18 juli 2002

voor de foto's van mijn indonesie-experience  zie: http://www.hotpinguin.nl/websites/elsbeth/

Hallo iedereen!

lees nu mijn verhaal, waarin je je kan wanen in de wereld van een exchange-studente.

Van het westerse, koude Nederland naar tropische temperaturen.

Waar sawahs en armoede elkaar kruisen, Indische tantes voor hun

deur zitten en mannen de hele dag kruitnagelsigaretten roken en praten over het weer.

Een land dat nog zoveel zichtbare banden met Nederland heeft, maar...zoals een songtext beschrijft...

"ik zie de bloeddoorlopen ogen van een kind dat als een straathond naar me toekomt en om geld vraagt....

ik zie een land dat altijd alles bij het oude wilde laten en dat nu de prijs betaalt...

Maar ik doe net alsof,het gevaar niet bestaat...

want ik wandel met een engel, wandel met een engel door een onverlichte straat"....

Salam, Elsbeth Goedbloed

Beste (Rotary) vrienden,familie e.d

Hier zit ik dan, op “mijn” bedje in een piepkleine kamer. Tl-licht (Jan de Bouvrie kennen ze hier niet), tjik-tjakjes (kleine hagedissen) die van het plafond (in de wasbak) vallen als je je tanden staat te poetsen (iewww), overall tv luid aan op soaps, dvd,en video. Ik heb zelfs een mini tv op mn kamer, met 3 (!) netten… Indonesische/koreaanse soaps waar hysterische vrouwen geslagen worden door hun man, always the same story every time.

 Malang, “very little city, only 800000 people”, hadden ze me verteld. Het verkeer raast je om de oren en als je de weg overgestoken hebt ben je al 3 keer verdwaald. En de belofte relaxte temperatuur laat ook nog op zich wachten, voorlopig nog 32 graden en dus te warm, we zijn dan ook alleen maar binnen en gaan overall heen met de auto, nooit lopen of fietsen. Mis ik nu al.

Ik zit nu bij een huisarts in huis. (overigens al mijn gastgezinnen zijn artsengezinnen dus ik krijg vragen als: how much does it cost to go to the doctor in Holland?). Nu: doctor yohandoyo, zijn vrouw, hun 5 kinderen sommige met echtgenoot, hun kleinkinderen, oma, en nog een hele bups dienstmeiden, chauffeur, en wie er allemaal nog meer wil blijven. Gelukkig spreek je hier niemand met de naam aan: gewoon broer (coco) of zus (titi),papi of mami….

Ben nog niet echt naar school geweest, morgen mijn schooluniform gaan kopen… Heb vandaag mn eerste les bahasa Indonesia gehad van papi yohandoyo. Grammaticaal is het zo makkelijk,logisch dat het voor ons onlogische nederlanders gewoon moeilijk is. De woorden zijn zo anders dan onze woorden,het duurt veel langer dan bijvoorbeeld franse woordjes leren. Ben vanmiddag een half uur bezig geweest met de dagen van de weeken leren tellen: minggu/senim/selasa/rabu/kamis/jum’at/sabtu (ik overhoor als ik terugben).

Ik word ook elke dag ovehoord…Dr. Yo is wel aardig voor me, hij is zo’n beetje de enige die me uberhaupt opmerkt, alleen: “you are NOT allowed to call your parents the first 2 months.” Gemeen he?!

Het huishouden is druk, ze hebben ook nog een kleine winkel en moeder maakt samen met haar hulpjes bloemen van gedroogde korn om te verkopen. Verder is er ook nog een zaal met computers waar dr.Yo computer-education geeft aan arme mensen. En smorgens en savonds zit de veranda vol met patienten.

 De 3 keer per dag rijst valt me tot nu toe nog niet tegen, ben inmiddels al 4 kilo afgevallen deze week das wel goed!! En ieder huishouden heft hier wel hagelslag dus kan af en toe even een witte plakkerige boterham met hagelslag eten. Ik zag in de stad ook een Holland bakery, dus ga binnenkort eens even checken : Punya ibu volkorenbrood????

 Gisteren 2 jongens ontmoet: een van de twee, Dion gaat over 2 weken naar Holland. Ik heb hen het een en ander verteld over Nederland, in ruil daarvoor hebben ze me naar een goedkope cdwinkel gebracht, heb even een staple  amerikaanse cd’s gekocht (50 dollarcent per stuk!!!). Over 2 maanden kom ik bij de ouders van dion in huis (islamitisch,dus Ik hoop dat ik daar weg ben voor starving month).

Conclusie eerste week: Spanning, verveling, goede momenten maar vooral veel slechte,moe. It can be you best year or your worst year. First month you think it’s the worst, after that it’s the best. They say…

Paps en mams: Ik moet nu mijn rommel achter me laten slingeren, ik mag het nieteens opruimen,dat doen de servance, dat is nog eens wat anders he?!

Frank: have fun in japan (dat rijmt)…

Liefs en dikke knuffel,Elsbeth Goedbloed, Malang, Indonesia

25 juli 2002

Beste Rotarians,

 Wat heb ik deze week veel meegemaakt zeg, het lijkt wel alsof ik hier al maanden ben!!! Ik zal jullie een samenvatting geven, just a short story ;) ….

 Zondagavond Rotary-night

Met papi ga ik erheen, een javaans restaurant zo beloofde hij. Ik verwachtte dus een of andere vage toko met tl-licht aan de weg ofzo… Maar het was eigenlijk een erg romantisch plaatje. Geen stoelen, maar gewoon op de grond, geen lux eten maar een grote pan rijst in het midden. Bijna geen heren, maar vooral dames (15 leden in totaal),en geen alcohol en geen sigaren. Wel gezelligheid, kaarsjes en met uitzicht op een waterval.

Ik had mijn presentatie gepland met dia/video maar die opties vielen af. Dan maar gewoon speechen. Het een en ander over mezelf verteld, over de cliché’s van klompen,kaas,molens,tulpen, fietsen en andere boeiende onderwerpen, natuurlijk kwamen er vragen over de drugs. Na een kwartiertje met trots de vaandel overhandigd van Rotaryclub Bernisse, eerlijk oversteken!!!

Ook hier werd een hoop gelachen en gepraat, dat is een internationaal item van de rotary-meeting zo dacht ik. Dat viel tegen want inmiddels heb ik ook de meeting van een andere club meegemaakt in Malang, dat ging er heel wat serieuzer aan toe. Dat werd dus een formele speech.  Mn mentor (tevens zus) hier is trouwens niet echt in me geinteresseerd, ze heeft zich echt nog nooit met me bemoeit of ook maar iets gevraagd, dus zal daar binnenkort wel even achteraan gaan (hoe zit dat met mn zakgeld? Zijn er nog leuke dingen die ik kan doen zoals dans of muziek?). Ik ga hier vioolles geven op de muziekschool!

 Maandag ben ik voor het eerst naar school geweest, Santa Maria senior-high. 6 Dagen per week, van half 7 tot 12.30 uur… Om 5 uur opstaan elke dag, driver brengt en haalt me samen met mijn gastbroertje. Gelukkig mag ik op Zondag uitslapen, tot half 9!!!!!!!Yeh!!

 Maandag ceremonie-dag!

Om half 7 verzamelen alle leerlingen van de school zich op het schoolplein. Natuurlijk in uniform (grijs rokje,witte blouse, stropdas,kniekousen)(LACH NIET!!!). We moeten in rijen gaan staan van klein naar groot (yes mag ik gelukkig achteraan heb geen id wat ik moet doen).  “AJAH HA” (op de plaats…rust!), juffrouw Bulstronk komt naar voren. We marcheren een kwartiertje. Terwijl de vlag wordt gehesen zingen we het volkslied, daarna een preek van zuster Maria. 3 kwartier staan in hitte werd me bijna te veel maar kon me nog net staande houden.

Opeens kijken 2000 oogjes me aan! “Is there a problem?” fluister ik tegen het meisje dat voor me staat. “you have to go the front!”. Oh hellup, ik moet me door de microfoon gaan voorstellen. Iedereen juicht,roept,klapt,fluit, lijk wel een popster, ze waren niet stil te krijgen. Juffrouw Bulstronk moest bijna de zweep gaan halen ;) … Wel leuk hoor, de eerste bule (blonde blanke) op school. Na 4 dagen hangt nog steeds iedereen uit het raam als ik voor de school sta, iedereen duikt weg als ik aan kom lopen en in de pauze staat er een menigte meisjes om me heen waar menig popster jaloers op zou zijn.

De hele dag krijg ik briefjes op mn tafel geworpen: “Nice to meet you miss!, Do you have email?, Do you have boyfriend? You want to go out with me?”. De eerste dag leek het wel een dierentuin,en dan was ik het pasgeboren ijsbeertje!

De lessen zijn echt suuuupersaai, echt ondraaglijk bijna. Ik versta er echt niets van, en zelfs de symbolen en formules  bij de exacte vakken zijn anders.  De minuten zijn echt lang, ik probeer vooral bahasa te leren en emails te schrijven onder de les (zoals nu). De tijd uitzitten. Vandaag heb ik 4 uur gesport, volleyball, sport is het enige wat ik wel kan “verstaan”. Bij sport op school hoort trouwens ook marcheren!

 Een paar dagen terug is mijn gastzus Nita (20 jaar) van vakantie gekomen,ze is exchangy geweest naar Australie. “She is really naughty,she only likes shoppig,music and having fun”, zei papi. Hmmmm dat klikt wel! Ik ga Zaterdag vrijvragen vans school, zodat ik met haar meekan naar Surabaya (grote stad,ongeveer 2 uur rijden) gaan we winkelen.

 Gisteren was echt suuuper. We waren met een heel stel exchangy’s… Nita dus, Dion (die naar Nederland gaat), Arta (gaat naar USA), Kaya (is naar Japan geweest), Leslie en Chris (zij zijn naar Argentinie geweest). Met zn allen gaan eten in de stad (mie), daarna met de becak naar “ons huis”, gitaar gespeeld en liedjes gezongen, de jongens hebben javaans gedanst! Toen bij een straattoko burned korn gaan eten en kokosnootsap drinken. Toen nog naar Leslie’s huis gegaan want….zij is verslaafd aan de specialiteit van Argentinie, (ben de naam vergeten). Een ingewikkeld brouwsel, het lijkt op theebladeren, met  ijsklontjes en sinaasappelpoeder met water. Je drinkt het door een pijpje. (en nee je wordt er niet stoned van!). Hmm het werd erg laat (half 1) en vanmorgen moest ik om 5 uur weer op. Heb net eindelijk het echte Indonesie gezien.  Echt prachtige sawa’s en de Bergen zijn ook super!! Papi werd gek van me, hij zei: “je zeurt al de hele week om sawa’s dus nu krijg je sawa’s ook!” ( hij spreekt sinds gisteren ineens nederlands tegen me, wist niet dat hij dat kon! Dat was even iets anders dan Malang big city. Het land achter de blauwe Bergen…

 Wat ik verder nog kwijt wil…. Alle post is welkom: brieven,foto’s,tijdschriten,boeken…kan best wel wat leesvoer gebruiken hier!

