 postzegels kopen, 50 smsjes binnen Pune versturen... De winkels in Main Street zijn redelijk hetzelfde als de kleine winkeltjes in Nederland. De winkeltjes hier in de buurt zijn echter heel anders. Men verkoop echt vanallesennogwat in één winkeltje. Van meel en graan tot elektronische (Philips:NL!) aparatuur. Van groenten tot shampoo. Van pennen tot schroefjes en moertjes. Van alles!

COLLEGE

Ja! Mijn aanmelding is klaar!!! Eindelijk! Het heeft uiteindelijk 10 dagen geduurd, maar nu ga ik naar college. Vandaag was mijn vierde ochtend. College begint om 7.30 (aaaaaaaaah). Mijn rooster is nu overigens nog niet vanaf 7.30, maar vanaf 8.20. Dat is al redelijker. College eindigt om 11 of 12 uur. Over een tijdje vind ik dat vast heel fijn, maar nu zijn de middagen nog best moeilijk. Ik ken wel veel mensen van gezicht, maar kan voor de rest nog niet echt mensen opbellen om iets te gaan doen. En verveling is echt het vriendje van heimwee. College hier is echt zoals school vroeger in Nederland moest zijn geweest. Ik zit op van die tafel-en-stoel-ineen-houten-banken uit grootmoederstijd! Niet zo fijn als je mijn lange benen hebt. De lessen gaan alsvolgt: je kletst wat totdat de leraar komt. Wanneer hij/zij komt sta je op als begroeting. Als je weer gaat zitten begint de les. De leraar spreekt, de leerlingen luisteren is variant 1. De leraar dicteert 50 minuten lang, de leerlingen schrijven is variant 2. Variant 3 is van de talen: de leraar spreekt, de leerlingen zeggen het na.

Ik heb de volgende vakken:

·       Psychology: leuk! Daar ga ik met plezier heen! Variant 1 wordt door een leuke lerares afgewisseld met anekdotes etc. Vandaag wel een stukje gedicteerd, maar niet te lang. Volle klas (50 ll)

·       Frans (beginners): makkelijk! Bonjour! Salut! Ca va? Dat soort dingen. Maar wel redelijk leuk om alles weer op te halen. Frans voor gevordenen valt helaas tegelijk met mijn geschiedenis. Klein klasje (8 ll).

·       Filosofie: DRAMA! Ik heb nu een les filosofie gehad en het was echt vreselijk. De leraar leest voor uit een of ander boek, de leerlingen schrijven. En schrijven. En schrijven. Mijn buurmeisje had 4 A4 vol. Ik kwam niet verder dan eentje. Het ging te snel en als er een woord kwam wat ik niet kende volgde ik het niet meer en haakte ik af. Die 4 A4 van mijn buurmeisje waren trouwens alleen maar eindeloos lange definities... Ethics is... Ethics is.... Ethics is not... Gaaaaaaaap. Klein klasje, er waren leerlingen zo slim om geen filosofie te nemen.

·       Aardrijkskunde: heb ik vandaag voor het eerst gehad. Het gaat niet over India dit jaar, helaas! Vandaag leerden we over Pangea, en hoe de continenten ontstonden. Best interessant, maar opnieuw variant 2: de leraar dicteert, de leerlingen schrijven en schrijven....

·       Geschiedenis: ook vandaag voor het eerst gehad. Daar snap ik nog minder van dan van filosofie. Ik zal jullie wat namen geven die in mijn aantekeningen van vandaag staan (opnieuw schrijven en schrijven: zere polsen!) : Parnalaparvatgrahamakhyam, Shivarajyaabhishekakalpatura. Weten jullie waar dat over ging? Ik niet!

·       Engels: Ging over Mahatma Gandhi. Wel interessant. Het was alleen aan het eind van de ochtend, dus ik was te moe om op te letten. Al dat Engels is echt vermoeiend!

Er is hier (tijdens de les) overigens groot respect voor de leraar. Niemand praat... Niemand doet iets anders dan opletten... Dat was op mijn middelbare school wel iets anders. Spijbelen is hier overigens de normaalste zaak van de wereld. Leraren controleren toch niet of je er bent.

GEWOONTES

Werkelijk ALLE Indiaase jongeren knakken hun vingers! Ik heb zo’n hekel aan dat geluid!Mijn gastmoeder is voor onze Nederlandse manieren echt vreselijk. Ze haalt elk kwartier haar neus op zo hard als ze kan, boert, schraapt haar keel. Niet echt smakelijk.

PAYALS ARANGETRAM

3rd of August is een zinnetje dat hier in huis ongeveer vijf keer per dag valt. Op zondag 3-8 heeft mijn zestienjarige hostzusje Payal haar Arangetram. Ze danst al vanaf dat ze vijf was en nu is DE uitvoering die je maar een keer in je leven hebt. Op 3-8 zal ze twee-en-eenhalf uur dansen in haar eentje in een schouwburg.

Manmanman, het is alsof ze gaat trouwen! Voorbereidingen kosten evenveel tijd! Payal oefent sinds maart elke dag en de hele familie is al 6 maanden bezig met de voorbereidingen. Er zijn 700 (!!!!!) uitnodigingen verstuurd. Dat zijn zeker 600 adressen te schrijven. Zeker 600 postzegels te plakken. Die uitnodigingen zijn speciaal ontworpen. De foto’s op de uitnodigingen zijn genomen in een studio. Er komt familie uit heel het land (sommige komen 3 uur vliegen en vliegen de dag erop weer terug). Alle leraren komen. Alle artsen waarvan mijn hostvader de naam weet komen. Alle kennisen. Alle vrienden. Iedereen. En Payal wil aan iedereen die ze kent in Pune de uitnodiging persoonlijk overhandigen. De zaal is in januari geboekt. De bloemen (voor iedere gast een) zijn besteld. Het eten is besteld. Het danskostuum is gemaakt. Al mijn kleding/schoenen/sieraden voor die dag zijn al uitgezocht (zie foto, rode saree). Affin, jullie begrijpen het wel denk ik:

Ook wordt gekleurd poeder op het beeld gedaan. Dan bidt en offert Payal.Dan weer de lerares en het eindigt met een hymn waarbij alle aanwezigen (Payals danslerares, Payal, drie dansvriendinnen en ik) in hun handen klappen en zingen. Nu bindt Payals lerares Payal haar dikke enkelband met belletjes om. Vanaf nu mag ze deze dragen zonder toestemming van haar danslerares. De foto’s van mij in blauwe salwar kameez zijn bij deze gelegenheid genomen.

30 augustus 2003

Hier volgen mijn belevenissen van de maand Augustus. Ik ben nu precies zeven weken hier. De tijd is gevlogen! Ik ben al heel erg gewend hier. Kijk niet meer op van een koe meer of minder op straat, weet al aardig de weg in Pune en voel me hier in huis al helemaal thuis.

PAYALS ARANGETRAM

Op zondag 3 Augustus was dan eindelijk Payals Arangetram. Ik ben ’s ochtends vroeg in een saree gehezen (5 meter stof) en ben met Payal (mijn gastzusje) meegegaan om te zien hoe ze klaargemaakt werd. Drie uur duurde dat! Dikke lagen make-up, nephaar met bloemen er in, beschilderde handen en voeten, kilo’s sieraden en een ingewikkeld danskostuum. De uiteindelijke show was voor mij minder interessant. Ik had Payal al vaak genoeg zien dansen. De dansvorm die ze beoefent heet Baratnatyam. Terwijl je danst, beeld je een verhaal uit. Mijn favouriete verhaal gaat over een koning, genaamd Hiranyakashyap (ofzo). De koning werd verteld dat hij NIET vermoord kon worden:

-       in de ochtend of avond

-       in een huis of buiten

-       door een mens of door een dier

-       door een wapen

-       in de lucht of op de grond.

De koning dacht dat hij onschendbaar was. Dit maakte hem erg verwaand. Zo verwaand dat hij zelfs dacht dat er geen God bestond. Hij zei tegen zijn zoon: “is God hier?”, wijzend op een pilaar. Zijn zoon antwoordde dat God overal is. De koning geloofte het niet en schopte de pilaar kapot. Hij lachte hard en wees zijn zoon erop dat er geen God was. Uit de pilaar kwam echter de god Narsimha in een gedaante van een half mens, half leeuw. Hij vermoorde de koning als volgt:

-       in de middag (geen ochtend, geen avond)

-       op de drempel (niet binnen, niet buiten)

-       in de gedaante van een half mens, half dier (niet een van beide)

-       met zijn nagels ( zonder wapen)

-       op zijn rechterbeen, die hij horizontaal knikte (niet in de lucht, niet op de grond)

Het Hindoeisme heeft gigantisch veel verhalen zoals deze. Er zijn zoveel goden en daarbij behorende feestdagen, dat bijna niemand in India ze allemaal kent!

FEESTDAGEN

Naast alle godsdienstige festivals en feestdagen, kennen ze hier nog veel meer feestdagen. Niet alleen “Moederdag, Vaderdag, Nieuw jaarsdag en Valentijnsdag worden gevierd, maar ook Kinderdag, Lerarendag, Bediendendag, Doktordag, Vriendschapsdag, Chocoladedag en zelfs Milieudag zijn feestdagen. Voor alles en iedereen is er wel een dag.

Voor veel feestdagen krijg je vrij van college. Vorige week had ik vrij omdat het “Parsi New Year” was. Parsi is een of andere godsdienst waar ik nog nooit van gehoord had. Maar goed, wel lekker een dagje vrij. Gisteren had een vriendin van mij, die naar een andere college gaat een dag vrij. Waarom wist ze niet meer. Een of andere geboortedag van een of andere god. Er zijn hier zoveel goden en feestdagen dat niemand precies weet wat wanneer is. Ik weet zeker dat op elke dag wel ergens in India een feestdag is.

FAMILIE

Familiebanden zijn hier veel sterker dan in Nederland. Men heeft niet alleen contact met de “eerste familie”, maar ook met de familie van de broers en zussen van grootouders. Alle familieleden hebben een eigen benaming in Hindi. Als je in Nederland “zwager” zegt, weet je niet of dat de man van je zus is of de broer van je vrouw. In Hindi hebben zij aparte benamingen. Ook heeft de man van je oudste zus  een andere benaming dan de man van je jongste zus. Erg ingewikkeld!

Voor Payals Arangetram kwamen veel familieleden uit het hele land kijken. Zo’n 15 mensen hebben hier dat weekend geslapen. Ik heb erg gezellig met iedereen gepraat. Hoe slechter het Engels, hoe groter de lol. Ook liet ik ze drop proeven. Sommige hielden vol dat ze het lekker vonden, anderen spuugden het meteen uit. Mijn hostbroer Vikram zei dat hij drop (dat hij overigens hardnekkig “chocolade” bleef noemen) erg lekker vond. Tien minuten later vroeg hij wel waarvoor we dit gebruiken. Medicijn? Dat we dit eten als snoep is hier onbegrijpelijk. Daar is het niet zoet genoeg voor.

ARRANGED MARRIAGE

Op dit punt verschilt de Westerse cultuur echt enorm met de cultuur hier. Je leest het goed, bijna iedereen heeft hier nog een “arranged marriage”. Wanneer een meisje rond de 22 is of een jongen rond de 25 is, gaan de ouders op zoek naar een partner voor hun kind. Meestal wordt binnen de vriendenkring gezocht. Wanneer er een geschikte partner gevonden is, worden de twee aan elkaar voorgesteld. Ze ontmoeten elkaar een paar keer en daarna volgt de verloving. Binnen een paar maanden zijn ze getrouwd.Een huwelijk is hier meer tussen twee families dan tussen twee personen. Het is minstens zo belangrijk dat de twee families elkaar mogen, dan dat de twee echtgenoten in spe elkaar aardig vinden. Zonen en dochters blijven in principe bij hun ouders wonen totdat ze trouwen. Eerder uit huis gaan ziet men echt als een belediging. Na het huwelijk trekt de bruid in bij de familie van haar echtgenoot. Niets geen privacy, familiebanden zijn belangrijker!