 Met vriendelijke groet,

 Elsbeth Goedbloed, familie Yohandoyo

17 augustus 2002

Beste Rotarians,

 Na 5 weken(!!!!) begin ik een beetje te wennen hier. Korte zinnetjes kan ik inmiddels wel verstaan, maar de lessen op school: zit nog steeds maar een beetje te zitten.Ik heb nu geregeld dat ik een paar weken tot half 11 naar school mag, daarna een uurtje taalles van papi en dan ben ik vrij…das wel lekker! Met mn gastzus Nita de hort op elke dag, ze is inmiddels een goede vriendin van me geworden. Maar het weekend gaat ze weer naar haar flat in Surabaya dus zal haar dan zeker erg missen.We lezen ook elke dag samen een uurtje Winnie de Pooh voor kinderen van 6 jaar…haha…das wel eg lachen!Over een week of 2,3  verhuis ik naar mn volgende gezin. Ik heb een stuk of 5 gastgezinnen dus verhuis veel. Op het eind van mn verblijf ben ik nog wel een paar weken in dit huis, hoop dat ik dan wat beter met de kinderen kan communiceren!

Van de week ookl de echte indo-massage ondergaan. Zeer de moeite waard hoor, kan ik wel aanbevelen. Voor 5 dollar 2 uur massage…relaxed….Gaat zeker vaker gebeuren.

 Aontuurtje: Vorige week ben ik beroofd, dat was niet leuk! Kwam uit de bank en wilde oversteken, duurt altijd een tijdje voordat ik door die chaos heendurf, opeens 2 klappen in mn gezicht en mn tas werd uit mn handen gerukt….weg waren ze op de motor. Toen werd de straat nog meer keotic, overall rennen mannen erachteraan enzo. Geen id wat er nou pecies gebeurde maar volgens mij vielen ze…in ieder geval had ik mn tas teru, welliswaar niet meer bruikbaar maar wel met inhoud (heeel veel geld, fototoestel,discman). Een rode wang en een kapotte hand waren het gevolg, maar wel een excuus om een nieuwe tas te kopen, en ook nog eentje omdat ik zo verdrietig was, en toen nog een omdat uhhhhh gewoon! We kwamen in een dorpje waar ze tassen verkopen, alleen maar tassen. Winkels/huizen vol met tassen. Wow, als ik nog eens verdwaal, laat me dan daar terecht komen! Haha, 5 tassen verder (cheapcheap!)…..

 Ik zou het weekend naar een traditionele bruiloft gaan van een vriend van de familie, had me daar erg op verheugd, maar de chauffeur kon niet rijden dus ging niet door L… Daarvoor in de plaats ben ik met de dochter van een Rotarian meegegaan naar haar school. Basketbaltoernooi gekeken, daarna met de becak naar the mall….Iedereen wil me malang laten zien, en iedereen neemt me mee naar the Mall Dieng plaza!!! Heb het echt al helemaal gezien daar. Maar goed ben dus met haar wat gaan eten, ben je ooit eens met iemand uit eten geweest waar je niet mee kunt communiceren??Ik dus nu wel. Zij spreekt net zo goed engels als ik Indonesisch:bar slecht! Bovendien kon ze ook alleen maar verlegen giechelen.Hmm na het eten naar de gamezone gegaan. Een speelhal (geen gokhal) met levensgrote nintendospellen enzo. Ben ik snel op uitgekeken, daarna naar de film gegaan..dat was wel super,even een amerikaanse film zien!

Er wordt ook al gewerkt aan een jurk op maat voor me, heb even een mooie Chinese stof gekocht…ben benieuwd.

Morgen (heb medelijden met me!!!) sta ik om half 5 (!!!!) al op het schoolplein voor een warming up. Om 5 uur begint er een spelletjes dag op school (kroepoek eten en kokosnotenhappen??). Zaterdag is het namelijk independence-day….Alles is versierd met vlaggen enzo,iedereen kijkt echt uit naar die dag dus ik ben benieuwd. De historie van de vlag (rood-wit) is wel degelijk het werk van de Nederlanders. Ze wilden niet weggaan uit het hoofdkwartier in Surabaya… toen klommen de indonesiers in de vlaggenmast en scheurden de vlag doormidden, het blauw was eraf, de indonesische vlag was geboren (ok, de mannen die de vlag scheurden hebben het niet overleefd). Het vreemde is dat iedereen met een lach praat over Nederlanders,kunnen wij nog wat van leren he?! Maar goed, ik ga Zaterdag, na de cermonie op school,met een lerares (ook Rotarian) mee op de motor, we gaan toeren door de Bergen en daarna gaan we naar een vriend van haar die me (traditioneel) gaat leren koken. Heb er erg zin in.

Gisteren even een viool geregeld die ik een tijdje kan lenen om mn les te geven, de nederlandse lessen die ik op de universiteit ga geven moeten echt nog even wachten,nu even te druk voor. Dhr.peter van duyne bedankt voor uw meeltje. Hij schrijft net zoals hij praat, gezellig meeltje dus. Ben weer op de hoogte van alle nederlandse roddels!!!!!!

Last but not least: ik heb nog een vraag, heeft op zich geen haast ofzo ….Mijn hostfather is altijd bezig met projecten  om het leven van arme mensen hier wat te verbeteren en/of wat vrolijker te maken. Zo heeft hij zelf een computerzaal waar hij arme mensen en kinderen lesgeeft, hij ontvangt vrijwilligers uit Singapore en geeft hen taalles zodat ze mee kunnen helpen. Als ik hier wegga, komt er een Nederlandse vrijwilligster voor een half jaar hier in huis. Papi start nu ook een project om arbeiders en kinderen die in fabrieken werken in te enten tegen polio. Kortom: hij is altijd bezig met zijn rotary-bezigheden. Hij is nu bezig met een project om arme (straat)kinderen op school te krijgen, door voor hen uniforms/boeken en andere schoolbenodigheden te regelen. Misschien is er in de toekomst een samenwerkingsverband tussen rotaryclub-bernisse en –malang mogelijk?! Het zou hem denk ik erg steunen…Heb er verder niets over gezegd, dus denk maar er maar eens over met zn allen. Zijn emailadres is: yohk@indo.net.id

 Dhr plaisir,ontvangt hij zijn mailtjes wel of ligt hij momenteel op Curacao onder een palmboom?! Heb niets meer van hem gehoord, papi heeft hem ook een mailtje gestuurd voor de gehele rotary-club….

Nou dit was dan weer de nieuwsbrief voor deze week, bedankt voor alle mailtjes en support!!!!

 Vriendelijke groetjes, Elsbeth

25 aug 2002

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

De weken gaan ineens zo snel! Alweer ruim anderhalve maand hier in Indonesie! Heb nu zoveel te doen, als ik nu bedenk wat ik gisteren heb gedaan dan vergeet ik minstens de helft!

Ik heb vorige week mijn eerste traditionele javaanse danslessen gehad. Elke week krijg ik 2 keer 2 uur priveles… Het lijkt zo makkelijk, maar helaas, schijn bedriegt. Langzaam en sierlijk,  2uur lang wring ik me in de meest pijnlijke houdingen. Practise makes perfect, nu na 3 lessen gaat het al een stuk beter, ondanks dat de muziek naar mijn idée de  hele tijd hetzelfde is en ik het ritme niet kan vinden met die rare muziek vindt de lerares me toch erg goed…. Het maakt het er ook niet makkelijker op dat tijdens mijn les de hele buurt zich voor het raam verzamelt!!

Ben vorige week een dagje met papi en mami meegegaan naar de sloppenwijken, vlak achter ons huis. Eerst de hele ochtend koekjes en cake gebakken om aan de kindertjes te geven. Natuurlijk was het allemaal erg shocking. Kleine huisjes die bijna uit elkaar vallen, en de vieze rivier waar mensen moeten baden/wassen/naar de wc gaan gaan/ en drinkwater uit halen. Zielige kinderen allemaal….

Vrijdag heb een middagje geholpen in een kindertehuis, 1 van papi’s vrijwilligsters uit Singapore had me gevraagd mee te helpen op de spelletjesmiddag. Leuk en dankbaar werk.

Het was allemaal erg stressing ;) dus Zaterdag met gastzus Nita (die speciaal voor mij een weekendje naar huis kwam) een relax-dagje spijbelen. Massages/ scrub/maskers en bubbelbaden. Een meidendagje dus, lekker kletsen (iedereen vindt me hier zo stil!!! Ben ik dat echt??? Dacht eigenlijk dat ik mezelf toch wel laat horen he?!).

Zaterdagavond nam een Rotarian me mee naar haar vakantievila in batu…een paleis van een huis. Alleen niemand sprak engels, en er was niets te doen. Heb dus Zondag 2 (!!!) keer Titanic gezien, how bored can you be….. De vieste markt ter wereld gezien, gatverdarrie wat een stank en viezigheid, had spontaan geen honger meer met eten. Zondagavond een frisse duik in het zwembad en daarna de meest vreemde avond van mn leven gehad…..

Koko (grote broer) Agus brengt Nita en mij naar een buurtfeest, ter ere van 17 aug. independence day. Geen idée wat me te wachten staat. Als ik uit de auto stap begint een menigte mensen te gillen (lachen,gieren,brullen). “BULE!!” (westerling!) roept iedereen. Vrouwen die me willen aanraken (hoe voelt blond haar?En hoe voelt een blanke huid?). Kindertjes kijken met grote ogen en sommige zijn zelfs bang voor me. Ik krijg dan ook een ereplaats vooraan. Er zijn zo’n 500 mensen. Ben benieuwd, wacht in spanning af wat er gaat gebeuren, fototoestel in de aanslag. Mannen en jongetjes komen op in traditionele kleding, maskers op. Zwepen in hun handen. Er schalt indo-muziek door de luidsprekers. Ze beginnen wild te dansen, daarbij gebruiken ze verschillende voorwerpen zoals messen, zwaarden e.d. Af en toe valt de stroom een paar minuten uit, maar dat mag de prêt niet drukken.  Na 2 uur gaan de dansers een voor een af. Als ze weer op het podium komen is er iets veranderd.  Ze lijken zichzelf niet meer.  Ze rennen rond als apen, slaan flessen kapot om glas te eten, gaan liggen op brandende kolen. Heel erg raar dus, als ik aan nita vraag wat er gebeurt legt ze me uit dat de dansers in trance zijn en ze bezeten zijn geraakt door de duivel. Hmm ok, Nederlanders zijn te nuchter voor dit soort onzin. Na een tijdje besef ik dat er toch wel iets met hen moet zijn: ze voelen absoluut geen pijn, slaan elkaar met zwepen en verbranden hun huid zonder ook maar moeilijk te kijken. Nita en ik maken dan ook dat we wegkomen zodra ze onze kant oprennen. Om ze weer uit de trance te halen, wordt er een doek over hen heengelegd en gaan er 3 mensen bovenop zitten die voodoo-achtige taal uitslaan. Is er een psychiater aanwezig die het me even kan uitleggen, ik snap er namelijk nog niets van…. Om half 2 naar huis gegaan, genoeg gekkigheid gezien, en om 4.45 u ging de wekker weer Maandag!!

Op school begint iedereen al aan me te wennen (nieuwste rage op school: blonde haren sparen, iedereen wil een haar van me hebben! Ben dus al bijna kaal ;) ) alleen ben ik nog niet zo gewend aan school. Dinsdagochtend met de hele school op het schoolplein verzamelen, inspectie… The naughty persons worden eruit gevist, natuurlijk ben ik de onschuld zelve!!! Meisjes die hun rokjes wat korter hebben gemaakt, jongens die iets te lang haar hebben en mensen die “rare” kapsels hebben… De leraar staat klaar met de schaar. Niet te zachtzinnig wordt iedereen geknipt. Hmm kan ik eindelijk eens blij zijn om het feit dat de kapper hier mn haar flink gekortwiekt heeft… Wel toeval trouwens. De kapper heeft een jaar in Nederland gewoond o.a.  bij zijn oom en tante in Brielle (de eigenaars van het restaurant Pablo)… 

Ben nu op school ook erg druk, zingen in de schoolband, cheerleaden… Ben inmiddels gepromoveerd tot hoofd-chearleader. De leider van het zooitje. Ach ja, het heeft wel wat hoor, beetje rondhupsen in zo’n rokje met van die pompons in je handen. Je begrijpt: dat is wel iets voor mij.

 Ik moet aanstaande Zondag op de rotary-meeting gitaren en zingen. 3 Nederlandse, 3 engelse en 2 indonesische liedjes, werd me gisteren even vrolijk medegedeeld. Jippie, dan moeten het ook nog allemaal oude liedjes zijn. Ze kennen hier meer oude nederlandse liedjes dan ik, om eerlijk te zijn kan ik er geeneen bedenken. Indonesische liedjes is ook een ramp: de melodie ken ik natuurlijk helemaal niet, en laat staan de tekst. Tips welkom!

 Probeer de tijd in dit gastgezin zo lang mogelijk te rekken, heb het wel naar mn zin hier en zal papi en mami en iedereen in dit huis erg missen als ik in mn tweede gezin zit zonder kinders en zonder drukte maar met stilte. Gelukkig blijf ik 2 keer in de week hier komen voor mn danslessen, heb ik even geregeld…

 Nou, ik ga maar eens een bordje rijst happen voor de verandering!!!

 Peluk dan cium (groetjes en kusjes), Elsb

Met vriendelijke groet, Elsbeth Goedbloed

2 september 2002

Beste Rotarians,vrienden en vriendinnen,paps en mams, broertjes en company...

Weer even een update, arabisch gejodel op de achtergrond (18u:bidden) maar daar hebben jullie gelukkig geen last van. Zal mn weekendje even kort voor jullie samenvatten (inmiddels weten jullie wel dat “kort” ook maar een relatief begrip is…), want het was me het weekendje wel.

Zat zaterdagmorgen een beetje wakker te worden, of verder te slapen (wat is het verschil hier ik leef de hele tijd in een soort van roes) in de godsdienstles op school. Moet ik van de leraar naar voren komen, “tell us about your religion”….uhh….stilte….”How many times you go to church?…uhh…one time… a yea-uhh month. Ok, so you can tell us all about protestan church! That’s great! Sing a dutch song for us you always sing in church!”. Toen ie dat zei had ik het liefst even de onzichtbaarheidsmantel van harry potter overmezelf heengegooid, even dacht ik erover om met een stalen gezicht een ter plekke verzonnen liedje te zingen, toen maar voor optie 2 gegaan. Het volkslied (schaamschaam kom ook niet verder dan 6 regels…)! 50 mensjes(=1 klas!) me aanstaren, maar het begint al te wennen. Daarna Vader Jacob aan ze geleerd, zelfs in kanon. Wel komisch ze kunnen zoveel klanken niet uitspreken dus dat klinkt heeeel anders (gggggij noggggg-klokken lijden). Na school naar de naaister, die mn chinese jurkje aan het klussen is. Het enige wat ze uit kon brengen: “kamu tinggi, tinggi sekali!” (je bent lang,erg lang!)…Zaterdagmiddag met de nonnen in de kerk liedjes geoefend,ik moest van  het schoolhoofd (zuster maria) op komen draven met mn viool…Heel vervelend dat er hier nooit iets door iemand gevraagd wordt maar ge-eist, ook niemand vraagt of ik ergens mee naartoe wil maar ik  moet gewoon meegaan. Wel vreemd, al die gekke gewoontes hier. En altijd zoooooo beleefd, dat is erg wennen. Altijd beleefd zijn en lief blijven lachen en bescheiden zijn, na ja ik hou dat geen heel jaar vol, dus probeer nu maar beleefd een “uitnodiging” af te wijzen.  Ben wel blij dat ik in Oost-Java ben, iedereen zegt dat het hier al een stuk eerlijker is dan in central- en west-Java. Het meisje dat vorig jaar in yogyakarta was heeft op het eind erg veel problemen gehad vanwege deze vreemde manieren…Iedereen zegt altijd ja, ook al bedoelen ze nee…Ze blijven altijd aardig en zullen je nooit op bepaalde fouten wijzen, maar achter je rug om praten ze er wel met elkaar over terwijl jij niet eens weet dat je iets fout doet. Ingewikkeld systeem dus voor een simpel Hollands boerinnetje. Uhh waar was ik gebleven.Oh ja, zaterdagavond,was zeker een avond die het weer allemaal goedmaakte.

Een vriendin van mami is een Amerikaanse die hier als uitwisselingsstudente ooit gekomen is, en nooit meer is teruggegaan. Ze heeft hier haar man ontmoet, haar dansleraar, en samen hebben ze echt een huis joh! Een droomhuis! Heeeel groot houten huis, middenin de sawah’s. Helemaal traditioneel ingericht, overal  traditionele kunst van de grote indonesische eilanden. Prachtig houtwerk overall. En dan buiten is de dansschool traditionele dans. Als er een dansles is, dan is er een life-indonesisch orkest van 20 man! Deze vrouw,Karen kan echt geweldig dansen en al die muziek zingen (of jammeren hoe je het noemen wilt…) en haar 3 dochtertjes kunnen ook al supergoed dansen. Wat dat betreft kan ik maar beter meteen stoppen met mn danslessen L volgens mij. Maar goed, heb daar vorige week gekeken bij de danslessen, was wel een erg romantisch gebeuren hoor, bij ondergaande zon echt middenin de sawahs dansen… Karen nodigde me uit om zaterdagavond naar een ceremonie te komen. De Javaanse mensen houden een ceremonie als een baby 7 maanden is. Afhankelijk van het fortuin van de ouders wordt de grote van de ceremonie bepaald. Dit was een halfbloedje Zwitsers-indo dus een heeeele grote ceremonie. Er kwamen een stel mensen even uit Zwitserland overvliegen en voor de rest veel Europeanen van andere eilanden (voornamelijk Duits-sprekend L). Een groot gamelan-orkest, 40 dansers helemaal uitgedost. De baby moest eerst “zijn eerste stapje zetten” . hij werd door zijn mamsie geholpen op een soort broodjes, elke broodje had een andere kleur (elke kleur staat weer voor iets anders, omhoog/omlaag/oost/west/noord/zuid), daarna werd de baby in een kooi gedeponeerd (huiluhhhhh) bij een boek-bal-en nog meer van dat soort toys. Hij moest dan dus iets uitzoeken en dat had dan een betekenis voor zijn toekomst (een boek is bijvoorbeeld wijsheid). Na een waterbad en besprenkeling met munten een groot feest met veel muziek/dans en gezelligheid. Ik was daar met mami, ze keek haar ogen uit..al die Europeanen aan de wijn,bier en andere dranken. Mensen drinken hier geen alcohol…Helaas liet mijn Duits me in de steek, heb toch heel wat rijtjes in mn hoofd gestampt (aus-bei-mit-nach-seit-von-zu)(bis-durch-fur-gegen-ohne-um) maar daar heb je weer niet zoveel aan als je er voor de rest geen woorden hebt onthouden.

Ok ff een onderbreking gehad, een kakkerlak in de gang, en geen kleine!!gatverdarrie!!Ben niet het enige meisje hier dat daar panisch voor is gelukkig, zus Nita zat bijna in een hoekje te huilen.

Zondagmorgen ook naar een bruiloft geweest!!!Een sumatraanse bruiloft nog wel! Er waren 3500 mensen!! Is hier heel normaal, en de familie van de bruid maar betalen!! Wel gaaf hoor, zo ontzettend veel dansers ook weer helemaal in sumatraans uitgedost (een soort gouden kostuum, hennah op voeten en handen,gouden nepnagels van 10 cm en een kilo make-up) en alle gasten gaan dan ook helemaal uitgedost in Javaanse gewaden enzo. Was de enige westers-gekleedde. Had laatst een fotograaf ontmoet, die zag ik op de bruiloft toevallig weer dus heb hem gevolgd, mooie plaatjes kunnen schieten. De rest van de dag als doornroosje op mn bedje gelegen. Gisteravond 2 rotary-meetings achter elkaar moeten volgen. (maaaar er was een gast-speaker uit maastricht, een chirurg die op vakantie was naar het land van herkomst dus weer lekker nederlands gebabbeld)…Bij de andere meeting een concert gegeven met mn gitaartje en zingen, het was wel een success iedereen vond het superleuk..Ondanks dat ik me niet aan het verplichte indo-nummertje heb gehouden. Vannacht Friends gekeken(mn favo tvprogramma), begint hier om 12u ‘s avonds. Maar mocht vandaag vrijnemen, ben ook nog even naar een meeting gegaan van de Nederlandse ConversatieClub. Bejaarden dus, die allemaal nog Nederlands spreken en 1 keer in de maand bij elkaar komen om Nederlands te praten en te oefenen. Moest natuurlijk ook weer een heel verhaal speechen enzo, maar dit keer wel in het Nederlands dat scheelt weer. En toen was er eindelijk een pakje vanuit Nederland, nee paps en mams nog steeds niet die van jullie (heb de hoop inmiddels wel opgegeven, mn mobiele telefoon e.a. zijn achterovergedrukt sniksnik), maaaaar van de fam.Van Duyne…Zei ik een pakje?Een pak bedoel ik…boeken/tijdschriften/en veeeeeeeeel drop (yehhhhhhhh ik mis drop zo erg!). Iedereen haat drop hier, dus dat is mooi (heb ik in ieder geval genboeg voor mezelf haha). Ook eindelijk bruin brood gevonden, en aardappels.Geen kaas, maar je kan niet alles hebben.Dus een erg happy dagje.Woensdag verhuizen L baal ik wel van..maar de komende 2 weken heb ik weer zoveel afspraken en dingen die ik mee ga maken dus dat komt wel goed….

Liefs en groetjes,Elsbeth

9 september 2002

Beste Rotarians,

In mijn nieuwe hostfamilie is het zooo stil!Ik schrik al bijna als ik de klok hoor tikken..Maar het voordeel is dat het een stuk dichterbij school is, en er dus vaker vriendinnen enzo meekunnen.Ik heb wat meer vrijheid.Alleen kan ik hier niet met het openbaar vervoer komen en met de becak is het in het begin wel erg leuk, maar op den duur toch ook behoorlijk prijzig omdat het een flink eind is…De communicatie in huis valt me tot nu toe nog erg mee,mijn hostparents tante Wiedya en oom Bernard spreken geen Engels,maar ik kan het allemaal wel redelijk volgen en kan ook nog kenbaar maken wat ik bedoel. Dat ik dan kelapa (=kokosnoot) en kepala (=hoofd) door elkaar haal dat nemen we dan maar voor lief. Dat ik in plaats van 500 (lima ratus) 5000 (lima ribu) betaalde bij de supermarkt en dat eigenlijk pas een paar uur later bedacht is ook wel een leuke blunder.