REBIRTH

Nog een enorm cultuurverschil; het geloof in rebirth oftewel reincarnatie. Het Hindoeisme gelooft dat je lichaam en je ziel twee aparte dingen zijn. Na je dood vergaat je lichaam, maar verhuist je ziel naar een nieuw lichaam. Wat je nieuwe gedaante is, hangt af van je vorige leven. Als je een goed leven geleid hebt, krijg je een beter leven dan je vorige was. Als je geen goed leven geleid hebt, krijg je een slechter leven dan je vorige leven was. Niet alleen mensen worden opnieuw geboren, ook dieren hebben een rebirth. Ook kunnen dieren in hun volgende leven mensen worden en omgekeerd.

LUNCHEN OP Z’N MOSLIMS

Na Hindoeisme, is de Islam de belangrijkste godsdienst hier. Ik ben een paar weken terug bij een Moslims meisje, Khadija gaan lunchen. Wat ik niet wist, is dat de Islam ook opgedeeld is in groepen. Het traditionele gewaad van Kadija’s geloof is helemaal niet zwart, maar juist felgekleurd. Men draagt alleen een hoofddoek tijdens het eten. Eten doen ze van één enorm bord. Zo deel je het eten echt.

DE NATUUR IN

Op een zondag een paar weken geleden ben ik met mijn hostouders voor het eerst buiten Pune geweest. We hebben met een groep een berg beklommen die 2 uur rijden vanaf Pune ligt. De trektocht was drie uur naar boven en vier uur naar beneden. Afdalen duurde langer dan klimmen, omdat het was gaan regenen en de (enorm steile) weg een grote glijbaan was geworden! De natuur is prachtig hier. Hele groene bergen en allemaal watervallen nu het regenseizoen is. Het was ook heel bijzonder om het boerenleven van India te zien. De rijstplukkers op de velden, de koeien op de heuvels, de vrouwen die hun kleren wassen in de rivier, de vrouwen die water halen uit een put.... Wandelende, Indiaase vrouwen zijn voor mij een bron van vermaak. Onder hun mooie salwar kameez moeten zij wel sportschoenen dragen. Mijn hostmoeder spant werkelijk de kroon: zij draagt het liefst een mooie, bruine salwar kameez met donkerblauwe met FELGELE nike airmax eronder! Prachtig!

RAKSHAN BANDAN

Op 12 augustus was het Rakshan Bandan in India. De mythe achter deze feestdag is alsvolgt:

“Toen de goden en de demonen weer eens oorlog voerden, waren de goden aan de verliezende kant. Een zus van een god bond om alle polsen van de goden een “Rakhi”, een armbandje. Deze Rakhi gaf de goden kracht en zo wonnen ze toch van de demonen.”

Op Rakshan Bandan binden alle zussen hun broer een Rakhi om. De broer belooft vervolgens dat hij zijn zusje altijd zal beschermen en geeft haar een kadootje. Ik heb mijn hostbroer een Rakhi omgebonden. Hij draagt ‘m nu, ruim twee weken later, nog steeds! Volgens de traditie moeten de broers de Rakhi omhouden tot dat ie er af valt, maar de meeste jongens dragen ‘m maar één dag...

Ik ben ’s middags met Rotaract, de jongerenafdeling van Rotary, naar een tehuis/school gegaan voor gehandicapte kinderen. We hebben daar Rakshan Bandan gevierd. Alle jongens kregen van ons Rakhis omgebonden, alle meisjes mochten bij de jongens van Rotaract Rakhis ombinden. We hadden veel zakken met kleding mee om aan de kinderen te geven.

Het ontmoeten van deze kinderen was heel bijzonder. De ene heeft geen benen, de andere geen vingers, de derde heeft een spierziekte, maar allen kregen het voor elkaar om zich heel aardig te redden. Het meisje zonder vingers bond heel handig een Rakhi om. De kinderen met spierziektes crossden hard rond op plankjes met wieltjes eronder.

MARKT EN SUPERMARKT

Ik heb een supermarkt gevonden in Pune! Heerlijk! Lekker al je spulletjes in één winkel! Met een grote grijns op m’n gezicht liep ik daar rond. Nooit gedacht, dat men zo blij kan worden van een supermarkt!

Vorige week ben ik met mijn gastzusje en Merel naar een grote markt geweest. De fruitmarkt en groentemarkt zijn heel mooi om te zien. Al die kleuren! Zoveel vruchten en groenten die je in Nederland niet kan krijgen! Er was ook een “bangel”markt; een markt voor armbanden. Wel duizenden armbanden bij elkaar. Merel en ik zijn ook nog even over de vismarkt heen gelopen. Stinken!

BOMBAY

Vorige week woensdagnacht is mijn gastzusje Payal naar Amerika vertrokken. De woensdagmiddag zijn we in Bombay geweest. Wat een stad! Aan de ene kant allemaal prachtige gebouwen en ’s avonds een supermooie “skyline” van allemaal lichtjes langs een baai, aan de andere kant vind je in Bombay de grootste armoede in heel India. Ik blijf me overigens verbazen hoeveel mensen er hier zijn. Je kan je in Nederland echt geen beeld vormen bij het begrip “overbevolking”, maar hier zie ik dagelijks wat dat inhoudt. ZOVEEL mensen! OVERAL mensen! OVERAL drukte! We hebben lekker toeristisch de “Gateway of India” bekeken en zijn even het beroemdste hotel van India, het “Taj Mahal Hotel” ingestapt.

Toen we ’s avonds gingen eten bij familie die in een buitenwijk woont, zag ik weer de andere kant van Bombay. Stoepen volgepropt met slapende mensen. Enorme sloppenwijken. Sloppenwijken zijn overigens aparte dingen. Natuurlijk zien ze er uit zoals op televisie; tegen elkaar aanstaande iniminihuisjes, meestal gebouwd van golfplaten. Wat mij echter verbaasde, is dat bijna al die huisjes electriciteit hebben! Je ziet in veel huisjes een kleurentelevisie! Natuurlijk is dit lang niet overal het geval, maar het komt echt veel voor dat men ’s ochtends op de scooter uit de sloppenwijk vertrekt om naar het werk te gaan! In Bombay is zo’n huizentekort, dat ook mensen die nog een beetje geld hebben in een sloppenwijk belanden...

DAHI HANDIS

De dag dat ik in Bombay was, was de geboortedag van Krisna, een belangrijke god in het Hindoeisme. Toen Krisna een klein jongetje was, zo gaat het verhaal, was hij gek op honing. Zijn moeder verstopte de honing altijd heel hoog voor hem. De kleine Krisna trommelde echter al z’n vriendjes op en samen maakten ze een piramide door op elkaars schouders te gaan staan. Nu kon Krisna wel bij de honing.

Op 20 augustus wordt dit verhaal nagespeelt. Overal in het land worden heel hoog potten met honing/yoghurt/water opgehangen. Alle mannen uit de buurt komen samen om een piramide te vormen om bij de pot te komen. Ik heb in Bombay heel wat groepen bezig gezien. Overal reden trucks beladen met mensen, op weg naar hun feestplaats.

Op de plaats waar we langer gekeken hebben, was de piramide zeven man hoog. Zo’n piramide moet natuurlijk razendsnel gemaakt worden. Een prachtig gezicht!

De groep die de hoogste “dahi handis” in het land breekt, krijgt een enorme geldprijs. Dit jaar hing de hoogste pot op een hoogte van 50 feet, oftewel 15 meter hoog!

DANSEN

Aan het begin van deze maand zijn Merel en ik bij de dansgroep van college gegaan. Dit is een groep van ongeveer tien meisjes en tien jongens, die wedstrijden danst tegen andere colleges. De “leraar” is een jongen van 18 die achterlijk goed kan dansen. Wat voor Merel en mij eerst begon als een test, een grapje, werd uiteindelijk serieuser en serieuser en eindigde (voorlopig) gistermiddag op een podium in een discotheek hier in Pune! Met een groep van 5 meisjes en een jongen hebben we daar voor een publiek van een paar honderd (!) man opgetreden! Wat een ervaring! Oefenen wekenlang, op het laatst hele dagen... Een leraar, die dan wel 18 is, maar wel gigantisch goed kan schreeuwen, krijsen en dreigen... De stapjes die ik nu wel kan dromen... De oplopende spanningen naarmate de show dichterbij kwam... De voorbereidingen op z’n Indiaas; lekker op het laatste nippertje...  En dan de uiteindelijke show. Werkelijk het ergste dat kan gebeuren als je moet optreden gebeurde natuurlijk; de jongen uit mijn groep gleed nog voor de dans was begonnen uit op het podium! Weg concentratie! De uiteindelijke dans ging gelukkig nog redelijk. Wel een gekke ervaring: je oefent wekenlang voor iets dat over is in minder dan vijf minuten...

HET WEER

Tenslotte nog even over het weer hier. Daar blijven jullie toch naar vragen in de emails. Even een misverstand uit de lucht helpen: het is hier nog niet heet hoor. De temperaturen zijn hier heerlijk 25-27 graden! Soms is de luchtvochtigheid echter wel hoog, wat je toch enorm aan het zweten maakt, maar voor de rest niets te klagen. Heet wordt het hier in october, wanneer het regenseizoen is afgelopen en het winterseizoen nog niet begonnen is.

Nu genoeg geschreven over mijn maand augustus hier, dacht ik zo. Applaus voor degenen die hier aangekomen zijn! Ik zou zo graag willen dat ik aan jullie allemaal dit land kon laten zien!

4 Oktober 2003

Ik ben nu 2,5 maand in Pune. 2,5 maand! Dat is zo lang als het met oud en nieuw nog duurt voordat ik jarig ben! 2,5 maand! Dat is van nu tot kerst! Hier is het zo snel gegaan!Hieronder weer een verslag van mijn laatste maand:

GANESH FESTIVAL

De eerste 10 dagen van September was het festival van de god Ganesh. Ganesh is de god met het olifantenhoofd. Natuurlijk zit hier een mythe achter:

Parvati, de vrouw van oppergod Shiva, wilde op een dag een bad nemen. Om ervoor te zorgen dat ze niet gestoord zou worden, kleide ze een jongetje van het vuil dat ze van haar lichaam schraapte. Ze gaf het beeldje leven en noemde haar nieuwe zoon “Ganesh”. Ganesh werd op wacht gezet voor de badkamerdeur. Toen Shiva er aan kwam, liet Ganesh hem niet de badkamer in. Shiva werd kwaad en in een gevecht hakte hij Ganesh’ hoofd er af. Toen Parvati uit de badkamer kwam en zij haar dode zoon zag begon ze te huilen. Shiva kreeg spijt van zijn daad en zond zijn volgers uit om een nieuw hoofd te zoeken voor Ganesh. Het hoofd moest komen van het eerste wezen dat ze tegenkwamen dat in een verkeerde positie sliep. Dit bleek een olifant te zijn. Shiva plaatste het hoofd op het lichaam van de jongen. De jongen had nu niet alleen zijn leven terug, maar was tevens onsterfelijk geworden. Ganesh werd de god van de wijsdom.

Op de eerste dag van Ganesh festival nemen alle Hindoes een beeld van Ganesh in huis. Tweemaal per dag houden zij een speciaal gebed bij dit beeld. In dit gebed, dat “Aarti” genoemd wordt, zing je een godsdienstig lied en maak je muziek met twee ijzeren plaatjes die je tegen elkaar aan slaat of klap je in je handen. Ik heb een online Aarti gevonden: ga naar http://www.surajinfo.com/Ganesha/Default1.asp en klik dan op “online aarti”.

Het beeld blijft maximaal 10 dagen in huis. Daarna word het naar de rivier gebracht. Kleine Ganeshbeeldjes worden in de rivier losgelaten, grotere Ganeshbeelden worden (vanwege milieuredenen) alleen ondergedompeld.

Niet alleen in huizen staan Ganesh beelden; door de hele stad worden ze geplaatst. Op elke straathoek vind je wel een Ganesh. Allemaal zijn ze prachtig versierd. Op belangrijke plaatsen vind je Ganeshes beladen met gouden sieraden. Soms zijn hele slurven en oren bedekte met goud! Ook de plaats waar het beeld staat wordt geweldig versierd. Enorme houten stellages worden gebouwd, geverfd en versierd. Elke stellage wordt versierd met lampjes. Op sommige plaatsten vind je heuze lichtshows op (pop)muziek. Overal klinkt keiharde muziek uit luidsprekers. Soms is deze muziek afkomstig van een orkest dat 10 avonden lang naast het beeld zit te spelen. Voor elk beeld wordt op de grond een “rangoli” gemaakt, een tekening van gekleurd zand.