Meneer Verzijl bedankt voor de mail.Maar het is hier zeker niet alleen maar feesten, eigenlijk absoluut geen feesten (tussenstand: 2 maanden,1 feest,0 alcoholische drankjes-dat kan ik toch niet "alleen maar feesten" noemen).En op de vraag:"moet er niets geleerd worden?" luidt het antwoord ook "nee", tenminste niet op de manier die u bedoelt.Kwa wiskunde,natuurkunde,scheikunde kan ik hier toch niets en zit me voorlopig alleen nog maar te vervelen.Elke dag lijkt wel een heel jaar! Ik heb hier 49 lesuren per week!!Waarvan 24 uren exacte vakken! Gatsiedarrie was net zo blij dat ik daar van af was, en dan te bedenken dat ik het laatste jaar zo'n 23 lesuren per week had waarvan er toch al snel een stuk of 4 uitvielen. Zie het hier niet als vakantie want het voelt absoluut niet zo….zou er heel wat voor over hebben om even een weekje naar bali te gaan om onder het genot van een cocktailtje op the strand rond te kunnen paraderen!Denk dan maar: Kasehan (you poor thing), dat arme meiske helemaal alleen in Indonesie tussen de sawahs rijst te eten…haha…

Heb vorige week wel weer een paar avonturen beleefd natuurlijk.ga er eens rustig voor zitten, hang een beetje onderuit, bakkie leut erbij, en droom met me mee…. J

Vrijdag na schooltijd weer met mn favo lerares Engels(rotarian)-bu Wied mee op de motor.Nu wel met helm, dat is wat veiliger he in dit ontzettende chaotische en gevaarlijke verkeer…Eerst ergens eten….We kwamen echt in een gedeelte van de stad waar ik liever niet alleen zou komen. Overal zaten van die enge jongemannen met elkaar te praten, een zwerver in de goot, zag zelfs een gekke man in zn adamskostuum gras eten (je moet wat he?!) maar die leek me echt niet helemaal frips. Mn nieuwe gastmam is psychiater dus als ik terugkom ben ik niet meer crazy, hoogstens een beetje prettig gestoord… Maar waar was ik, uhhh we kwamen ergens in een achterbuurt terecht, omdat we volgens bu Wied daar de lekkerste Bakso (malangs vleesgerecht) konden halen. Echt iedereen zat me daar dus aan te staren,en over me te smoezen.Kom ik naar buiten toe, allemaal zielige kinders om me heen bedelen.Echt erg, ze gingen helemaal aan me hangen enzo….zo zielig is dat! Ik had niets om weg te geven, hoogstens een kwartiertje plezier.Dus:heb ik ze een klein spelletje geleerd wat ik op de basisschool altijd deed en dat vonden ze echt helemaal geweldig.Iedereen werd erbij gehaald de hele straat verzamelde zich om me heen…

Daarna op naar het volgende in het programma: Als Sumatraanse schone zou ik door het leven gaan.Was erg benieuwd hoe ik eruit zou zien in echte traditionele kleding. Elk eiland in Indonesie heeft zijn eigen traditionele kleding, specifieke kleuren,materialen,sierraden e.d. Koos voor het Sumatraanse omdat ik dat op de bruiloft vorige week had gezien. Kleurrijk en sierlijk en met veel assecoires.Kortom:ik voelde me net een kerstboom! Mn haar werd eerst helemaal getoupeerd (nu weet ik hoe koningin Beatrix aan zo'n raar kapsel komt!) en daarna met bloemen opgestoken. Gouden spullen overal. Een ingewikkeld gewaad met goud en veel rood. Gouden belletjes, sierraden, ik kreeg lange gouden nagels van een cm of 6…heel handig (lettelijk HANDig). Make up, ik keek in de spiegel maar herkende mezelf echt niet.Wel heel gaaf hoor om eens te doen, hoort er wel bij om eens echt traditioneel gekleed te zijn, al was het nu alleen maar voor de foto en voor het gevoel. En ik heb het gevoeld, zeker toen ik 2 uur lang bezig geweest ben met het afboenen en het normaal krijgen van mn haar…. Maaaar het was leuk!

Ga misschien wel zo'n kostuum aanschaffen, het lijkt me wel wat voor als ik terug in Nederland ben, voor als ik even naar de Albert Heyn ofzo moet haha.

Zaterdag mn eerste feestje hier gehad,een meisje uit mn klas werd 17.Begin steeds meer te beseffen dat ik echt op een rijkeluisschoolje zit hier,en aangezien de middeklasse hier ontbreekt zijn die mensen dan ook echt superrijk. In het begin durfde ik bijna niet te zeggen dat ik door de chauffeur naar school werd gebracht maar nu….

Daar kom ik dan op het feest, met mn cadeautje: een teddybeer en een paar delfsblauwe klompjes….In een simpel jurkje met mn gympen… Hmm 350 gasten waaronder alle leraren,jeeeetje zeg,iedereen opgedirkt in de meest geweldige jurken, overal schitteren diamanten en de meest elegante hakjes doen niet onder aan de muiltjes van Assepoester. Want….er was eerst een glamour en glitter versie van het sprookje Cinderella, met 40 danseressen..Daarna kwam er een koets…met Cynthia,de jarige,erin. Ze zag er meer uit als een droomprinses die ging trouwen, met een japon..Maxima,na ja geen commentaar op Maxima's jurk want die was ook prachtig J! Overal cameramannen en fotografen.Ok 17 is hier een speciale leeftijd, dan wordt een meisje hier officieel vrouw, maar dit was wel en beetje erg overdreven.Doe iets nuttigs met je geld (geef het aan mij!! Of ga mee shoppen!Just kiddin'). Heel officieel allemaal, Cynthia de taart aansnijden met een zwaard, het eerste stuk taart aan haar vader geven en die gaf het dan aan haar vriendje ;) . Daarna tot 24u lekker swingen op ouderwetse housemuziek, zoals bij ons 7 jaar geleden. Heb me doodgelachen om hoe iedereen hier danst…Ik steel hier ook de show in de schoolband, als popvioliste en zangeres heb ik het helemaal gemaakt!Op de rotary moet ik nu regelmatig mn nieuwe nummers komen showen dat is wel leuk hoor!

Maar goed, Zondagmorgen 5.30 u zat ik alweer in de kerk. Heb besloten dat ik best 1 of 2 keer meewil maar ik ga echt niet elke zondag (mn enige dag dat ik niet voor 5u op hoef) in de kerk zitten. Inmiddels gastbroers Tino en Nico ontmoet, in het weekend slapen ze bij mij op de kamer.Erg serieus en stil zijn ze, de hele familie hier.Zondag dan ook ff lekker terug naar papi en mami, even gezellig kletsen en dansles met mn zussen.Cha cha cha,Jive, quick step….kan nog wel eens van pas komen als ik tegen de 60 loop…

Zondagmiddag om 17u als een blok in slaap gevallen, zou eigenlijk nog met deze hostfam naar de kerk gaan maar ze hebben me maar laten slapen. Brief naast mn bed in het Indonesisch…"Kasehan (ben weeer zielig), je ziet eruit alsof je een mooie droom hebt, we laten je maar lekker slapen.De Servance hebben eten voor je!" Brief geschreven om 19.30 u. Vond ik toen ik maandagmorgen met mn kleren nog aan wakker werd….

Met vriendelijke groet, Elsbeth Goedbloed

16 september 2002

Lieve vrienden,vriendinnen,rotarians en ander volk,

Oost-indisch doof….?!

Ondanks mijn volle schema de laatste weken, kom ik af en toe een beetje in een ik-haat-dit-land fase. Schijnt heel normaal te zijn, hoor ik van anderen. De sleur komt er een beetje in, de gewoonten die eerst zo spannend en interessant leken worden nu irritant en onbegrijpelijk. De moed zakt me een beetje in de schoenen als ik op school de uren uitzit. Tijd om er wat aan te doen. Heb nu toestemming om 2 keer in de week een paar uur me uit te leven in het muzieklokaal en ik zal binnenkort (op aanraden van paps en mams) vragen aan papi of ik 2 dagen in de week vrijwilligerswerk mag doen. Volgende week een paar dagen op vakantie naar Yogyakarta, kijk ik al helemaal naar uit. En als ik me te erg verveel op school kan ik altijd nog gewoon weglopen, willen ze me van school afsturen??!!! Yehhhh ;) !!

Voor ik mijn klaagzang verder uitdiep, weer een paar belevenissen….af en toe maak ik nog wel leuke dingen mee hoor….

Vorige week heb ik op de rotary-polio-immunisatiedag meegeholpen. De kinderen werden via druppels in de mond ge-immuniseerd. Mooi, dacht ik, dan in ieder geval geen pijnlijke taferelen en geen jankende kinderen. Had ik even verkeerd gedacht, die kinderen hielden allemaal hun lippen stijf op elkaar en we moesten met 2 man per kind werken. Daarna allemaal huilen, zelfs met een ijsje en een ballon in het vooruitzicht. Maar al met al toch een geslaagde actie. Ik heb de straten afgestruind naar straatkinderen die niet door hun ouders mee werden gesleurd. Ik ga binnenkort ook nog een dagje op de markt staan samen met mami om de kindertjes van de marktvrouwen te immuniseren, die de waren op hun hoofd belangrijker vinden dan hun kind dat met doek en al om hun lichaam is gebonden.

Na de immunisatie besloot ik dat het tijd was om maar eens zelf het avontuur op te zoeken. Ik ging met de becak naar de volgeltjesmarkt. Hele straten vol met vogels en vogelvoer, je begrijpt dat ik de hele tijd werd "nagefloten". Af en toe een beetje kokhalzend bij het zien van de bakken met levende maden,wormen en kakkerlakken….. Duizenden vogeltjes in piepkleine kooitjes, later zag ik ook konijnen en aapjes helemaal uitgehongerd met de hele familie in een minihokje! Van de vogeltjesmarkt liep het over in de vissenmarkt.Dit keer geen enge stinkvissen die je ergens half-afgekloven liggen aan te staren, maar mooie tropische visjes in aquaria. Heb toen getwijfeld of ik een aap zou kopen als huisdier. Leek me wel supergaaf. Zo'n Meneer Nelson (pipi langkous…..) in mijn kamertje.Samen bananen eten enzo!!

Maar toen toch maar een visje gekocht in een kommetje. Geel met groen en blauw, echt een minivriendje, het leeft ook maar een paar maanden, dus dat is wel ok.Hoef ik niet de hele terugweg in het vliegtuig met een vissenkom op schoot te zitten. Toen ik daar zo met die vis in mn hand stond (correctie: plastic zak met water en vis) pakte een oud marktvrouwtje mijn hand beet. Ze keek me vrolijk aan en zij: thee,thee…Dus ik heb bij haar op de bank thee zitten drinken terwijl zij me met haar collegae zat aan te staren. Daarna met de microlet weer terug naar huis. Ik verbaas me er elke keer weer over hoeveel mensen er in zo'n ding passen. De chauffeur wil natuurlijk zoveel mogelijk mensen meenemen, dus het is nooit "vol", ook al zit iedereen bij elkaar op schoot en ik inmiddels al driedubbel opgevouwen (ja lenig ben ik).

Zaterdag met een stel vriendinnen van school duur uit eten geweest (ok voor 15 dollar eet je hier echt superchique) en daarna naar een café om alle tropische cocktails uit te proberen (alle=2)…

Gisteren met meneer Bernard en vriendin uit Nederland op stap geweest. Hij is dus de goede man van de rotaryclub die hier alle projecten steunt. Een typische rotarian om te zien (ik zeg niks hoor haha).En ook gisteren speelde hij dus Sinterklaas. Met zijn 32 fosterchildren gingen we in een grote bus op weg naar een heeeele grote speeltuin vlakbij het strand.De hele dag met alle kinderen gespeeld en gegeten, heb nog nooit zulke opgewonden blije kindergezichtjes gezien.

En nu mijn klaagzang. Ik zit nu op school (dat is op zich al een klacht…), vannacht de hele nacht aan het overgeven geweest. Mocht niet vrijnemen van mijn gastouders. Op de vlagceremonie ging ik bijna van mn stokje, dus naar de ehbo getransporteerd. Maar nu gaat het wel weer een beetje, heb net stokjes in mn ogen gedaan zodat ze open blijven. Ik staar een beetje naar buiten, naar de prachtige gekleurde vlinders. Ik zie een jongetje met gerafelde kleren, hij speelt met de steentjes op de weg, met zijn zwarte handjes gooit hij steentjes in de vijver van de school.Niemand ziet het. Alle rijke mensen hebben gewoon geen oog voor de armoede hier. Als ik vertel van de rotary-dag, of als ik vertel dat ik fosterparent ben geworden van een klein kindje dat naar school wil, dan horen ze het niet eens. Dus dat is…..oost-indisch doof……..?!

De rotaryleden zijn hier niet de rijkste mensen zoals je wel zou verwachten, de rijke mensen wonen in de moderne paleizen en aan de huizen kan je al zien wat voor mensen het zijn. Ik baal ervan dat dit mij vriendinnen van school zijn. En maar bidden braaf zijn en elke zondag naar de kerk, want dan ben je een goed mens…..Ik heb even een haat-moment, ik vind het storend dat iedereen naar me staart en over me praat en naar me schreeuwt, ben het eten zat, de schreeuwfilms op tv, de kakkerlakken, de koude douches, de tot-in-het-vervelende-toe bescheiden en beleefde mensen, op school gedraagt iedereen zich zo ontzettend kinderlijk, ben echt weer op de basisschool beland, alle leraren vergelijken me de hele tijd met een meisje uit Nederland dat hier een paar jaar geleden was. Volgens hen ben ik zo stil en altijd alleen, verlegen,terwijl ik juist de indruk had dat het heel erg goed gaat en ben juist alles behalve verlegen…vond ik niet leuk om te horen….

Na  school met de microlet naar Toko Oen, het Nederlandse restaurant, op mn gemakje zitten lezen en dagboek schrijven onder het genot van een milkshake, even een praatje gemaakt met een meisje uit Nederland-backpacker en op jacht geweest naar muggen-werende wapens. Een apparaatje dat citroenlucht verspreidt, autan en ander spul, hoop dat het wat resultaat boekt, zit vanaf het begin al helemaal onder…Inmiddels ook veel contact met een meisje dat hier een paar maanden heenkomt in oktober, ze gaat bij papi en mami wonen (en nog wel op mijn kamertje!!), we vinden het allebei wel gaaf dat we toch zo af en toe onze frustraties even kwijt kunnen en natuurlijk lekker Nederlands babbelen op zn tijd…..

Tot zover week 9….

Liefs,Elsbeth

25 september 2002

Lieve vrienden, vriendinnen, rotarians, en familie

De Bromo-vulkaan

Moe moe moe, was ik. Nee, geen ontgroening gehad zoals velen in Nederland. Maar een weekendje weg met de ex-exchangy's uit Malang, die allemaal net terug zijn vanuit alle "uithoeken" van de wereld. Zaterdagmiddag verzamelen bij een rotarian thuis. Naar de film, wat eten en daarna de hele avond kletsen. Avonturen op tafel die beleefd zijn in Canada,Japan,USA,Australie,Argentinie, en Brazilie. Houdt Frank het een beetje vol daar in Japan, hoorde dat er een stel uit Mexico in Japan waren, die naar huis zijn gegaan…Lijkt me niet het makkelijkste volkje, die Japanners.ben blij dat ik er niet heen ben gegaan...

Wat een cultuurverschil  hier zeg, om 2u snachts bidden we met zijn allen voor een behouden reis, en de rotarian zegent ons allemaal.

Wanten, shawls, bivakmutsen, eskimo-jassen.Alles wordt uit de kast gehaald. Tassen met eten, snacks,pannen rijst, thermosflessen. Het lijkt wel of we een maand weggaan in plaats van een nacht. Onze chauffeur rijdt de bus voor, de dames krjgen de comfortabele plekken (en zo hoort het ook!). De chaufferu vraagt of ik goed zit…ik kan mijn benen strekken zonder de stoel voor me te raken. Ik heb vandaag 3kwartier in een microlet gezeten! Voelde me net een briefje van 10 in mn portemonnee. Platgedrukt en dubbelgevouwen!!! Of ik goed zit….

Onze discobus reed net zoals de muziek opstond, hard, wat na een uurtje tot gevolg had dat er 3 mensjes kotsend de bus uit moesten rennen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Na een paar uur komen we op de plaats van bestemming, doe ik mijn 4 truien over elkaar aan en mijn mooie oranje-rood/wit/blauwe UNOX muts op (je weet wel, die van de elfstedentocht..).Nooit verwacht dat dat ding hier nog eens een functie zou krijgen in de tropen, gebruik hem bij presentaties.

Ik dacht dat we een eind zouden gaan lopen, zoals de eerste keer dat ik op de Bromo was, zo'n 7 jaar geleden, maar het was slechts 5 minuten. Overal mannetjes met grote dekens om zich heen, en "rent jacket, rent jacket!" schreeuwende jongens. We lopen door, en komen op een adembenemende plek. Het is volle maan vannacht, honderden sterren, in de verte zie ik een top van een vulkaan boven de wolken uitsteken, er komt rook uit.  We kijken uit over het wolkendek. Het is 4.30 uur dus de zon zal straks opkomen. Op de achtergrond hoor ik Mien Dobbelsteen en haar familie. "zeg Kees, help me us ff, die Indo hier ken me dat ding nie verkopen voor 4000 zeg wat vind je daar nou fan". Wat een zooitje zeg, die Nederlandse troepen touristen.

Als het eerste zonnestraaltje zich in het donker waagt, sta ik opeens achteraan in plaats van vooraan. Ik geef mn fototoestel mee aan een Nederlandse, zodat ze wat kliekjes voor me kan schieten. Naast me staan een paar jongens die mijn aandacht willen trekken. Erg vleiend hoor, "Jennifer Lopez! Miss Universe!!". Als ze over me praten schrikken ze als ik opeens Indonesisch terugpraat, maar willen daarna allemaal met me op de foto.

Opeens gaat het heel snel en de zon is in 10 minuten als een ballon boven de wolken, en weg zijn alle touristen. Ik pak mn bakje Mie-snel tevoorschijn. Vergeten om warm water mee te nemen, dan maar thee erbij (weeeer een nieuw recept). Nadat we hebben ontbeten speel ik een uurtje gitaar, we zingen wat met zn allen en hebben vooral veel lol, onder het genot van een wijntje om warm te blijven. We vervolgen onze weg de krater in, ik ben de enige die de Bromo wil gaan beklimmen.  Als ik bovenaan kom, zie ik de rook uit de vulkaan komen, en heb weer een prachtig uitzicht over het landschap, de wolken zijn weggetrokken en een strakblauwe hemel is er voor in de plaats gekomen. Na een half uurtje koop ik wat Edelweiss, en loop terug naar beneden. Als ik bij de bus ben, zegt Niko (mn gastbroer) dat hij toch nog naar boven wil.Dus daar gaan we weer, dit keer neem ik het paard. Bovenaan neemt weer iedereen foto's van me, ik moet erom lachen.

We eten ergens op een uitzichtpunt en rijden terug naar huis. De temperatuur gaat van 4 graden naar 34 graden in het busje, moe van de lange nacht en van de warmte komen we smiddags om 2 uur thuis.

's avondsmoet ik op de rotary speechen in het Indonesisch!

Heb zowaar maandag een geniaal moordwapen gevonden voor de muggen in mijn kamer, een soort badminton racket waar stroom op staat…Ik voel me wel erg wreed als ik die muggen ge-electrocuteerd zie worden, maar ben erg wraakzuchtig in dit geval.

Gisteren met een rotarian mee naar "de camping", ze is lerares op de basisschool. Ook dat ging er anders aan toe dan in Nederland, marcheren moeten ze de hele dag, vaderlandse liederen zingen. Heb toen geregeld dat ik een boottocht over de rivier kon maken in zo'n prau(w?).Was wel mooi daar langs al die kleine hutjes waar kindertjes in de rivier spelen en mensen rijst en groenten verbouwen… De rest van de dag heb ik met de apen gespeeld op de camping,een stuk of 30 van die brutale apen, (ik heb het niet over die kinderen maar echt over die diertjes). Bananen voeren, het was zoooo lief er waren kleine aapjes die bij de moeders gingen drinken.

Wilde daarna gaan douchen, maar de douche kost 2 dollar. Afzetterij, dus ik ben bij "het gewone volk" in de rivier gaan baden, niet zo schoon natuurlijk. Dit gaf natuurlijk wat bekijks (nee mannen waren er gelukkig niet), zo'n naakte blanke in de rivier,maar ik vond het een hele ervaring, moet toch weten hoe iedereen hier leeft he?!. Heb een vrouw geholpen met het wassen van haar kleding en daarna geholpen met het eten koken voor de koters.

Volgende week naar een andere school en naar de universiteit, vakken zoals eten koken/ kleding maken/ fotografie/ batik maken….ben benieuwd. Moet weer opnieuw beginnen, iedereen zal me weer aanstaren, maar het is denk ik in ieder geval niet meer zo saai. Nu, eerst op vakantie naar Yogyakarta……

Tercinta, Elsbeth

30 september 2002

Lieve vrienden,vriendinnen,rotarians, en ander volk,

Ik heb mijn vakantie in Yogyakarta alweer achter de rug. Die week is me veel te snel voorbij gegaan!

Ik besloot om woensdagavond weg te gaan,ik zou logeren bij Brenda, een andere exchangy uit Nederland. Ik werd opgehaald met een mini-busje vol met andere reizigers, en het begon al goed. Ik zat tussen een oud vrouwtje en een jongen van een jaar of 20 in. Het oude vrouwtje keek me stralend aan en heeft me de eerste 2 uur over mijn arm zitten aaien, die jongen bleef maar knipogen en ik vond het zo'n engerd dat ik maar snel mijn ogen dicht deed. De reis duurde lang,om 4 uur snachts kwamen we in Yogyakarta aan. Alle mensen werden om de beurt naar hun bestemming gebracht tot ik alleen met de chauffeur over bleef. Ik gaf hem het briefje met mijn adres. Een waterval van Indonesische woorden, waaruit ik kon opmaken dat hij niet wist waar mijn adres was. Maar gelukkig is hij erg vriendelijk en stelt voor om eerst wat te gaan eten, in een hotel te slapen en dan morgen verder te zoeken. Dacht het dus even niet!!!! Toen ik dit duidelijk liet merken zette hij de auto aan de kant. "hier moet het ergens zijn, ik wil naar huis, de groetjes…wees voorzichtig!" zegt hij. Daar sta ik dan, in het donker met mijn grote backpack op mijn rug, de lonely-planet reisgids in mijn hand, in een stad van slechts 3 miljoen inwoners waar ik heg nog steg weet. Gelukkig sta ik vlakbij een universiteit en de bewaker kan me op weg helpen. Het is slechts 5 minuten lopen. Als ik bij het huis van Brenda aankom, zoek ik naar de bel. Die zitten hier namelijk altijd verstopt. Ik wring mijn handen tussen de spijlen van het metershoge hekwerk, maar geen bel te vinden. Rammel een kwartiertje aan het ijzeren hek in de hoop dat ze daar wakker van worden, maar nee….Er wordt een becakrijder wakker die me de bel kan aanwijzen. Na een half uur lang bellen, telefoneren (mobieltjes staan uit) wordt er eindelijk opengedaan en val ik meteen doodmoe in een diepe slaap.