En niet alleen beelden van Ganesh worden overal op stellages gezet. In de binnenstad werden hele godsdienstige verhalen naverteld door beelden! Uit luidsprekers werd het verhaal verteld (helaas in Hindi) terwijl de soms wel 3 meter hoge beelden om de beurt bewogen. Kortom, heel wat pracht en praal! De foto bij deze email is van de Ganesh in Pune, die versierd is met het meeste goud.

De “openbare” Ganesh beelden worden op de tiende dag in een grote optocht naar de rivier gebracht. Ik heb met Merel meegelopen in zo’n optocht. Onze optocht zag er als volgt uit:

Eerst drie prachtig versierde paarden, daarna maarliefst zes versierde kamelen, daarna wel honderd dansende en feestende vrouwen, gevolgd door zeker honderd feestende mannen. Achter deze feestende massa kwam het orkest, vooral bestaand uit slagwerk. De tractor met de stellage met het Ganesh beeld sloot de optocht.

Het leukste aan meelopen in zo’n optocht is dat het een gewoonte is om dan met roze verfpoeder te gooien. Merel en ik zagen aan het eind van de middag helemaal roze!

BLANK EN BEROEMD

Je valt wel op hier als je blank bent! Ik heb laatst met mijn Rotaract een modeshow opgevoerd en toen ik als enige blanke in een Saree opkwam kreeg ik het meeste applaus.

Wat in het begin grappig is, maar waar je later wel moe van wordt, zijn alle mensen die bij een toeristische plaats met een blanke op de foto willen. De eerste paar keer vond ik het prachtig, kon ik er hard om lachen, maar nu vind ik het maar vermoeiend. Beroemd zijn zou niets voor mij zijn. Ik ben aan het begin van de maand met mijn hostmoeder een dagje naar Aurangabad (5 uur rijden heen, 5 uur rijden terug; voor ons bijna een dagje Parijs...) gegaan om daar onder andere een mini Taj Mahal te bekijken. Daar bleek ook een schoolklas met meisjes van ongeveer mijn leeftijd te zijn, die werkelijk allemaal tegelijk op mij afstromden en me aan wilden raken of met me wilden praten. “Hello, what’s your name?” “How old are you” en zelfs “What is your birthday?”. Natuurlijk moest ik daarna weer een keer of vijftien op de foto en heb ik zelfs mijn handtekening gezet!

CULTUURVERSCHILLEN

Een lijstje met kleine, maar toch wel grappige cultuurverschillen:

*Ik kocht laatst een teenring voor mezelf. Toen ik thuis kwam werd ik hard uitgelachen door mijn hostmoeder. Alleen getrouwde vrouwen dragen teenringen.

*Jongens zijn hier zo klef met elkaar! Ze omhelsen elkaar, hangen op elkaar, lopen vaak hand in hand.... Goed dat ze alle mannelijke Indiase Rotaryexchanges bij een introductiedag afraden om dit zomaar te doen in het buitenland!

*Het volkslied is hier heilig. Elke inwoner van India kent het volkslied van voor naar achteren en weer terug. Alle kinderen leren het op school. Elke Rotarymeeting begint met het volkslied. Toen ik laatst zonder waarschuwing bij een Rotarybijeenkomst op het podium geroepen werd om het Wilhelmus te zingen en ik niet verder kwam dan het eerste couplet, was het publiek zichtbaar teleurgesteld. Ik probeerde ze nog uit te leggen dat het Nederlandse volkslied echt heel erg lang is en dat bijna niemand het helemaal kent, maar dat had geen zin meer. Schande.

*In bijna geen enkele wc vind je toiletpapier. Ook in bijna alle huizen ontbreekt het. Er staat wel altijd een klein emmertje water. Ik denk dat ik toch liever wcpapier heb...

*Geen gezellige lampen in de huizen hier, maar TL-buizen. Het licht wat daar vanaf komt vindt men mooi hier. Het maakt de muren zo mooi wit.

*Indiase mensen zijn zo onbeleefd aan de telefoon! Elke keer als ik in mijn beste HindiEngels probeer uit te leggen dat mijn gastouders niet thuis zijn, wordt zonder pardon de hoorn op de haak gegooid voordat ik uitgepraat ben.

*Iedereen komt hier altijd te laat. En goed te laat ook. Een half uur later komen dan afgesproken is heel normaal. Het is me nu al drie keer overkomen, dat ik met de Rotaract ergens om 9.00 zou vertrekken. Toen ik daar om 9.15 aankwam en ik niemand zag, raakte ik alledrie de keren lichtelijk in paniek. Zouden ze weggegaan zijn zonder mij? Maar nee hoor, het blijkt keer op keer weer dat ik de eerste ben en dat de rest om 9.30, 10.00, 10.30 komt aankakken!

DEEP GRIHA

Ik doe nu ongeveer een maand vrijwilligerswerk bij Deep Griha, een organisatie die zich inzet voor de armsten van Pune. Er is een ambulance die verschillende sloppenwijken in en buiten Pune bezoekt en op een aantal plaatsen wordt onderwijs geboden. Ik ga telkens naar het hoofdgebouw van Deep Griha. In dit gebouw zijn 3 creches, 2 kleuterklasjes, een drop-out klas, een huisartsenpraktijk en een eye-clinic. Tevens wordt er dagelijks onderwijs gegeven aan volwassenen in naaien of Marathi.

Ik geef twee keer per week Engelse les aan de zogenaamde “drop out class”. Naar deze klas, die maarliefst 40 leerlingen telt, komen elke dag kinderen uit de sloppenwijk die niet naar gewone scholen gaan. De redenen daarvoor zijn divers. Een jongetje uit mijn klasje spreekt vloeiend Engels, is drie jaar naar een Engelse school gegaan, maar bleef zitten en moet nu een jaar ergens anders les volgen voordat hij naar de vierde gaat. Een aantal meisjes slepen elke dag hun baby, peuter of kleuter broertje of zusje mee naar mijn klasje. Ze moeten voor die kinderen zorgen en kunnen hun niet meenemen naar een gewone school. Dan zijn er ook nog kinderen voor wie een gewone school te duur is.

Ik heb nu een keer of tien les gegeven en het is erg moeilijk, maar wel dankbaar werk. De leeftijdsverschillen binnen de groep zijn erg groot. Er komen kinderen van 1 tot 11 jaar... Bovendien spreken ze op dat ene jongetje na allen alleen Marathi, de lokale taal hier. Toch kom ik met handen en voeten een heel eind en ik krijg steeds meer plezier in het lesgeven. Prachtig om te zien wanneer die kinderen wat van mijn lesje opgestoken hebben! Of ik ze met mijn lesjes Engels een toekomst kan geven betwijfel ik, maar een iets onbezorgdere jeugd voor hen vind ik ook al een mooi doel.

YOGA

Ik ben begonnen met yogalessen. Zo’n twee a drie keer per week ga ik een uurtje oefeningen doen en mediteren met wat vrouwen hier uit de buurt. De oefeningen vallen me nog behoorlijk tegen! Ik kan met gestrekte benen niet eens meer mijn tenen aanraken, terwijl de andere vrouwen, die toch minstens twee keer zo oud zijn als ik, zich met gemak dubbelvouwen als elastiekjes. Maar goed, fijn weer eens te voelen waar de spieren zitten in mijn lichaam.

Mediteren is erg apart. Je zit in kleermakerszit op de grond en je hebt je handen op je knieen. Je handen heb je echt in zo’n meditatiehouding; je strekt je pink, ringvinger en middelvinger en maakt van je duim en wijsvinger een rondje. Dit is om te voorkomen dat de energie uit je lichaam stroomt. Tijdens het mediteren ben je je heel erg bewust van je lichaam en je ademhaling. Ook zeg je veel “Oooooooommmmmmm”: een heilig woord. Elke meditatie eindigt met een gebed.

Mijn yogalessen zijn in het Hindi. Dat gaf in het begin aparte situaties. Aan het eind van de yogales gaat men altijd geforceerd heel hard lachen. Lachen is gezond. Ik schrok er de eerste keer alleen wel van, want de aankondiging was in Hindi geweest. Ook heb ik wel eens gehad dat iedereen ineens zijn tong uitstak en heel hard Eeeeeeeeh riep. Tenslotte gebeurt het dikwijls dat ik nog op mijn rug lig, met mijn ogen gesloten, terwijl de rest van de groep allang weer oefeningen staat te doen.

KALAM KARI

Ik heb net een 9-daagse Kalam Kari cursus achter de rug. Kalam Kari is een schildertechniek uit de Indiase staat Uttar Pradesh. Kalam betekent “pen”, Kari betekent “werk”. Bij Kalam Kari schilder je met een pen gmaakt van bamboe. Alle kleuren zijn gemaakt van natuurlijke grondstoffen. Je schildert op speciaal bewerkte stof.Ik heb tijdens deze workshop een pauw gemaakt die best aardig gelukt is.

NAVRATRI

Weer een festival! Met weer een verhaaltje: Rama’s vrouw Sita werd op een dag ontvoerd door de Rawan, de koning van Sri Lanka. Hij nam haar mee naar zijn land en hield haar daar gevangen. Rama kwam zijn vrouw redden. Na een gevecht van negen nachten (nav = negen, ratri = nachten) versloeg hij de koning en bevrijdde hij zijn vrouw.

Deze negen dagen vallen eind september ­ begin oktober. Tijdens deze dagen worden er elke avond “danya’s” georganiseerd. Een dandya is een speciale dans, waarbij je twee stokken in je handen heb die je tegen de stokken van je danspartner slaat. Ik ben nu, na 5 dandya-avonden echt een expert in deze dans, maar op mijn allereerste dandya heb ik mijn danspartner voor haar neus geslagen!

Bij dit festival, dat overigens uit de staat Gujerat komt, hoort prachtige kleding. De felgekleurde kleren zijn helemaal versierd met spiegeltjes, kraaltjes en schelpjes.

BEESTENBOEL

Naast alle bereden kamelen heb ik nu ook een stuk of vier olifanten met mannen erop midden op de straat zien lopen! Mijn rijtje dieren in het wild is inmiddels uitgebreid met apen en papegaaien.

Kortom, genoeg te zien en te beleven hier in India! Aan de ene kant zie ik er vaak tegenop om nog ruim 8 maanden niet in mijn eigen huis te zijn, maar aan de andere kant zie ik erg uit naar alle dingen die ik nog zal beleven de komende maanden! Ik houd jullie op de hoogte.

Oktober-November

BRUILOFT....VAN EEN VREEMDE

In het begin van october hoorde ik 's middags luide muziek op straat. Ik ging kijken waar de band was en vroeg één van de omstanders waarom deze muziek gespeeld werd. Zij antwoordde dat de muziek voor een bruiloft was en vroeg me of ik al een Indiase bruiloft gezien had. Toen ik ontkennend antwoordde, nodigde ze me uit om deze te komen bekijken! En zo zat ik een half uurtje later bij de bruiloft van een compleet vreemde.

Een Indiase bruiloft bestaat vooral uit een eindeloze reeks gebeden en rituelen. Deze families waren Boeddhistisch. Bij één van de rituelen werden de polsen van het bruidspaar aan elkaar gebonden, waarna men water over beiden goot. Waar wij bij een bruiloft ringen uitwisselen, worden hier speciale gouden kettingen met zwarte steentjes uitgewisseld. Wanneer het bruidspaar elkaar echter een bloemenkrans omdoet, is men echt getrouwd.

GOD WAT EEN GODSDIENSTEN

Mijn hostouders zijn Jain, en geloven in 12 goden. Mijn collegevrienden zijn Hindoes en geloven in oneindig veel goden. Mijn Rotaractvrienden zijn Moslim en geloven in Allah. Ik zag een bruiloft van Boeddhisten, die geloven in Boeddha. Mijn exchange vrienden zijn Christenen en geloven in God en dan heb ik ook nog een klasgenoot die Sikh is en in 10 goden gelooft. Hoe verwarrend allemaal!

Alisha, een vriendin van mij, heeft een Hindoeistische moeder en een Moslimse vader. Dat is echt heel erg bijzonder hier. Toen haar ouders trouwden, was het een grote rel en kwamen ze zelfs in de krant. Alisha heeft het voordeel dat ze zowel Hindoeistische als Moslim feestdagen kan vieren. Hoewel dat niet altijd opgaat. Dit jaar viel Diwali, het Hindoefestival waarbij men elkaar snoep kado geeft, gelijk met de eerste dag van de Moslimse Ramadan, waarbij je gaat vasten....