Als ik wakker word eten we ons ontbijtje en praten we een uurtje bij. Het blijkt dat we over heel veel dingen hetzelfde denken en hetzelfde ervaren, erg verrassend! We besluiten onze tijd niet te verdoen en op pad te gaan. Yogyakarta is het culturele centrum van java en we hebben een hoop plaatsen te verkennen. We lopen, rijden met de becaks, taxi's, huifkarren, de hitte is bijna ondraaglijk. De eerste dag zien we de dierentuin, de souvenirsstraat, en we ploffen neer bij de MacDonalds. Wel zo lekker na maandenlang 3 keer per dag rijst. We ontmoeten een amerikaanse man, een zendeling die ons het boeddhisme wil aanpraten, komisch. 'S avonds bezoeken we het Ramayana ballet. Dit is een traditioneel verhaal over een prinses die een man zoekt. Op de achtergrond schitteren de verlichtte Prambanan-tempels. Enorme Hindoeistische tempel uit de 9e eeuw, prachtig! Het ballet is geweldig, mooie kostuums. Doordat Brenda en ik zelf ook Indonesische traditionele danslessen hebben, beseffen we nu hoe moeilijk het is!

De volgende dag weer samen op pad, in de lonely-planet heb ik alles aangekruisd wat ik minimaal wil zien. We lopen 2 uur  naar de Taman-Sari watertempels. Ook dit is erg oud, geen water meer maar stenen, "de badkamer van de keizer" was dit vroeger. We beklimmen het bouwwerk, maar het is te warm dus we besluiten door te lopen naar Het Sultanspaleis. Er woont nog steeds een sultan, het is een prachtig paleis, maar wel erg toeristisch. We worden bedolven onder de smekende verkopertjes ("cheap cheap,special price for you my friend!"), bedelaars en becakrijders. Als we doelloos rondlopen komen we terecht op een wayang (schimmenpoppen)fabriekje, uitzonderlijk goede kwalitiet met een uitzonderlijk hoge prijs. Via dit fabriekje worden we naar een batik-fabriek gebracht, ik doe een kleine aankoop, en als standvastige zakenvrouw krijg ik het voor een lage prijs mee. Inmiddels is Brenda knalrood verbrand, er staan grote V-en op mn voeten van mjn teenslippers, en zitten onze voeten vol blaren. We ploffen neer bij een tropisch restaurantje, eten fruitsalades, drinken young cocnut (inmiddels weet ik gelukkig nu wel het verschil tussen kelapa-kokosnoot en kepala-hoofd) en genieten van raggae-muziek. Als we later langs een kapperszaakje lopen is de keus dan ook snel gemaakt: Brenda MOET echt de Indonesische cream-bath hoofdmassage meemaken!

'S avonds horen we dat er ergens een schimmenpoppen-voorstelling is, en we besluiten erheen te gaan. Het is in het Javanees, niet in het Indonesisch,dus we begrijpen er niets van, maar wel erg leuk om eens te zien. Als enige blanken trekken we natuurlijk weer de aandacht.

Zaterdag vroeg op, de chauffeur van de familie van Brenda kan ons dit keer rondtoeren, dus we gaan naar een wayang-zaakje waar we met fikse korting wat poppen kunnen aanschaffen (een vriend van de hostfam van brenda..) en naar het winkelcentrum, koop wat kleding van de dure merken, die hier een stuk goedkoper zijn. Daarna regelen we een trip naar de Borobudur, met een mini-busje. Dat mini-busje werd een gare eend, die echt met draadjes aan elkaar hing zo ongeveer, er moest telkens eerst met een schroevendraaier onder de motorkap geknutsled worden voordat hij kon rijden. Maar na 2 uur kwamen we toch heelhuids bij de Borobudur aan. Het was al tegen de avond, alle toeristen waren al weg, de temperatuur was aangenaam, dus we hadden alle tijd om dit Boeddhistische gevaarte te verkennen en te beklimmen, 1 van de 7 wereldwonderen! Toen we bovenaan gekomen waren konden we genieten van de ondergaande zon, de nevel hing een beetje boven de bergen, waardoor de boeddha's echt misterieus overkwamen. Op de terugweg gestopt bij een zilverwerkplaats, en toen door naar een restaurant waar we slang (!!) hebben gegeten en ingewanden van een hond. Niet te eten vond ik het, een paar happen genomen…

Daarna neemt Brenda me mee naar een spel, een groot veld in het centrum, er staan 2 enorme bomen in het midden van het veld met ongeveer 15 meter ruimte ertussen. Je doet een blinddoek om je hoofd, en begint van de ene kant van het veld te lopen. Het is de bedoeling dat je dus tussen de bomen uitkomt! Lijkt vrij makkelijk he?! Hihi dat is het dus echt niet, ik liep vol overtuiging naar de bomen toe maar toen verloor ik heel mijn richtingsgevoel en draaide 90 graden naar rechts….zonder ook maar iets te merken. Je begrijpt, we hebben ons heel de avond vermaakt met de rest van de "hangjeugd", in tijden niet zo gelachen! Zo had ik de nieuwe variatie bedacht, niet vooruit maar achteruit lopen…

Zondag een rustige dag gehad, gezwommen, naar een golfwedstrijd gekeken en bij de auto-races geweest. De gastvader van Brenda heeft ons zo ongeveer alle biersoorten van Indonesie laten proeven (ongekend he, na ja hij is rotarian en als er rotarians bijzijn mag je toch drinken ?!)'S avonds de lange terugweg, gelukkig wat veiliger in Malang teruggekomen dan in Yogyakarta. Kom ik thuis, blijkt dat er nog een of andere sukkel van een broer midden in de nacht heeft gebeld die het tijdsverschil even was vergeten…(moest het toch even noemen hoor JW!). Morgen weer naar school….. er zal een ware paniek uitbreken als mijn klas hoort dat ik binnenkort naar een nieuwe school toega, ik hoop dat daar wat meer vrijheid is. Niet zoveel ceremonies, niet zoveel marcheren op het schoolplein, wat minder respect voor de leraar want dit vind ik nou ook wel weer zwaar overdreven. De manier van lesgeven vind ik nog steeds echt de meest foute manier. Ik probeer ze op school in de lessen Nederlands die ik geef wat meer zelfstandigheid mee te geven (iets tussen 2e fase en normale lessen in) maar dat schiet echt niet op. Wel grappig dat ik als ik lesgeef ook zoveel respect krijg. Iedereen staat dan op aan het begin van de les :"Goedemorgen mevrouw!". Ik heb ook zo mijn hulpjes die het bord voor me schoonmaken! Maar de lessen…eenrichtingsverkeer is het. Zo is het belachelijk, niemand spreekt ook maar 1 woord engels maar in de lessen neemt iedereen klakkeloos alle woorden van het bord over, woorden waar ik echt nog nooit van heb gehoord. Is het niet handiger om bij het begin te beginnen????

Zo, mijn vakantie is weer voorbij, heb nog geen rust gehad maar dat gaat nu gebeuren, ik weet namelijk dat er een heel lekker bedje in de kamer hiernaast staat….zzzz……

Liefs en tropische groetjes,Elsbeth

7 oktober 2002-

vrienden en vriendinnen,

Deze week was heel wat minder avontuurlijk dan vorige week in Yogyakarta. Nou moet ik zeggen dat ik de kakkerlakken-plaag al genoeg avontuur vind voor een heel jaar….. vooral als die beesten zich in het doucheputje schuilhouden en er het liefst uitkomen als jij onder de douche gaat. En dan heb ik het niet over beestjes ter grootte van een mier…denk meer richting handgrootte (ok niet overdrijven, hak de vingers er maar af, wat je dan overhoudt..).

Vorige week maandag kwam ik terug op school, bleek dat ik ineens wereldberoemd was geworden. Niet alleen staat er een grote foto met interview van me in de krant (weliswaar een verzonnen interview, maar toch…..de kop van het interview luidt: Bakso, mijn lievelingsgerecht-ik haaaaaaaat bakso!!!Dus iedereen vraagt opeens aan me of ik bakso wil!En bedankt…) maar ik ben ook nog eens met Brenda samen op het nieuws geweest, in Yogyakarta.Nationaal nieuws! Zonder dat we het zelf wisten. Grappig, wij als echte toeristen zittend in het lokale vervoer, de dokar (kar met paard). We werden in het nieuws afgeschilderd als Australische toeristen, hallo wij wonen hier hoor!!!

Dinsdag ben ik voor het eerst verdwaald in de minibusjes-microlet. Ik ben waarschijnlijk in de verkeerde gestapt, terwijl ik me toch zeker kon herinneren dat er LDG opstond. Nou ja, in ieder geval ging hij niet richting mijn huis, de eerste 15 minuten dacht ik nog dat er een omleiding was (ik kom uit Nederland, in Nederland is alles logisch en georganiseerd) maar we gingen alleen maar verder weg van mijn eindbestemming. Ben toen maar uitgestapt en terug gaan lopen. Had echt geen idee waar ik was, en het verkeer was zo'n chaos dat het echt een wonder is dat ik nog springlevend rondloop. Na een half uur was ik het echt zat! Ik werd zo ontzettend gestoord van dat gefluit, getoeter,geroep (hey miss, mister!!!,goodmorning,where are you from, bule (blanke)) dat ik echt op het punt stond om midden op straat stil te staan en te roepen: shut up! Heb er zelfs aan gedacht om even een hoofddoek te gaan kopen, maar  denk dat dat niet zo'n logisch gezicht zou zijn , een hoofddoek en blote armen en benen….

Heb toen de fietstaxi genomen die mij voor, volgens mij, een heel maandsalaris naar huis heeft gebracht.

En toen was het woensdag, eindelijk een nieuwe school. Maar zag er toch wel tegenop om weer opnieuw te beginnen. De eerste dag was inderdaad weer vreselijk. Het is ook een katholieke middelbare school, met aan het hoofd een non, maar ik vergelijk het met vbo in Nederland, koken-restaurantje spelen-kleding maken,etc. Het niveau is net zo laag, de kinderen zijn niet bepaald echt slim en zo komen ze ook over. Ik was terug op de kleuterschool. Natuurlijk honderden keren dezelfde vragen, waar-woon-je,wat-voor-eten-hou-je,waar-kom-je-vandaan…Niemand spreekt ook maar 1 woord engels (inclusief de leraar engels..), en het enige wat ze kunnen is lachen. Lachen als ik zit te zitten, lachen als ik opsta, lachen als ik boos kijk (want ik heb de energie niet meer om er positief op te reageren), lachen om alles. En dan gaan ze elkaar erbij halen, "doe dat nog eens!" en dan weer lachen…nounou wat een lol!

De eerste dag was het onderwerp: koekjes designing….hihi….ja lach maar! Ik kan het in ieder geval niet serieus nemen, dat is net zoiets als Algemene NatuurWetenschappen of CKV1 (voor de onwetende personen zoals mijn vader he paps, dat zijn vakken op school!) of zoiets als de hele tweede fase; dat kun je toch niet serieus nemen! Ik heb hele mooie bloemetjes op mn koekjes geglazuurd, veel mooier dan die stomme stipjes die op het bord stonden! Haha,Getver, moet ik in de pauze binnenblijven om het opnieuw te doen!!! Nou ja het is wel beter dan maar te zitten zitten op mijn vorige highschool, maar de kinderen daar gedragen zich wel iets intelligenter.

Maar heb vandaag voor het schoolhoofd Zuster Miriam, koekjes gebakken, en daarna meteen een brief met mijn zelf-gecreerde tijdschema voor elke week bijgedaan. Dat houdt in, dinsdag-donderdag-zaterdagmiddag vrij, en woensdag terug naar mn oude school (geef daar nog steeds Nederlands). Tactisch bij de koekjes, kan ze moeilijk weigeren. Ze ging er zo makkelijk mee akkoord, had makkelijk alle dagen vrij kunnen vragen elke week……. J

Gelukkig een stuk minder discipline op deze school, niet meer elke week marcheren op het schoolplein maar 1 keer in de maand, niet zoveel assecoires bij de uniforms die op Santa Maria zo ongeveer per uur verwisseld moesten worden, niet meer elke dag 3 kwartier bidden en niet meer elke week met school naar de kerk (ook al hebben we nu zelfs een mega-kathedraal op het schoolplein….), ook geen lessen van de zuster over maagdelijkheid (middeleeuws???). Vriend leraar Engels loopt nog steeds achter me aan met zijn "excuse me miss" wat meer klinkt als "kiss me miss". Zwaar irritant….