VASTEN

Ik heb gisteren 12 uur met Alisha meegevast. Dat viel nog best tegen. Vasten houdt in dat je niet alleen niet eet, maar ook geen druppel drinkt van zonsopgang tot zonsondergang! En dat wordt na een paar uur best vervelend als je in India bent waar de zon op je hoofd schijnt en het 30 graden is... Al met al dus niet echt een hele fijne dag, maar wel bijzonder om eens te doen. Om half vijf opstaan en dan zo veel mogelijk eten en drinken heeft echt wel wat, om niet te spreken over hoe fijn het is om na 12 uur weer water te drinken! In bijna alle religies hier vasten mensen gedurende speciale dagen. Hoe men vast is verschillend per persoon en per religie.

Veel Hindoes vasten de 10 dagen van Navratri. Men eet dan enkel fruit en drinkt enkel melk en water. Jains vasten gedurende de 10 dagen van Parushan, een Jainfestival in september. Hoe men vast verschilt per persoon. Sommige mensen eten 10 dagen geen suiker, sommige mensen hebben gedurende 10 dagen maar één keer per dag voedsel en water en sommige mensen eten helemaal niets gedurende een zekere tijd. Ik ken een meisje dat maarliefst 10 dagen gevast heeft.

In alle religies heeft het vasten hetzelfde doel: je verlangens onder control brengen. Van één “vastdag” van de Hindoes weet ik echter nog een ander doel. Ergens in augustus vasten alle Hindoedames 24 uur, omdat gedurende die maand Parvati, een belangrijke godin, hetzelfde deed om Shiva, de oppergod, voor zich te winnen. Meisjes geloven dat als je deze dag 24 uur vast, je een goede echtgenoot zal krijgen. Vrouwen vasten omdat ze geloven dat het hun huwelijk goed zal doen.

ANDRA PRADESH

Ik ben een weekje gaan logeren in Hyderabad, de hoofdstad van de naburige staat Andra Pradesh. In deze staat spreekt men weer een andere taal, Telugu, en heeft men ook een ander script. Het Telugu script is prachtig! Ik vond alle letters op visjes en zeehondjes lijken.

Hyderabad is lang geregeerd door moslims. Je ziet daarom overal waar je kijkt koepels. De meeste zijn van moskees, maar ook veel andere gebouwen worden gesierd door die dingen!

In Andra Pradesh bestaat het begrip “bruidschat” nog. Welke vrouw je trouwt hangt vooral af van de hoeveelheid geld haar familie je schenkt. De grootmoeder van het meisje waarbij ik nu logeerde is getrouwd toen ze pas twaalf jaar oud was. In deze familie zijn een paar maanden maarliefst vijf generaties geweest!

JAIN, JAINER, JAINST

Herinneren jullie je het verhaal over je aardappel nog uit mijn vorige email? Jains proberen al het leven te sparen en gaan daarin zo ver, dat ze geen groenten eten, die onder de grond groeien, omdat deze weer verder kunnen groeien, zodra je ze terugstopt onder de grond.

Ik dacht dat dat wel het verste was dat je kon gaan om leven te sparen, maar nee. Ik kwam er een week geleden pas achter, dat veel Jains ook geen brood eten. Bij de bereiding van brood, gebruik je gistbacterien. En bacterien leven. En leven mag je niet doden...

Dacht je dat dat het toppunt was? Nee hoor. Echte die-hard Jains dragen altijd een mondkapje. Niet voor hun eigen hygiene of veiligheid, maar om te voorkomen dat ze ongemerkt kleine beestjes inslikken....

Hoe moet je dit nou beoordelen? Bewonderen? Voor gek verklaren? Iets er tussen in doe ik maar. Mijn eigen gastgezin is niet zo streng in die eetregels gelukkig. Gewoon aardappels en brood voor mij en ik ga ook nog zonder mondkapje door het leven. De familie waar ik bij gelogeerd heb in Gujerat hield zich echter wel streng aan de eetregels. Ik heb daar zelfs mijn tanden gepoetst met tandpasta die voor vegetariers goedgekeurd is....

GELUKKIG NIEUWJAAR

Echt feest hier in India! Je kunt hier vijf keer per jaar oud en nieuw vieren! 1 januari is zoals men het hier noemt “English New Year”. De Westerse kalender veranderd en de hele bevolking viert feest. De andere vieringen zijn van de verschillende godsdiensten. De data hangen af van de stand van de maan. Dit jaar kan ik “Muslim New Year” vieren in januari, “Hindu New Year” in mei, “Parsi New Year” in september en nogmaals “Hindu New Year” in october. De laatstgenoemde “Hindu New Year” is de oude jaarwisseling van de Hindoes. De kalender verandert tegenwoordig in mei. In de zakenwereld gebruikt men echter nog altijd het oude nieuwjaar. Men begint nieuwe accountantboeken in october. En natuurlijk wordt ook deze datum nog steeds gebruikt als feestdag. Het wordt in één adem gevierd met Diwali.

DIWALI

Diwali is het grootste festival in India. Herinneren jullie je het verhaal achter “Navratri” nog? Rama’s vrouw Sita werd op een dag ontvoerd door de Rawan, de koning van Sri Lanka. Hij nam haar mee naar zijn land en hield haar daar gevangen. Rama kwam zijn vrouw redden. Na een gevecht van negen nachten (nav = negen, ratri = nachten) versloeg hij de koning en bevrijdde hij zijn vrouw.

De dag dat Rama en Sita terugkwamen in hun eigen woonplaats wordt gevierd in Diwali. Diwali is het feest van de lichtjes. Iedereen versiert zijn huis aan de buitenkant met lampjes en overal wordt vuurwerk afgestoken.

Ook is het een traditie dat iedereen elkaar snoep kado geeft. In veel huizen begint men dagen van tevoren al met het maken van de snoepjes.

Diwali is eigenlijk maar één dag, en New Year de dag daarop, maar mensen in India zijn erg goed in het rekken van feestdagen. Men begint een week van tevoren de huizen te verlichten en vuurwerk af te steken en gaat door met het vuurwerkt tot zeker 10 dagen na de echte Diwalidatum. Met de lampjesversiering maakt men het wel heel bont. Ik zag deze week, drie weken na Diwali, nog verlichting hangen!

OP REIS

Deze email komt pas halverwege november, omdat ik net terug ben van een reisje met mijn gastouders. Ik ben 10 dagen met hun naar Lucknow, New Delhi en een klein plaatsje in Gujerat geweest.

Lucknow is de hoofdstad van de staat Uttar Pradesh. Ik ben daar vier dagen geweest, omdat mijn gastvader er een conferentie had. Lucknow is voor Indiase begrippen niet een hele boeiende stad, maar was voor mij toch weer bijzonder om te zien. Lucknow is net als Hyderabad jarenlang geregeerd bij Moslim leiders. Wat een prachtige gebouwen horen er toch bij die godsdienst! Ik vond het ook bijzonder om de vele fietsrickshaws te zien in India. Overal in de stad rijden mannetjes op fietsen rond om mensen in een speciaal zitje achterop te vervoeren.

Twee dagen in New Delhi was even een verademing. Veel minder luchtvervuiling hier, veel groen, veel prachtige parken en minder zichtbare armoede. Ik heb hier onder andere de Lotus Tempel bezocht. Deze prachtige tempel is gemaakt van marmer en heeft de vorm van een Lotusbloem. De Lotustempel was alweer van een voor mij nieuwe godsdienst, genaamd “Bahá’i”. Deze godsdienst is pas begonnen in 1844 en heeft “gelijkheid voor vrouwen en mannen” als een van de belangrijkste doelstellingen. Voor de Bahá’is zijn alle mensen gelijk. Alle mensen van alle mogelijke religies zijn welkom om in de Lotustempel te bidden of te mediteren naar hun eigen godsdienst!

Op de weg terug naar Pune zijn mijn gastmoeder en ik nog voor twee dagen gestopt in Dahod, haar geboorteplaats. Dahod heeft 100.000 inwoners (ter vergelijking: Alkmaar heeft ongeveer 93.000 inwoners). Aangezien India meer dan een biljoen inwoners heeft, is Dahod een ministadje van zero betekenis. Zelden of nooit komt er een buitenlander. Man, man, wat een gestaar nu dan ook weer! Waar mensen in Nederland hun staren proberen te verbergen, staren mensen in India je zonder schaamte aan. Kinderen zijn nog leuker. Die begonnen gewoon keihard te lachen als ik voorbij kwam, terwijl ze luid “ferangi, ferangi!” riepen, wat buitenlander betekent.

In Dahod zag ik weer het echte Indiase leven. Mooi, maar ook triest. Toen ik in een winkel de eigenaar “tien en vier roepies” hoorde zeggen in plaats van “veertien roepies” , legde hij me uit dat 90% van de inwoners van Dahod ongeschoold is en sommige mensen niet eens verder dan 10 kunnen tellen.... Twintig, dertig, veertig gaat nog net, maar “honderdvierendertig” moet uitgelegd worden als “honderd en dertig en vier”....

De treinreis van Dahod naar Bombay was ook nog een hele belevenis. Ik zat 12 uur overdag in een NON-AC trein... “Wat is daar nou mis mee?”, zal je misschien denken. NON-AC is nu in de winter prima uit te houden, maar het enige probleem is dat in een NON-AC trein in daguren zoveel mensen mogen zitten als er in passen.... Overal mensen! In onze plek in de coupe, bedoeld voor acht personen, zaten maarliefst achtTIEN personen op elkaar gepropt! Naar de w.c. gaan was helemaal een drama. Zoveel kleine, vieze, snorrige, Indiase mannetjes op elkaar gepropt in de gang!

Nu ben ik weer een weekje terug in Pune en ben ik direct een fotocursus begonnen. Deze is eigenlijk 10 dagen, maar ik zal maar 8 dagen volgen, omdat ik aankomende zondag alweer op reis ga. Deze keer ga ik met de 15 andere buitenlandse studenten in Pune twee weken reizen in het Noorden! Delhi, Agra, Jaipur, Rishikesh, Haridvar, Mussoorie, ik kom er aan!

Jullie horen het, ik vermaak me voorlopig nog prima hier!

Dag lieve allemaal, tot na 9 december! Doe Sinterklaas de groeten van mij!

Noord-India Reis

In het eind van november en het begin van deze maand ben ik 15 dagen gaan reizen door Noord-India met 16 andere uitwisselingsstudenten uit Duitsland, Frankrijk, Finland, Amerika, Mexico, Brazilie en Argentinie. Ik heb prachtige plaatsen gezien en hele bijzondere dingen gedaan. Hier onder weer een verslagje.

Jaipur

Na een lange treinreis en busreis begon onze reis op 25 november in Jaipur. De aankomst in Jaipur was spectaculair! Echt een stad uit de sprookjes van 1001 nacht. Verschillende forten op zandkleurige heuvels, mensen met prachtige kleren, slangenbezweerders, overal kameelwagens (zie foto) en in alle straten apen, die over de daken van de gebouwen lopen. Jaipur wordt ook wel de “Pink City” genoemd. Alle gebouwen in de binnenstad zijn terra cotta kleur geschilderd. Dat is een prachtig gezicht, maar maakt de stad ook tot een reusachtig doolhof, omdat alle straten en bazaars op elkaar lijken. Zo’n stad had ik nog nooit gezien!

De volgende verrassing was ons hotel. We sliepen drie nachten in een hotel, dat vroeger een paleis geweest is. Dus beschilderde muren, heel mooi houten meubulair, kleurige glas-in-lood-ramen en plafonds bedekt met gekleurde spiegeltjes. Diner was op het dakterras, onder de vele sterren.

In Jaipur zijn we op de rug van een olifant naar “Amber Fort” gegaan. Dit fort is beroemd om zijn plafonds die met spiegeltjes bedekt zijn. Ook heb ik “City Palace” en de daarbij behorende “Jantar Mantar” bezocht. Een vroegere koning van Jaipur was een groot astronoom en heeft in Jantar Mantar verschillende apparaten gebouwd voor zijn hobby. Deze bakstenen zonnewijzers zijn enorm!

Tenslotte hebben we in Jaipur gewinkeld totdat we erbij omvielen en heb ik met Merel (Nederland) en Alexis (USA) een wedstrijd gehouden op cyclerickshaws.