Vrijdag een dagje vrij, moslimfeestdag, kom ik buiten. Blijkt de buurvrouw een feest te geven. De buurvrouw is zo'n Bin Laden vrouwtje, je ziet alleen 2 ogen., de rest is bedekt onder lange zwarte doeken. De buurman is zo'n Bin Laden met een soort petje op zn hoofd, en een lange baard (had bijna de FBI/CIA gebeld). Ze gaven het feest voor al hun vrienden………kortom er waren geen vrouwen, alleen maar ogen, en de mannen keken allemaal zo eng alsof ze een aanslag aan het voorbereiden waren ipv een feest! Loop ik daar in mn korte rokje en topje. Kon er achteraf wel om lachen….

Gisteren een dagje en nachtje teruggegaan naar mn eerste gastgezin! Lekker gezellie, shoppen met mn gastzusje, naar de gamezone met mn gastbroer om levensechte videogames te spelen, de rest van de avond was ik zoet met het sjouwen van mn gastnichtje van 7 maanden, wat een clowntje is dat!!!!!! Dat kruipt en dat zegt papapapapapapa met een brede glimlach!!! Ik ben overladen met cadeaus en jawel…kaaaaaaas!!!!uit Australie, papi en mami waren net terug van vakantie. Kortom. Was weer even helemaal thuis! Liefs, Elsbeth

24 october 2002

Lieve vrienden,vriendinnen,Rotarians en familie,

Ik leef nog. Eindelijk tijd om te schrijven. De bom op Bali,slechts een paar uur hier vandaan,ligt nog vers in het geheugen. Momenteel  erg hectisch hier. Demonstraties, militairen en politie op straat. Doe mij dan maar het veilige Nederland. Ook mijn vakantie naar Bali, over 2 weken, is afgelast L. Balen, had best wel even onder een palmboompje op het strand willen liggen.

Op mijn nieuwe school heb ik het al wat beter naar mn zin, beetje koken enzo. Zit nu in een meisjesklas, aangezien ik in de andere klas gestalkt werd door een paar jongens.Continu bellen, langskomen, (waar hebben ze mn adres en telefoonnr vandaan getoverd???)en als ik vraag waarom:”we just want to communicate with you”. Ben zo boos geworden, die zie ik hopelijk niet meer terug.

Wel vervelend met koken is dat het allemaal zo eng eruitziet. “snij even de kop eraf, want de hersenen zijn erg lekker”. Nou kdacht het dus niet.

Vorige week is Brenda uit Yogya een weekje langsgekomen, we sliepen allebei in mijn oude huisje bji papi en mami. Brenda zal wel geschrokken zijn van de kindercreche daar, overal mensen en huilende kinderen. Wie is wie en welk kind is van wie, ze snapt er nog steeds niets van.

Even flink drama gemaakt toen ik van mn mentor toch gewoon naar school moest de hele week. Lekker gezellig voor Brenda….Maar ik kreeg uiteindelijk wel mn zin.

We hebben een paar dagen door de stad getourd, met de micolet, en de becak. Van de prachtige Chinese tempel, tot aan Toko Oen, Nederlands restaurant. Van telefoonzaken tot postkantoren, bioscoop, winkelcentra, zwembaden en zelfs de krottenwijken. De hele stad hebben we onder de loep genomen. En samen gek worden van al die schreeuwende enge jongens is al een stuk beter dan in je eentje….. Jammergenoeg mocht ze mijn school niet zien, want het is onbeleefd om in een broek naar school te gaan, ze had geen rokje bij zich.

Papi’s broer uit Canada is op bezoek, en ook hij wilde de Bromo-vulkaan zien. Dus op Dinsdagochtend vertrokken we met een volle auto, Brenda en ik als honden in de kofferbak, luisterend en meezingend met de Nederlandse carnavalcd’s van Brenda. Vooral het liedje van Doe Maar…-voordat de bom valt…viel natuurlijk erg goed.

We zouden op woensdagmorgen de zonsopgang gaan zien, en sliepen in een hotel aan de rant van de krater. Er was net een grote groep Nederlanders aangekomen, waarmee we ‘s middags gevolleybald hebben. ‘S avonds in het restaurant hebben we hen de poco poco geleerd, een Indonesische volksdans. Naar groot vermaak van de bomvolle zaal gasten. ‘S nachts om 3 uur op, ik ging als enige lopen, de rest ging te paard. Het was een stuk kouder dan de vorige keer, de maakte ik flink gebruik van de joelende menigte mannetjes: “rent jacket!! Dari Belanda???Muts,wanten,sjaal????”. Ook dit keer was de zonsopgang adembenemend, de rokende vulkaantoppen boven die boven de wolken uitstaken waren nu nog beter te zien. Gitaar gespeeld, ondanks mn ijskoude vingers, was de klim wel weer waard. Omdat veel toeristen naar huis zijn gegaan na de Bali-aanslag, was het heerlijk rustig. En de ingepakte mannetjes met paard en bivakmuts bleven maar vragen of ik nog een liedje wilde spelen.

Na het ontbijt vertrokken we weer naar Malang, met Marco Borsato’s “dromen zijn bedrog” in de achterbak in slaap gevallen, de temperatuur ging  van 4 naar 34 graden.

Woensdagavond organiseerden papi en mami een bid-avond voor 30 vrienden, compleet met altaren en mariabeelden. Brenda en ik maar naar boven gevlucht, ook de boer van papi hield het al snel voor gezien.

We zijn we nog een nacht en een dag in een safaripark geweest, we sliepen in een klein tentje van 2 stokken en een lapje stof eromheen, spannend tussen de leeuwen, tijgers, apen, kangeroes, drommedaris, en koala beertjes. Op de terugweg zijn we naar een waterval gegaan. We wasten ons met het heilige water, zodat we voor altijd mooi en jong blijven. Bij de waterval waren wij opeens de attractie. Na 5 minuten kwamen er groepen Indonesiers allemaal vragen of ze foto’s van ons mochten nemen. “nee sorry, we hebben net al een persconferentie gehouden dus zijn nu te moe om op de foto te gaan”.

Nadat Brenda terugging naar Yogyakarta, ben ik nog een paar dagen blijven plakken bij papi en mami in mn oude kamertje, die inmiddels klaar is voor de volgende Nederlandse…Murielle is een Nederlands meisje die volgende week voor een paar maanden vrijwilligerswerk komt doen, ze woont dan dus bij papi en mami, en natuuuurlijk vind ik dat helemaal niet erg. Lekker Nederlands praten af en toe.

Omdat mijn gastouders nu een week op vakantie zijn, slaap ik vast een paar dagen in mn volgende gastgezin (over een week alweer verhuizen naar mijn 3e gezin..). Mijn gastzus Myra, is net terug uit Brazilie, heb haar foto’s gezien (wil Mark S. misschien nog ruilen?? ;) ). Heb wel een prachtig huis hier, echt een paleis. Mijn gastouders: gynaecoloog en tandarts, er is ook een kunstgallerie bij. Het huis staat dus vol met antiek, kunst, en schilderijen. Ik heb een prachtige kamer met een 2pers antieken hemelbed en een gigantische kroonluchter. En met al die “lakeien” in huis voel ik me echt een prinsesje.

Eindelijk ook eens een geode compu, zelfs met scanner en webcam. Daarentegen heb ik in mijn personal badkamer alleen maar ijskoud water, en geen douche maar een bak met water en een emmertje (de Indonesische manier..).

Als Frank het nog steeds niet zo naar zn zin heeft in Japan, dan kan hij best wel naar Indonesie komen hoor….in zo’n gastvrij land moet vast nog wel een plekje te vinden zijn.

Moet nu even een weekje rust houden, mn voetje gekneusd met tennissen…. Er lag 1 bal op de baan, waarom moet ik nou precies over die ene bal struikelen…! Haha…

Inmiddels beginnen mijn leerlingen een beetje Nederlands te spreken. Ik vind het erg moeilijk om les te geven, zo’n ingewikkelde taal die zo verschilt van Indonesisch. Met al die werkwoordsvormen. Ze zijn ook veeleisend, maar was erg tevreden toen het gemiddelde van de toets 6.7 was! (reken natuurlijk ook veel te soepel).

Heb zo mijn eerste les fotografie, krijg les van een Nederlander, ben benieuwd. Ben ook nog van plan Franse les te gaan nemen om dat een beetje verder te ontwikkelen. Wil zoveel mogelijk dingen leren hier……drukdrukdruk…….

Tropische groetjes, Elsbeth

3 november

Lieve vrienden en vriendinnen,

Ben nu al weer 4 maanden hier, de tijd gaat opeens heel snel. Had vorige week aan het begin van de week een beetje een dipje, vriend van een vriendin in Nederland plotseling overleden, en ik miste dat rotweer met die storm en regen ook wel stiekem. Maar woensdagavond zou Murielle komen, de Nederlandse vrijwilligster die hier een paar maanden woont.  Ik ging haar samen met papi ophalen in Surabaya,op het vliegveld. We wachtten een paar uur in de stikkende hitte. Werden opgegeten door de muggen, maar uiteindelijk was het het wachten wel waard. Een superleuke meid is het. Op de terugweg vielen er geen stiltes, alleen papi zat er een beetje zielig bij. Ze overhandigde me ook een pakket van mijn ouders, was ik natuurlijk erg bij mee. Intelligente ;) tijdschriften, een wereldontvanger, wat boeken en brieven van vriendje en vriendinnetjes. Van Murielle nog een zak drop, dus ik kan er de komende tijd weer tegenaan.

Nog even een filpje gekeken, echt heel erg komisch. Had dus een filmpje gehuurd, die was opgenomen in de bioscoop. Continu liepen er dus mensen door het beeld en hoorde je iedereen lachen, zat er weer iemand te telefoneren enzo….

De volgende dag haalde ik na school (lees: koekjes bakken) Murielle op met de microletjes, om de stad te gaan verkennen en haar wat beter te leren kennen. Ze vond het allemaal maar verwarrend, al die moeilijke letters op de microlets, die elk hun eigen richting aangeven….en waar is de bushalte?en waar zit het stop-knopje??? Nou uhhh hier gaat het niet zo georganiseerd hoor.

We gingen vanuit het centrum een uurtje lopen, door chaotische winkelcentra en drukke wegen. Een cultuurshock was voor Murielle niet te vermijden. Arme bedelende kindertjes en mensen zonder benen…Even wennen allemaal. We bezochten de chinese Boeddhistische tempel, dronken kokosnootsap in een of ander achterbuurtje, en aten een soepje bij Toko Oen. Na nog een paar uur ronddwalen door de hitte keerden we moe terug naar huis.

Vrijdagmorgen mocht ik spijbelen, ik ging met Tante Wied mee naar het mentaal ziekenhuis. Oftewel: GEKKENHUIS. Ze is psypchiater daar. Ik haald eerst een lading broodjes om aan de patienten te geven. Echt een joekel van een ziekenhuis, bestaande uit 20 (oud Nederlandse) barakken. 300 Patienten. Het maakte allemaal veel indruk, het leek wel of de gekkenkoeienziekte was uitgebroken! Overal gillende mensen die heen en weer renden, mensen die met hun handen en voeten aan het bed waren vastgebonden. Ik heb een uurtje zitten praten met een oude patiente, die weigert Indonesisch te praten, ze wil alleen maar Nederlands praten (toch af en toe wel handig hoor, die Nederlandse geschiedenis hier), dus niemand verstaat haar. Zo gek als een deur, kreeg de meest vreemde antwoorden als ik een vraag stelde. Maar ze was duidelijk blij dat er eindelijk iemand was die met haar kon praten, ook al verstond ze me vaak niet doordat "de bomen en de takken te hard tegen haar praatten".