Agra

De Taj Mahal! Ik zag ‘m! Op 29 november hebben we de Taj Mahal bezocht. Dat gebouw had ik zo vaak in boeken gezien en nu stond ik er dan eindelijk voor. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik dit nou “het mooiste gebouw van de wereld” vind, maar mooi en indrukwekkend is het zeker wel!

Rishikesh

Rishikesh is een stad aan de heilige rivier de Ganges. Rishikesh is nog in de bergen en dus is de Ganges hier nog niet al te erg vervuild door uitlaatgassen, riolen, crematieplechtigheden... Op 1 december besloot ik ‘s ochtends met nog 3 vrienden een bad te gaan nemen in de Ganges! Koud! Maar ik mag weer met een schone lei beginnen; al mijn zonden zijn vergeven. Ofzo.

Rishikesh is tevens een echte yogastad, wat betekent je er veel witte mensen tegen komt met dreadlockharen en een dromerige blik in hun ogen. Verder wonen er ook veel apen in Rishikesh, die zich allemaal lijken te verzamelen op een grote hangbrug over de rivier. Die beesten zijn zo aan toeristen gewend dat ze echt op aanraakafstand van je zitten!

Mussoorie

Onze volgende stop was Mussoorie, een plaatsje in het begin van de Himalaya’s. Hier heb ik toch nog even een wintergevoel gehad. Vallende blaadjes, donkere nachten, uitzicht op sneeuw van Himalayatoppen heel in de verte en een verdomde koud hotel. Zo’n 5 graden buiten ‘s nachts, maar nergens in het hotel verwarming of zelfs maar dubbelglazige ramen te vinden. Ach, met z’n allen onder de dekens op de bank een film kijken met mutsen op, sjalen om en handschoenen aan, had toch ook wel wat gezelligs! We hebben net buiten Mussoorie een enorme waterval bezocht. Ook ben ik met twee vrienden gaan paardrijden. De tocht met uitzicht op de Himalaya’s was mooi, maar minder mooi waren mijn bovenbenen diezelfde avond. Blauwe plekken zo groot als theeschoteltjes!

Op een avond hebben we ook rond een kampvuur gezongen. We kunnen Stille Nacht zingen in het Engels, Frans, Duits, Spaans, Portugees, Fins en Nederlands!

Delhi

Op 5 december heb ik in Old Delhi het beroemde “Red Fort” en de grootste moskee in India, de “Jama Masjid” bezocht. ‘s Avonds hebben we met de hele groep Sinterklaas gevierd. Sinterklaas is niet Santa Claus? Negers door de schoorsteen? Een paard op het dak? Moeilijk te begrijpen als je niet uit Nederland komt. Wisten jullie trouwens dat ze in Duitsland en Frankrijk ook iets Sinterklazigs vieren? Duitse kindertjes zetten op 5 december hun schoen, waar “Nicolas” iets lekkers in doet. Franse jongeren geven hun vrienden kaartjes op 5 december. Vriendinnen krijgen kaarten op een andere dag in het jaar.

Bombay

 Onze reis eindigde in Bombay. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik Bombay nou wel of niet een leuke stad vind. Bombay heeft een aantal aardige gebouwen en een hele mooie kustlijn; “the Queen’s necklace”, maar Bombay heeft ook een afschuwelijk plakkerig, bedrukkend klimaat en een schrijnende armoede...

Wat opmerkelijke dingen uit Bombay? Allereerst natuurlijk de “Towers of Silence”. De aanhangers van de godsdienst “Parsi” vereren water, vuur en aarde en begraven of cremeren om deze reden hun doden niet. De lichamen worden tussen de torens ingelegd, waar ze opgeruimd worden door........ gieren! Iehl! Je kunt deze plaats overigens niet bezoeken als toerist.

Bombay’s “Tiffinwallahs” zijn wereldberoemd. “Tiffinwallahs” zijn mannetjes op fietsjes die rond een uur of 12 bij duizenden huizen op de stoep staan om de “lunchtiffins” (broodtrommels) op te halen en naar scholen of werkplaatsen te brengen. Zo hebben heel wat mannen en kinderen in Bombay elke dag een warme lunch die thuis bereid is.

De Tiffinwallahs zijn wereldberoemd omdat het een feit is dat zo goed als allen analfabeet zijn. Toch worden door middel van wat simpele markeringen elke dag de lunchboxen stipt op tijd opgehaald en op de goede plaats stipt op tijd afgeleverd! Zelfs als een lunchbox van wallah op wallah gaat, van fiets naar trein naar fiets, worden de tiffins zelden omgewisseld.

Naast de “tiffinwallahs”, wordt ook het systeem van de “dhobiwallahs” over de hele wereld bestudeert. In veel grote steden heb je “dhobi ghats”, waar elke dag in de open lucht duizenden kilo’s wasgoed gewassen worden. Al je was wordt ‘s ochtends thuis opgehaald en vervolgens verspreid over de verschillende “ghats”. Alle witte t-shirts uit de stad worden samen gewassen, alle spijkerbroeken op een andere plek en alle lakens weer ergens anders, maar door middel van wat simpele markeringen op je kleding zorgen de dhobiwallahs dat jij dezelfde dag nog al jouw kleding weer thuis afgeleverd hebt!

Pune

Ik ben nu een week terug in Pune en heb alweer een drukke week achter de rug. Met 11 andere uitwisselingsstudenten heb ik in één week een Indiase dans geleerd, die we aankomende vrijdag op een conferentie voor zeker duizend man gaan opvoeren!

Wat ik met kerstmis ga doen? Niet iets kerstigs in ieder geval. Ik ga met mijn gastouders van 23 tot 29 december reizen door Gujerat en Rajastan! Het doel van de reis is deels toeristisch, deels pelgrimachtig, dus voor mij geen kalkoen met kerst, maar waarschijnlijk een echte Jainmaaltijd zonder vlees, vis, aardappelen, knoflook, wortelen, brood, etc. Mmmmmm.

 Februari 2004

En toen was het alweer maart! Ik ben nu acht maanden in India. De tijd vliegt en ik moet me al steeds meer gaan richten op Nederland. Mijn vakantie is geboekt en ik ben bezig me in te schrijven voor de universiteit. Nog maar 2-3 maanden over in India! Steeds vaker denk ik nu aan hoe het terug in Nederland zal zijn. Ik heb vreselijk veel zin om iedereen weer te gaan zien, om weer thuis te zijn, om te gaan studeren... maar wat zal ik India gaan missen!!! De felgekleurde drukte op straat, de beestenboel, de kleine winkeltjes, de straatverkopers, de rickshaws, de kleren, het eten, de eeuwig durende zomer... En natuurlijk vooral mijn families en vrienden! Gelukkig mag ik hier nog een tijdje blijven!

Ouders op bezoek

Op 30 januari zijn mijn ouders aangekomen op het vliegveld in Bombay. Heerlijk om weer even bij ze te zijn! Maar wel even wennen; zoooo groot! Ik ben zo gewend dat ik zo goed als altijd langer ben dan iedereen! Nu moest ik ineens weer omhoog kijken!

Jaipur, “the Pink City”, was onze eerste bestemming. Hier was ik al geweest in december, tijdens mijn Noord-Indiareis. Erg leuk om nu de stad aan mijn ouders te laten zien. “India” was behoorlijk wennen voor mijn ouders, maar gelukkig voelden ze zich na een aantal dagen al meer en meer thuis.

De tweede stad die we bezocht hebben, is Jaisalmer. Jaisalmer wordt ook wel “Golden City” genoemd, vanwege de goudkleurige stenen waarvan alle huizen gebouwd zijn. Jaisalmer is een klein stadje dat midden in de woestijn ligt. Het is beroemd om z’n fort. Dit fort is, anders dan alle andere forten in India, geen museum. Het wordt nog gewoon bewoond! Alle huisjes binnen de muren worden nog gebruikt! Het was erg leuk om door alle straatjes te lopen.

In de dagen dat wij in Jaisalmer waren was er het jaarlijkse “Desert Festival”. Er waren veel traditionele dansen te bewonderen en wedstrijden te bekijken. Zo hebben wij de wedstrijd “Kameel Versieren” gezien. Ook waren wij de toeschouwers van een spelletje “Kameel Polo”.

Kamelenrace

Helemaal spectaculair was de “Kamelen Race”. Dit gaat als volgt: de deelnemende kamelen liggen in het zand en hun berijders staan er naast. Als het startschot gegeven is, gaan de berijders op de kamelen zitten en moeten de kamelen opstaan en zo snel mogelijk naar de andere kant van het veld rennen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan...

Heb je wel eens een kameel gezien die gaat liggen? Omdat een kameel twee knieen heeft, vouwt een deel van zijn poten “de verkeerde kant op”. Het deed mij een beetje aan een klapstoeltje denken. Hoe dan ook, gaan liggen en weer opstaan is een zware klus voor een kameel. Een aantal kamelen in de verschillende races waren liever lui dan moe en bleven dus rustig liggen na het startschot! Kamelen kunnen erg hard rennen.... Niet alle kamelen in de races renden de goede kant op.... Kortom, een feest om te zien!

Natuurlijk moesten wij nu ook onze kameelbestuurkwaliteiten testen en hebben we twee uur op een kameel gereden. Als eindbestemming hadden we de “Sam Dunes”, een heel erg toeristisch stukje woestijn dat er uitziet zoals je je een zandwoestijn voorstelt.

De laaste stad die we bezocht hebben is Jodhpur. Jodhpur is “the Blue City” van India. Veel huizen in de oude stad zijn blauw geschilderd. Dit kun je goed zien vanaf weer een prachtig fort. In Jodhpur zijn we slechts één volledige dag geweest.

Terug in Pune was het erg leuk om mijn leventje hier te laten zien. Mijn huizen, mijn college, mijn vrijwilligerswerk. We hebben er een video van gemaakt. Iedereen is welkom om die te gaan bekijken!

Reiki

Ik heb een tweedaagse Reikicursus gevolgd. De aanhangers van Reiki geloven dat alles in deze wereld een groot geheel is van energie. Er is geen scheiding tussen jouw en andere mensen. Immers, waar de moleculen van jouw huid ophouden, beginnen de moleculen in de lucht en die zijn weer verbonden met de moleculen van wat dan ook. Men gelooft dat je elkaars “life force energy” kunt beinvloeden. Dit doe je door je handen op het lichaam van een andere persoon te leggen. Zo kun je allerlei soorten kwalen en ziektes genezen. Buikpijn, hoofdpijn, maar als je mijn lerares gelooft, ook kanker en AIDS....

Goed, dit is dus allemaal veel te zweverig voor mij. Hier ben ik veel te nuchter voor. Maar goed, de cursus was wel erg interessant. Het hoogtepunt van de twee dagen waren vier zogenaamde “empowerments”. Deze zijn nodig om je “energiekanaal” meer te openen zodat je beter kunt voelen waar in het lichaam meer energie nodig is. Een empowerment ging alsvolgt: ik moest met mijn vier medecursisten gaan zitten met mijn ogen gesloten. Toen ik aan de beurt was, sloeg mijn lerares voor mij op een gong en werd ik in een soort gebedshouding gezet. Zij ging nu achter mij staan en legde haar handen op mijn hoofd. Vervolgens ging zij voor mij staan en blies ze in mijn gezicht. De empowerment eindigde toen zij mijn handen stevig vastpakte en er hard tegen blies.

Of ik wat voelde? Ja, zeker. Mijn hele lichaam begon de eerste keer te tintelen. Maar ja, was het de “life force energy”? Wilde ik gewoon graag “iets” voelen? Of was het de spanning? Ik denk dat ik er nooit achter zal komen.

Polio

Een project waar Rotary International echt wel trots op mag zijn is het “Polio Plus” project. Twee dagen per jaar worden overal in de wereld waar Polio heerst kinderen tot 5 jaar gevaccineerd tegen deze vreselijke ziekte. Met succes. Polio komt steeds minder voor in de wereld. In heel India waren er vorig jaar nog maar 200 nieuwe gevallen.

Ik heb op zondag 22 februari gekeken hoe zo’n vaccinatie in zijn werk gaat. Mijn Rotaryclub organiseerde de vaccinatie in een van de grootste sloppenwijken in Pune, genaamd Tadiwala Road. In totaal zijn er in deze wijk in één dag ongeveer 2800 kinderen gevaccineerd! En dit is slechts het aantal van mijn Rotaryclub. Nog twee andere organisaties waren tegelijk aan het werk in dezelfe wijk!

In totaal waren er 17 plaatsen in de wijk waar vrijwilligers zaten om de kinderen de druppels te geven. Een Poliovaccinatie bestaat uit twee druppels, niet uit een injectie. Ik ben met een rickshaw langs alle plaatsen gereden om de andere vrijwilligers blokken ijs te geven, zodat ze de vloeistoffen koud konden houden.

Toevallig is Tadiwala Road ook de wijk waarin de kinderen wonen van het klasje wat ik regelmatig bezoek. Ik kwam heel wat bekende gezichtjes tegen!

Tadiwala Road is een van de betere sloppenwijken in Pune. De hoofdstraten zijn breed en de meeste huizen hebben beschikking tot water en electriciteit. Een sloppenwijk is triest om te zien, maar ook fascinerend. Zoveel mensen! Zoveel kleuren! Vrouwen die hun kleren wassen voor hun huis. Mannen die groenten of kleding op een kar verkopen. Overal spelende kinderen. Tollen, knikkeren, vliegeren, men doet het allemaal nog in deze wijk.

Op Bezoek in de Sloppenwijk

Ik heb op een ochtend met de lerares van het klasje wat ik regelmatig bezoek, de huizen van een aantal kinderen van het klasje bezocht. In totaal ben ik bij zeven hutjes binnen geweest. De ene hut in de sloppenwijk is de andere niet. Ik heb hutjes gezien waar ze een televisie hebben, maar ik heb ook hutjes gezien waar men niet eens electriciteit heeft... Niet eens een bed heeft...

De verhalen die ik gehoord heb, zijn erg triest. Vader overleden / moeder overleden / beiden overleden / beide ouders nog in leven, maar schenken geen aandacht aan de kinderen / vader alcoholist / moeder hoer...

Het was voor mij best moeilijk om te zien hoe deze kinderen opgroeien. Veel van de kinderen ken ik immers al zes maanden! Zal India ooit veranderen?

TO GO OSHO

In Pune is een wereldberoemd meditatieresort; OSHO international. Vanuit de hele wereld komen mensen naar Pune toe om bij de OSHO te gaan mediteren en om andere mensen te ontmoeten. Mediteren in de OSHO is niet alleen uren lang stilzitten in kleermakerszit met je handen op je knieen. Integendeel. Mediteren kun je bij de OSHO ook doen door te springen, schudden, dansen, sissen, schreeuwen, lachen, huilen....

Merel en ik dachten “dat moeten we zien” en besloten om afgelopen week voor vijf dagen bij de OSHO te gaan.

De OSHO lijkt soms wel wat op een sekte. Allemaal blanke mensen die verplicht in donkerrode jurken lopen. Zwemmen in het (overigens prachtige) zwembad op het terrein van de OSHO mag ook alleen in donkerrode badkleding. Verder volgt iedereen de theorieen gemaakt door Baghwan Rajneesh, die als bijnaam “Osho” had. Alle meditaties en cursussen die je kunt volgen zijn opgezet door deze man.

Merel en ik hebben na een introductiedag drie totaal verschillende meditaties van een uur gevolgd en hebben twee demo’s gevolgd van cursussen.

De meest aparte meditatie die we gedaan hebben was tijdens de introductiedag. Dit was in feite een verkorte versie van de “dynamic meditation” die elke ochtend om 6 uur gedaan wordt. Eerst ga je 10 minuten “chaotisch ademen”; zo hard in en uit ademen als je kan, terwijl je een ritme probeert te vermijden. Vervolgens ga je 10 minuten je verschrikkelijk kwaad maken. Schreeuwen, stampen, alles mag. Daarna ga je 10 minuten met je armen in de lucht springen terwijl je “WHOE” roept als je op de grond komt. Als iemand stop roept blijft je voor 10 minuten stil staan, met je armen nog in de lucht. Tenslotte ga je 10 minuten je vreugde tonen.

Ik ben blij dat we nu slechts een verkorte versie deden van zo’n 3 minuten per onderdeel. Ik was nu al doodop na afloop!

We hebben ook een demonstratie bijgewoond van een cursus genaamd “Born Again”. Er zijn volwassenen die in een groep een week lang elke dag een uur doen alsof ze weer kinderen zijn. De demonstratie was een introductie hierop. De lerares blies op een fluitje en vanaf toen mocht je doen wat je altijd al wilde als kind. Het gevolg was dat er zeker 30 volwassenen door de ruimte heen begonnen te springen, huppelen, dansen. En naar mate de tijd verstreek kreeg men er steeds meer plezier in. Ik heb volwassen mensen zien duimen, zien krijsen en zien schateren. Een vrouw zette de prullenbak op haar hoofd. Een andere vrouw ging al het papier hier uit aan stukken scheuren. Een man drukte alle lichtknopjes aan en uit. Een andere man maakte een hut van matrassen.

Ik geloof best dat een aantal mensen hier heel gelukkig van kunnen worden en hierdoor een nare jeugd kunnen verwerken, maar ik vond het geheel maar eng. Merel en ik zijn weggegaan voordat de demo was afgelopen...

Was de OSHO alleen maar gek en eng en raar? Nee hoor. Een dansmeditatie was best leuk om te doen en ook de “gewone zitstilmeditatie” hebben we gedaan. Het eten was er heerlijk. En eigenlijk hebben we stiekem ook de meeste tijd doorgebracht bij het zwembad....

Holi

Gisteren was het holi, het kleurenfestival van India. Natuurlijk hoort ook bij dit festival een verhaal...

Er was eens een koning genaamd Hiranyakashyap (je dacht toch niet dat Willem-Alexander een moeilijke naam was voor een koning,he?). Hij was erg verwaand en wilde dat iedereen hem als een God zou aanbidden. Zijn zoontje, Prahlag, was het hier echter niet mee eens. Hierdoor woedend besloot de koning zijn zoon te vermoorden. Hij zette zijn zoon op schoot bij zijn tante Holika, die er om bekend stond dat ze tegen vuur kon. Nu zette hij het tweetal in brand. Maar wat gebeurde er? Holika ging in as op, terwijl Prahlag bleef leven!

In de nacht van holi worden om dit te herdenken overal kampvuren gemaakt. Op de dag van holi wordt er gefeest. Holi is het kleurenfestival. Iedereen gaat de straten op om elkaar “happy holi” te wensen, waarbij men verfpoeder op elkaars gezicht smeert. Overal probeert iedereen om de mensen waarmee men viert zo gekleurd mogelijk te maken. Verf op je gezicht, verf in je haar, verf in je nek, verf op je lijf, verf in je kleren, verf in je ondergoed.... als je een beetje goed holi viert heb je overal verf. En ben je zeiknat, want ook een groots (gekleurd) watergevecht hoort erbij.

Ik had aan het eind van de dag alle kleuren van de regenboog! Hartstikke leuk, holi, maar wel heel moeilijk om jezelf weer schoon te krijgen!!! Ik heb al zeker anderhalf uur onder de douche gestaan, maar mijn nek, oksels en ellebogen zijn nog verdacht roze. En oja, sommige plukken van mijn haar willen ook niet meer blond worden. Leuk...

Naar het Zuiden

Vanavond vertrek ik voor 12 dagen naar Kerala, Zuid-India! Dit keer is prachtige natuur me belooft. Stranden, theeplantages, wildparken, rivieren.... ik ben benieuwd!

Mijn verjaardag (15 maart) zal dit jaar in een bekend wildpark zijn. Weer eens wat anders dan koffie en gebak in een kringetje bij mij thuis!

Dit was zo’n beetje mijn maand februari. Maak je niet ongerust hoor. Zelfs na een cursus Reiki en een weekje OSHO sta ik nog met mijn beide benen op de grond en ook van al die nare verhalen van “mijn” sloppenwijkkids raak ik niet in de war. En mijn haar wordt heus wel weer egaal blond voordat ik terugkeer naar Nederland.

Maart-April 2004

Nu ik dit schrijf is het alweer 14 april. Nog exact een maand en dan kom ik terug naar Nederland! Teruggaan is heel dubbel. Ik heb heel veel zin om jullie allemaal weer te zien, om weer echt thuis te zijn, om temperaturen van onder de 38 graden te hebben en om weer Nederlands te eten!

Maar ik het is ook moeilijk om een punt te zetten achter mijn leventje hier, dat zo goed bevalt. Sinds de laatste keer dat ik jullie schreef heb ik er alweer twee geweldige ervaringen bij. 10 dagen genieten in Kerala in maart en 10 dagen afzien bij Vipassana in april. Vipassana is de naam van een meditatietechniek. Ik zal daar over een paar dagen over schrijven. Nu ga ik jullie vertellen over de geweldige reis die ik gemaakt heb in Kerala, een staat in Zuid-India die als bijnaam “God’s own country” heeft.

COCHIN

Op 10 maart kwamen we na een 36-durige treinreis (een dag en twee nachten!) aan in Cochin. ‘s Ochtends bezochten we de oudste kerk in India, de St. Francis Church. Ik liep door die kerk heen, die op zich niet erg oud of groot of bijzonder was, keek naar de grafstenen in de grond en de muur en tot mijn grote verbazing… waren de inscripties in het Nederlands! “Hier rust jufvrouw Lea van Kouter, huysvrouw Van de H. Commandeur Isa van Dielen. Overleden den 29 Xber, 1688. Out zijnde 32 Iaren minder eenige uyren en Lea Geertuyda Van Dielen haar beyder dogtertje gestorven JJ nov bevorens oud 3 Iaren 5 maanden en 117 dagen.” De kerk is in 1503 gebouwd door de Portugezen, maar toen de Protestantse Nederlanders Cochin bezetten van 1663 tot 1795 hebben zij hun graven in de kerk geplaatst.

Hierna zijn we naar het “Dutch Palace” gegaan. Ook dit paleis is gebouwd door de Portugezen, maar is later gerenoveerd door de Nederlanders. In het paleis hingen wat tekeningen van de stad Cochin, met Nederlandse benamingen erop, maar verder was er niet erg veel Nederlands te ontdekken. Ik geloof ook niet dat er lange tijd Nederlanders gewoond hebben. De bouw van het paleis deed me overigens wat Japans aan. Veel donker hout en van die ronde daken.

Hierna zijn we gaan kijken bij de “Chinese visnetten”; grote constructies van hout en touwen waarmee ze van af de kant vissen. Moeilijk om uit te leggen hoe dat er uit ziet; dat zien jullie over een maandje wel op mijn foto’s.

We hebben geluncht op een typisch Keralase manier; in plaats van een bord krijg je dan een blad van een bananenboom waar ze je rijst, groenten en dahl (linzensoep) opkwakken.

‘s Middags zijn we gaan varen door de “backwaters” van Kerala. We waren verdeeld over twee van die Venetiaanse gondelboten, met zo’n mannetje met een lange stok achterop. De binnenwateren waren prachtig! Overal waar je maar kon kijken waren palmbomen!

MUNNAR

Munnar is een klein dorpje op 1524 hoog meter in de bergen. Al deze bergen zijn bedekt met theeplantages. Overal waar je kijkt zien de hellingen felgroen van de theestruiken! We verbleven als enige gasten een erg leuk pensionnetje, dat echt “in the middle of nowhere” was. In de nacht was hier geen electriciteit en dat betekende dat het echt pikdonker was! Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien!

We zijn drie dagen in Munnar gebleven, waarin we veel door de plantages gewandeld hebben. Soms zagen we vrouwen de thee plukken. Wat moet dat zwaar zijn in de brandende zon! Ook hebben we op een van de dagen een berg beklommen. Hier moesten we een flink stuk door regenwoud lopen! Het was echt klimmen en klauteren door de dichte begroeiing.

Op de laatste dag zijn we een wildpark gegaan, waar de zeer zeldzame “Nilgiri Tahri” gezien hebben. Dit dier komt alleen voor in dit wildpark en in een ander natuurreservaat in Noord-India. Wat een teleurstelling echter, toen bleek dat dit beest er zo goed als hetzelfde uitziet als een gewone geit!

THEKKADY

Op 14 maart kwamen we aan in Thekkady. Hier hebben we een kruidenplantage gezien. Ik had verwacht dat alle kruiden netjes in rijtjes zouden staan, maar in tegendeel. Deze plantage was relatief klein en daarom stond alles door elkaar. Het was eigenlijk meer een soort bos dan een plantage. Ik heb gezien hoe kruidnagel, kaneel, peper, cardamon (weet Nederlandse naam niet) en nog veel meer kruiden groeien. Maar op de plantage stonden ook koffieplanten, rubberbomen en allerlei soorten fruitbomen en –planten. Het was een interessant bezoek.

‘s Avonds hebben we een echt Kerala’s toneelstuk gezien. Het werd opgevoerd door slechts twee mannen, die prachtige costuums en schmink hadden. Eigenlijk was het meer een dans met een verhaal, dan een toneelstuk; er werd niet gesproken. Indiase dansers/toneelspelers zijn echt geweldig in het maken van gezichtsuitdrukkingen! Vooral met hun ogen kunnen ze veel doen. Ze sperren ze zo wijd open en bewegen ze zo snel van boven naar beneden en van links naar rechts dat je er zelf pijn in je ogen van krijgt!

Op 15 maart, mijn verjaardag, zijn we vroeg opgestaan om naar het “Periyar Wildlife Sanctuary” te gaan. Dit park is beroemd om zijn wilde tijgers en olifanten. Vol verwachting slopen wij dus ‘s ochtends vroeg door het park heen. Het was een prachtige wandeling, waarin we veel mooie dieren en vogels gezien hebben… maar geen olifant of tijger te bekennen. Ik heb wel reuze-eekhoorns (zo groot als een flinke kat!), reuzevlinders, apen, wilde zwijnen en veel verschillende vogels gezien.

Na deze wandeling hebben een aantal van ons, waaronder ik, ons getrakteerd op een typisch Keralase massage! Aj! Dat kreng deed me soms echt pijn! Maar ik voelde me wel herboren daarna!

In de namiddag gingen we weer naar het wildpark terug, dit keer om door het meer heen te varen. We zagen nu weer veel prachtige vogels. Ook een knalblauw vogeltje, dat familie is van de ijsvogel! Vanuit de boot zagen we nu ook herten en bizons en jahoor, uiteindelijk ook een familie wilde olifanten! Drie volwassen olifanten en een klein olifantje kwamen naar het water om te baden en te drinken. Het was erg schattig om het kleintje met het water te zien spelen! Een tijger hebben we helaas niet gezien, maar dit hummeltje maakte veel goed!

‘s Avonds was mijn verjaardagsdiner op het dakterras van het huis waar we verbleven. We sliepen bij een familie in huis. Even dachten we “niet weer een gastgezin”, maar de mensen bleken heel lief te zijn en ze hebben echt een leuke verjaardagsmaaltijd voor me geregeld met zelfs wat vuurwerk!

KOTTAYAM

Onderweg naar Kottayam zijn we gestopt bij een theefabriek. Het was erg leuk om al die machines aan het werk te zien! Al hijgend en puffend maakten ze van de blaadjes echte thee.

Het aanvankelijke plan was dat we in een hotel in Kottayam zouden verblijven en daar wat “sight-seeing” zouden doen. Onze reisleider had echter stiekem de plannen veranderd en nu stopten we wat kilometers voor Kottayam om op een “huisboot” te gaan slapen! We zijn de rest van de middag gaan varen op twee boten gemaakt van hout en riet. De boten zijn echte huisjes voor vier personen. Je hebt een keukentje (met kok), twee slaapkamertjes, een zit en eetgedeelte en een grote voorkant, die niet overdekt is en waar je dus heerlijk kunt zonnen. Op deze plaats is ook het roer. ‘s Avonds werd in het midden van een groot meer het anker uitgegooid. We sliepen met alle meisjes op een boot, dus met acht personen in plaats van vier. Geen probleem: ik heb samen met Merel op de matras op de voorkant van de boot geslapen; onder de sterren!

KOVALAM

Onze laatste bestemming was Kovalam, een echte toeristische kustplaats. We verbleven in een hotelletje op zo’n 5 minuten lopen van het strand. We hebben heerlijk op het strand geluierd en hebben nog een dagtoch naar Kanyakumari gemaakt; het meest zuidelijke puntje van India. Hier komen drie zeeen samen: de Indische Oceaan, de “Bay of Bengal” en de Arabische Zee. Het was overigens echt enorm zweten hier. De temperatuur was niet enorm hoog, maar wat een luchtvochtigheid! Onze gezichten waren echt een stel watervallen!

Onze twee nachten in Kovalam waren echt een leuke afsluiting van de reis. Op de laatste avond heb ik lekker gegeten! Merel en ik deelden een “fish basket” en kregen dus een bord vol met allemaal verschillende zeebeesten. Krab, kreeft, tiger prawns (reuzegarnalen; zo groot als mn hand), mosselen, inktvis, vis. Ik heb nog nooit zo lekker gegeten! Overdag konden we zien hoe de vis binnen gehaald werd. Urenlang stonden mannetjes aan touwen te trekken om een net binnen te halen.

Wat was het een prachtige reis! Ik had al de woestijn gezien en Himaliya’s en al erg veel vieze, volle, grote steden, maar deze prachtige natuur was nieuw voor mij. Het was een reis om nooit te vergeten!

CRICKET: INDIA-PAKISTAN

Terug in Pune was er een cricketgekte bezig. Je moet weten dat cricket net zo belangrijk is als sport als voetbal in Nederland. Of misschien nog wel belangrijker. Iedereen speelt cricket! Als je door een stad of dorp rijdt zie je altijd wel mensen cricket spelen. Cricket is overigens niet die ene sport met die boogjes, zoals ik eerst dacht. Het heeft wel wat weg van honkbal, alleen rent de “batsman” niet rond honken, maar tussen twee lijnen en zijn de spelregels geheel anders. Een officiele cricketwedstrijd duurt minimaal vijf uur! En er zijn ook wedstrijden die vijf dagen duren!

Hoe dan ook, in de week nadat ik terug was uit Kerala was de “testmatch” India-Pakistan. “Testmatch” houdt in dat er 5 wedstrijden worden gespeeld, die “50 overs” hebben. Ik zal jullie niet vervelen met wat dat betekent, maar het komt er op neer, dat de wedstrijd na een bepaald aantal ballen (300 per team om precies te zijn) gewoon over is. Er zijn namelijk ook wedstrijden die door kunnen gaan tot in het oneindige. “Testmatch” betekent dus niet het geen belangrijke wedstrijd is. Integendeel. Heel India stond op z’n kop voor deze wedstrijd. Dit was zo, omdat India al in geen 15 jaar tegen Pakistan gespeeld had. Wel bij een wereldkampioenschap, maar nooit in een wedstrijd met alleen deze twee landen. Nu vond dus de wedstrijd plaats voor het eerst sinds 15 jaar plaats in Pakistan. Het was een spannende wedstrijd; de teams waren erg aan elkaar gewaagd. India won, Pakistan won, Pakistan won, India won en het stond dus 2-2. Gelukkig heeft heeft India de finale gewonnen!

Van 1 april tot 12 april heb ik een hele zware meditatiecursus genaamd “Vipassana” gevolgd. Wat dat inhield en hoe me dat bevallen is vertel ik in een volgende email!

Laatste weken in India!

Nog precies twee weken! Op 14 mei kom ik aan op Schiphol! Een fantastische tijd in India zit er bijna op. Wat heb ik veel gedaan en meegemaakt! Ik hoop dat jullie het leuk vonden om door deze emails op de hoogte gehouden te worden. Hier is nog een laatste verhaal; de maand april, met belangrijkste gebeurtenis; het leven als een monnik bij Vipassana….

VIPASSANA

 Vipassana is een van India’s oudste meditatietechnieken. Het is ontdekt door Boeddha, meer dan 2,500 jaar geleden. Toch heeft Vipassana verder niets met het Boeddhisme te maken. Vipassana is de naam van een meditatietechniek, niet van een religie of sekte. Je kunt mediteren met welk geloof dan ook.

Het doel

 Vipassana betekent “dingen observeren zoals ze werkelijk zijn. Alle meditatietechnieken zijn bedoeld om je “mind” rust te geven. Het is de bedoeling dat je tijdens het mediteren aan je gedachten laat rusten. Vipassana heeft echter nog een belangrijker doel; het weghalen van je “shankara’s”. Men gelooft dat als je je ooit ergens in je leven over hebt opgewonden, bijvoorbeeld als je vreselijk kwaad bent geweest, dat dat een spoor, “shankara”, achter laat in je lichaam; in je “subconscious mind” oftwel je onderbewuste. Deze “shankara’s” kun je kwijtraken door middel van Vipassana meditatie. Tijdens het mediteren mag je niet reageren op “sensations”. Je mag niet krabben als je jeuk hebt, niet verzitten als je pijn hebt. Men gelooft dat de “shankara’s” tijdens het mediteren omgezet worden in “sensations”. Door er niet op te reageren verdwijnen ze uit je lichaam. Je mag niet alleen niet lichamelijk reageren op “sensations”, je mag er ook geestelijk niet op reageren. De bedoeling is dat je geen haat aanmaakt tegen pijn of jeuk en jezelf niet blij maakt als deze ontbreken. Je mag geen waarde geven aan de “sensations”, je moet ze alleen opserveren. Door dit te doen verdwijnen de “shankara’s” uit je lichaam…

De cursus

Een Vipassanacursus duurt 10 volle dagen. Je komt aan op dag 0 en vertrekt op dag 11.

Over de gehele wereld zijn er Vipassanacentra. Niet alleen heb je ze in India en Thailand, maar ook in Duitsland en Belgie! In alle centra leer je precies hetzelfde. Iedereen heeft zelfs dezelfde leraar. Op dit moment is dat mr. Goenka, een man van een jaar of 60 uit Bangladesh. Natuurlijk kan hij niet op die honderden plaatsen tegelijk lesgeven en daarom krijgt iedereen instructies via cassettebandjes! ‘s Avonds kregen we een anderhalf uur durende video te zien, waarin hij ons toesprak.

Ook gelden in alle Vipassanacentra in de wereld dezelfde regels en hetzelfde tijdschema. Ik typ ze hieronder uit:

De Regels van Vipassana

-         Lees-, schrijf- en luistermateriaal is niet toegestaan.

-         Je mag niet je eigen eten meenemen

-         Mobiele telefoons niet toegestaan

-         Roken niet toegestaan.

-         Gedurende de cursus moet je je eigen religische activiteiten, als bidden of vasten stoppen

-         Mannen en vrouwen worden strict gescheiden gehouden. Aparte slaapgebouwen, aparte eetzalen, aparte looppaden, aparte ingangen naar de meditatiehal, aparte gedeeltes in de meditatiehal…

-         Gedurende 10 dagen is er “noble silence”; dit houdt in dat je niet alleen niet mag praten met andere studenten, maar ook geen gebarentaal mag gebruiken, elkaar mag aanraken of zelfs maar oogcontact mag maken!

-         Je moet je houden aan het strenge tijdschema (zie hieronder)

Het tijdschema

Men was erg strict met het tijdschema. Meditaties begonnen stipt op tijd, wat erg bijzonder is in India waar iedereen altijd te laat is. Voor elke meditatie werd er op een gong geslagen. Na een rusttijd kwam een helper langs met een belletje om iedereen wakker te maken… Sliep je hier toch doorheen, dan kwamen ze je persoonlijk uit je bed halen…

4:00 am Wakker gemaakt

4:30-6:30 Meditatie

6:30-8:00 Ontbijt en rusttijd

8:00-9:00 Groepsmeditatie

9:00-11:00 Meditatie

11:00-1.00 Lunch en rusttijd

1:00-2:30 Meditatie

2:30-3:30 Groepsmeditatie

3:30-5:00 Meditatie

5:00-6:00 Theepauze

6:00-7:00 Groepsmeditatie

7:00-8:30 Les

8:30-9:00 Groepsmeditatie

9:00 Naar bed

Dit tijdschema maakte deze 10 dagen echt moeilijk. Doordat je om 4 uur opstaat, is je dag verschrikkelijk lang! Als ik tijdens de lunch op mijn horloge keek, was het nog maar 11 uur, terwijl ik tegen die tijd al 7 uur op was en dus het idee had het een uur of 2-3 zou moeten zijn!

Zie overigens dat er dus geen avondeten was… Het schijnt te zijn dat je op een lege maag beter kunt mediteren. Om 5 uur kregen we slechts een kopje thee, een stukje watermeloen en gepofte rijst. Erg lekker alledrie, maar wel 3 x 0 calorien; het vult helemaal niet en dat betekende dat ik behoorlijk honger had ‘s nachts. Wel een voordeel was dat nu het Indiase, warme ontbijt me geweldig smaakte! Normaal gruwel ik van Indiaas ontbijt, maar nu vond ik het heerlijk! En ik ben in 10 dagen 3 kilo afgevallen. Ook niet verkeerd… Het is er nu alweer dik bij hoor, maak je geen zorgen…

De meditaties

Iedere keer als de meditatietijd inging krijgen we een bandje te horen met instructies. De eerste drie dagen moesten we ons concentreren op het ademhalen door de neus. Je moest proberen om te voelen waar de lucht je neuswand aanraakt. De vierde dag werd het gedeelte waarop we ons moesten concentreren verkleind. Nu moesten we ons concentreren op het gedeelte boven de mond en onder de neus. We moesten onze “mind” scherp maken om “sensations” te voelen. Onder “sensations” valt alles; jeuk, pijn, prikkeling, een kloppend gevoel, transpiratie… De laatste zes dagen moesten we ons concentreren op “sensations” in het hele lichaam. En je moest deze “sensations” dus obsereveren, je mocht er zowel lichamelijk als geestelijk niet op reageren.

Ons werd geleerd dat alles in de wereld “impermanent” is; het ontstaat en verdwijnt. Als je dus jeuk hebt, heeft het geen zin om er op te reageren, om er haat aan te geven, want het gaat vanzelf weer weg. Als je iets fijn vindt heeft het geen zin om er waarde aan te hechten want het gaat toch ooit weer weg.

Er waren dus meditaties en groepsmeditaties. Tijdens beide tijden moest je hetzelfde doen; je concentreren op de “sensations” in je lichaam. Tijdens de gewone meditaties mocht je zoveel pauzes nemen als je wilt, maar tijdens de groepsmeditaties mocht je de hal niet verlaten. In de laatste vijf dagen werden de groepsmeditaties ons erg moeilijk gemaakt; het was nu echt de bedoeling dat je gedurende zo’n meditatie, het volle uur je niet mocht bewegen. Niet gaan verzitten als je pijn hebt, niet krabben als je jeuk hebt, niet je voeten of handen bewegen als ze gaan “slapen”, zelfs niet je ogen openen om te kijken hoe laat het is! Een keer of vijf is het me gelukt om me een uur niet te bewegen. Ik heb die keren wel mijn ogen een keer of 3 geopend om te kijken hoe laat het was. Slechts een keer lukte het me om ook mijn ogen een uur gesloten te houden. Moeilijk!

Tel ze maar na: 10,5 uur per dag mediteren! En ook tijdens de avondles van 7.00 tot 8.30 moest je zitten op de grond. Dat betekent 12 uur zitten op een kussentje op de grond! Na een paar dagen deed alles pijn; mijn rug, mijn benen, mijn armen en vooral mijn billen!!! En ik had nog mazzel; ik kreeg vanwege mijn kromme rug al op dag 3 een rugsteuntje. De andere mensen moesten het 10 dagen zonder doen…

De lessen

Elke dag kregen we ‘s avonds een video te zien. Mr. Goenka, de man die de leraar is over de gehele wereld, legde ons uit hoe we moesten mediteren en waarom we moesten mediteren. Ook kregen we veel verhalen te horen uit het leven van Boeddha. Deze verhalen waren erg interessant. Het zijn net sprookjes. Tenslotte kregen we nog veel lessen in “morality”. De standpunten waren onder andere:

-         Je kunt iets pas geloven als je het zelf meemaakt, niet omdat het je vertelt wordt. Mr. Goenka gaf het volgende voorbeeld; 1. een man gaat naar een restaurant, kijkt op de menukaart en denkt: “wat een lekker eten”. 2. de man kijkt om zich heen en ziet andere mensen smullen van hun eten en denkt: “ja, het eten is hier lekker”. 3. de man eet en vind het lekker. Hij bedoelde hiermee te zeggen, dat alleen in het derde geval de man echt kan zeggen dat het eten lekker is, dat je pas iets kan geloven, als je het zelf meegemaakt hebt.

-         Veel van wat je in je leven overkomt heb je aan jezelf te danken of te wijten.

-         Alles in dit leven is “impermanent”; het ontstaan en verdwijnt weer.

-         Je moet dingen altijd vanuit meerdere kanten bekijken, pas dan kun je de waarheid zien. Voorbeeld: 3 blinden worden voor een olifant gezet en worden gevraagd het dier te omschrijven. Blinde 1 voelt aan het uiteinde van de slurf en zegt: “nat en glibberig, een olifant is nat en glibberig.’’ Blinde 2 voelt aan een poot en zegt: “rond en ruw, een olifant is rond en ruw.” Blinde 3 voelt aan een nagel en zegt: “glad en hard, een olifant is glad en hard”. Alle drie de blinden hebben gelijk, maar ze ontdekken maar een stukje van de waarheid.

En zo kregen we nog veel meer lessen. Ik vond deze video’s erg interessant. Mr. Goenka wist bij alles wat hij vertelde uitstekende voorbeelden te geven, wat het erg verduidelijkte.

Mijn ervaringen

Ik heb deze cursus van 1 tot 12 april gedaan. Van tevoren had ik gedacht dat ik het erg moeilijk zou vinden om 10 dagen stil te zijn. Dit bleek echter heel erg mee te vallen. Sterkter nog, het beviel me best wel. Of ik geen een keer de stilte verbroken heb? Jawel, dat wel. Tot dag 6 heb ik me geheel aan de noble silence gehouden, de dagen daarna had ik een paar keer oogcontact en in de laatste dagen was ik zo zat van mediteren dat ik ook wel wat gebaren gebruikt heb. “Ik heb honger”. “Ik wil slapen”. “Ik ben het zaaaaaaaaaat”. En gedurende die laatste twee dagen heb ik ook wel minigesprekjes gevoerd. “Mag ik je schaartje lenen?” “Ja”. Of: “Gaat het?” “Ja, best wel, maar ik ben het wel zat”. “Ik ook”.

Wat me het meest tegenviel was het tijdschema. 10,5 uur mediteren per dag was echt te lang. Ik denk dat ik op een dag in totaal maar drie uur echt mijn best deed.

Het concenteren op die “sensations” lukte me erg goed. Er geen waarde aan hechten vond ik heel moeilijk. Pijn is pijn en het is naar. Ik kon soms wel kriebel en jeuk observeren zonder te krabben of het weg te willen hebben.

Deze meditatietechniek zal vrees ik nooit echt voor mij werken, omdat ik er niet echt in geloof. Ik denk wel dat het zo is dat elke hevige emotie een spoor achterlaat in je onderbewuste, een “shankara”, zoals ze het in Hindi noemen. En ik geloof ook heus wel dat het goed is als je het voor elkaar krijgt om je pijn en jeuk niet te haten, omdat ik inderdaad wel gemerkt heb dat het vanzelf weer overgaat. Maar ik zie geen verband tussen die twee dingen. Ik geloof niet dat die pijntjes en kriebels en kloppingen die ik voelde te maken hadden met die “shankara’s”…

Wat ik overigens ook heel erg moeilijk vond, was om mijn gedachten te laten rusten. Ongelooflijk waar je allemaal wel niet aan kunt denken als je 10 dagen moet mediteren. Ik heb mijn hele jeugd doorgenomen, alle vakanties die ik ooit gemaakt heb, alle vriendschappen die ik heb, alle gebeurtenissen dit jaar… Ik heb uren besteed aan het maken van mijn studiekeuze (is nog steeds niet helemaal gelukt helaas) en nog een uren aan de keuze van mijn studiestad (ben ik ook nog niet helemaal uit; ik kan echt geen beslissingen nemen).

Ik ben er heen gegaan met nog drie vrienden. Zij hadden het nog moeilijker dan ik. Ik ben een rustiger persoon dan zij. Ongelooflijk wat zij deden om de tijd door te brengen. Tellen tot 3000… Alle tafels van 1 tot 20 bedenken…. Percentages mannen vrouwen in/uit de meditatiehal uitrekenen…. Max heeft zelfs uitgerekend hoe lang het zou duren voor de ventilator aan het plafond om de wereld te gaan… Ja, je wordt echt een beetje gek in Vipassana….

Vipassana was behoorlijk zwaar en de laatste twee dagen echt verschrikkelijk, maar toch ben ik blij dat ik gegaan ben. Er zijn ook veel momenten geweest dat ik het best naar mijn zin had daar. Dit is weer een ervaring die ik nooit zal vergeten!

MEGA YOGA

In India is er een bekende “YogaGuru” (guru is een respectvol woord voor leraar) die door het hele land reist om 10 daagse yogacursussen te geven. Deze worden elke ochtend en avond uitgezonden op televisie. Deze Guru was vorige week in Pune en ik ben een ochtend wezen kijken. De wijze lessen die de Guru gaf over gezond leven kon ik met mijn beetje Hindikennis niet verstaan en de yoga-oefeningen die hij deed kende ik al van mijn yoga-klassen aan het begin van mijn jaar. Toch was deze ochtend onvergetelijk. Er waren namelijk zoveel mensen! Zoveel! Duizenden! Ik heb iemand het getal “twintigduizend” horen zeggen! Op een enorm grasveld deden duizenden mensen deze oefeningen tegelijk. Heel bijzonder om te zien!

PRANAYAM

 Mijn hostouders zijn overigens echte yoga-mensen. ‘s Ochtends doen ze die rek-en-strekoefeningen, ‘s avonds doen ze aan “Pranayam”. “Pranayam” is een eeuwenoude ademhalingtechniek. Het gaat er om dat je je ademhalen kunt beheersen. Men zegt dat dit erg goed is voor de gezondheid. Natuurlijk vroeg ik als Westerse wijsneus meteen aan mijn hostvader: “Waarom dan” Hoe komt dat dan?” Hij vertelde me dat het nooit wetenschappelijk bewezen is, maar dat er erg veel gevallen bekend zijn, waarbij Pranayam echt een betere gezondheid gaf. Hij zei ook dat in de oude boeken staat: “Dieren die weinig keer per minuut ademhalen, zoals schildpadden, leven langer dan dieren die veel keer per minuut ademhalen, zoals muizen. Ieder dier krijgt een vast aantal ademhalingen en als die over zijn, sterft het dier. Door langzamer te ademen, leef je langer.” Een interessante gedachte, maar hier had ik nog niet genoeg aan. Mijn hostvader is neurochirurg en uit zijn vakgebied kon hij me vertellen dat wanneer je langzamer gaat ademen de bloedvaten in je hersenen meer open gaan. Door elke dag “Pranayam” te beoefenen zouden je geheugen en concentratievermogen verbeterd worden. Ook zorgt het verhoogde CO2gehalte voor stimulatie van hormonen, wat een gunstig effect heeft op je gezondheid.

RAJASTANI DANS

Ik doe nu een tiendaagse danscursus. De dansen die we leren komen uit Rajastan. De dansen zijn erg leuk om te doen. Veel heupwiegen, ronddraaien en je polsen bewegen. Ook hebben we een dans geleerd waarbij we een stalen pot op ons hoofd in balans houden. Deze potten worden gebruikt om water te halen. Aankomende dinsdag is er een uitvoering, maar ik weet nog niet of ik daaraan mee kan doen, omdat ik diezelfde avond nog even snel voor 3 dagen met al mijn vrienden naar Goa, het strand, vertrek. Ik kan echt niet zo wit terugkomen in Nederland als ik nu ben!

ZOMER

Tenslotte het weerbericht. Waar iedereen in Nederland het hele jaar uitziet naar de zomer, ziet in India iedereen het hele jaar tegen de zomertijd op. Die zomer is op z’n heetst in april en mei; nu dus. Elke dag is het hier zo’n 40 graden, echt niet lekker meer.

Wat wel erg lekker is, is dat bij de zomerperiode heerlijke vruchten horen: mango’s!!! Ik eet er zeker drie op een dag. Toen ik aankwam in India, 10 maanden terug, was het mangoseizoen net voorbij. Ik heb alle seizoenen hier meegemaakt!

Dag lieve allemaal! Tot heel snel! 14 mei ben ik er weer