Na het ziekenhuis hebben we de theeplantages bekeken. Ook aangelegd door de Nederlanders. Overal vrouwen met manden op hun rug, die thee aan het plukken waren. Er was ook nog een dierenvriendelijke fabriek, van kleine insectjes worden daar sleutelhangers gemaakt. Toch maar eentje meegenomen (oehh wat slecht) van zo'n eng beest, omdat ik toch al zo'n held ben….

Daarna hebben we ook nog wat tempels (oude hopen stenen) aangedaan,  toch ook wel weer mooi eigenlijk, jammer dat de beelden meegenomen zijn door de Nederlanders, die staan nu in een museum in Leiden.

Van de oude tempels naar het andere uiterste- de macdonalds…hmmm…ze hebben nu ook een "drive thru" zoals op het bord staat. Tja, Engels is niet hun sterkste kant hier.

Toen we thuiskwamen vond ik dat het wel eens tijd werd om te gaan fietsen, dat miste ik toch wel een beetje. Dus hupsakee, oude fiets van zolder, banden oppompen (wat is het toch heeerlijk om een technische vrouw te zijn) en de weg op. Naar fotografieles gefietst. Heb hier niet alleen ogen in mijn achterhoofd nodig, maar ook aan de zijkant….Gelukkig stoppen veel mensen om naar me te kijken (wow, een fietsende Bule-westerling) dus dat maakt het al iets veiliger voor me. Op fotografieles kwam de World press Photo 2002 tevoorschijn, mijn leraar had mijn 4 foto's van vorige week ontwikkeld. 3 Waren niet erg bijzonder, maar eentje is toch wel erg mooi, een vrouw die batik aan het maken is. Helaas, negatieven waren verpest in de winkel, maar heb toch 1 exemplaar van de foto. Op de weg naar huis, begon het regenseizoen…..Heb ik weer. Nog nooit de hemel zo boos gezien, binnen 10 minuten was de weg voor de auto's al bijna onbegaanbaar, over de stoep naar huis gefietst.

Zaterdag na school weer zo'n bui op het moment dat ik net naar huis aan het lopen was. Toen maar gerend om minder nat te worden maar was echt een verzopen kat. Murielle opgehaald, we gingen naar mijn oude school, waar een soort van bontenavond-schoolfeest was.We habben een uurtje gekeken naar alle perfecte optredens. Ze waren er ook al maaanden druk mee, iedereen heeft zelfs speciaal kostuums enzo laten maken, geld is geen probleem….Maar wel lef hebben ze allemaal, zingen,dansen,toneel,presentaties..alles tiptop verzorgd. Daarna met de becak-fietstaxi naar "the mall". In een Japans restaurantje gegeten met zn 2en en daarna ons naar de bar begeven in de kelder van het winkelcentrum. Rustig wat cocktails zitten drinken, maar om 22u werden we eruit gegooid, sluiten! Aan een groep jongens op straat gevraagd of er nog ergens iets te doen was, vervolgens 20 minuten in een taxi, om daarna in het meest vage barretje ooit te komen.  Maar een steengoede band, en steengoede drankjes ;), en naarmate de nacht plaatsnam ook meer mensen. Tot 1 uur gebleven, wat hier al ongelooflijk laat is. Met de taxi terug naar huis, heb hier wat vrijere gastouders die zich daar niet mee bemoeien. Gaan we zeker vaker doen.

Murielle hier geslapen, vandaag tot 11u op bed gelegen, daarna naar papi en mami toe gegaan. Papi heeft ons meegenomen om mijn Fosterkinderen te leren kennen. Zijn project in de sloppenbuurten van Malang. Hij zoekt overal fosterparents die voor 50dollar per jaar een kindje willen sponseren om naar school te gaan. Mijn ouders hebben er dit jaar 10 en ik 1, dus ik wilde de kindertjes graag ontmoeten. Het was heel mooi om te zien dat ze allemaal zo dankbaar zijn dat ze naar school kunnen, het is de enige manier voor hen om uit de visieuze cirkel van armoede te komen. Dus als er nog meer sponsers zich willen aanbieden…..

Vandaag is het weer uitzonderlijk warm geweest, dus ik ben met Murielle gaan zwemmen. Een prachtig zwembad, helemaal leeg, want geen Indonesier die zich op het warmst van de dag in de zon waagt. Eindelijk dus een keer een bikini in plaats van een kuis badpak, eindelijk een keertje in de zon zwemmen in plaats van als de zon al van de horizon verdwenen is (mijn gastzusjes vertikken het om te gaan zwemmen voor 16.30u). Een paar uur liggen zonnen, liggen lezen en gezwommen. Toen het wat drukker werd aan het eind van de middag, zijn we er snel vandoor gegaan……

Ik heb vanaf dinsdag een paar dagen vakantie, kan wel even wat relaxing gebruiken. Helaas vindt niemand het nog veilig genoeg voor me om ergens heen te gaan (en nadat ik gisteren wat mannen met Bin Laden-shirts zag weet ik het ook niet meer), dus vrees dat ik nog een tijdje opgesloten zal zitten in deze drukke stad. Murielle wil het weekend wel mee een paar dagen strand, ook goed….

Kreeg ook net meegedeeld dat ik met kerst en oud/nieuw in Solo zit met een of andere rotarian, nou daar heb ik dus echt geen zin in. Kerst vier ik hier, en oud/nieuw plan ik op Bali met Murielle.Dusss kan het nog steeds erg goed vinden met mijn counsellor….L

Liefs,Elsbeth

13 november

Beste vrienden en vriendinnen,

Ik heb net mijn paar vakantiedagen achter de rug, ik was er echt even aan toe want ik werd gillend gek hier.

Donderdagmorgen ben ik naar een boeddhistische tempel gegaan om eens te kijken wat er zich achter het grote “mensvriendelijke” hek bevindt. Onverwacht, een hele grote gouden liggende boeddha omgeven door Lotus-bloemen en meditatieruimten. Een school voor boeddhistische monniken, en ik was van harte uitgenodigd een paar uur te kijken.  Jammer genoeg kreeg ik geen oranje gewaad aan, maar was aan de andere kant wel blij dat mijn haar er niet af hoefde. In de meditatieles mediteerden ze lopend, en ik was verbaasd wat er allemaal niet goed kan zijn aan “lopen”. Voet nog een beetje meer ontspannen, nee te grote passen dat is onbeleefd, hou je schouders eens recht…

De dag erna ben ik met murielle meegegaan naar haar les Engels, die ze geeft aan de nonnen van het huis voor disabled children. Ze lachten voornamelijk, zoals iedereen op ons reageert. Luisteren deden ze niet. Weet niet of het echt zin had, maar het huis voor de kinderen was wel erg indrukwekkend. Kinderen waren vaak in een doek op de stoep gedeponeerd en opgenomen in het huis. Kinderen zonder benen, armen, dove en blinde kinderen, kinderen met veel te grote hoofden, e.d.

Murielle had de week daarvoor een paar Nederlandse meiden ontmoet die hier wonen voor een paar maanden. We hoorden van ze dat er ergens ver van de bewoonde wereld wel een leuk eilandje was om te bezichtigen. Dat leek ons wel wat. Vrijdagmorgen stapten we vroeg op de bus, en 3 uur,4 busjes en 1 dollar verder arriveerden we in Sendangbiru. Niet echt een dorp te noemen, het is meer een stukje aarde met wat huisjes, ergens ver van de beschaving verwijderd. Hotel????? Uhh nou er is nog wel een kamer over hoor! We kwamen in absoluut het smerigste kamertje ooit, de rode lampen ontbraken nog net. We sliepen nog liever op het strand. En toen wilde hij er ook nog een maandsalaris voor hebben! Een andere man wist wel een guesthouse een eind verderop. Na een uur lopen hadden we zowaar een kamertje, met 1persoonsbed en zelfs een lampje. In de badkamer die we met de familie van de eigenaars deelden, was slechts een bakje en een emmer water, kakkerlakken, en een gat in de grond.

We relaxten en keken wat rond in het haventje, waar het ontzettend stonk naar vis. Maar we werden vooral gek door al die schreeuwende mannen. ‘S avonds konden we ergens een kommetje droge rijst krijgen, de rest van de avond hebben we buiten onder de sterrenhemel zitten praten. We voelden ons allebei erg verdwaald daar. Om 2 uur dan toch maar gaan slapen, beetje krap en beetje hard bed. De volgende morgen om 6uur brak opstaan, ons naar het onbewoonde eiland laten brengen met een speedbootje (ook dit weer voor een maandsalaris- het was weer diezelfde man van de dag ervoor). Maaar het was echt prachtig daar, en zo stil! Niks geen schreeuwende televisie en niks geen drukte om ons heen. Alleen. Na de hele dag luieren, zonnen en zwemmen, kregen we wel honger eigenlijk. Kokosnoten zagen we niet, en ons pakje speculaas was al op. We kregen wel respect voor de mensen die zich op Robinson-eiland een paar maanden laten “opsluiten” om op de tv te komen.

De zon maakte plaats voor het avondrood. Op onze handoekjes genoten we van de rust en kletsten nog eens lekker wat over wat ons zoals bezig houdt…

De volgende morgen werden we om 7uur weer opgehaald door de speedboot. Je moet toch 1 keer in je leven een nacht op een onbewoond eiland hebben doorgebracht he?! Jammer wel, welke slimpie laat haar volle fotorolletjes in de zak met afval zitten…?! Een keer raden…

Na het avontuur ‘s avonds eens flink gaan Maccen. Helaas was mijn maag het er niet zo mee eens. De volgende morgen lagen we al vroeg in het zwembad met de andere Nederlandse meiden. (ja inmiddels staat de teller op 2 maandsalarissen).

Murielle gaat morgen voor een paar maanden backpacken, want haar vrijwilligerswerk is niet echt nuttig hier. Dus ze vroeg of ik een paar weken mee wilde naar Thailand en Maleisie. Leek me natuurlijk helemaal geweldig. Overal toestemming gekregen, behalve van mn mentor hier.  Wel weer een beetje jammer, mijn batterijtje moet nodig eens even opgeladen worden voordat ik aan de 2e helft begin. Het is nou niet bepaald ‘lang leve de vrijheid’ hier. Maar dit weekend was een aardig begin, voor het eerst beetje kunnen relaxen…nu: even balen en weer naar mijn superintelligente school om koekjes te bakken en de hele dag uitgelachen te worden… J

Tropische groet, Elsbeth

14 december

voor de foto's van mijn indonesie-experience  zie: www.hotpinguin.nl/websites/elsbeth/

Lieve vrienden en vriendinnen,

Een maand in 1000 woorden….

Na een lange vakantie dan nu weer een verhaal over mijn belevenissen in west-java.

Ik ging met het vliegtuig van Sbaya naar Jakarta. Ik snapte niet of ik opgehaald zou worden,maar we zien het allemaal wel. Er stond een man met een bordje:elsbeth,Holland. Dus met de chauf mee, hij zou me naar Bogor brengen. De regen had zijn werk goed gedaan in Jakarta, we rijden met de jeep door watermassa’s die tot half de deur reikten.

Geen idée waar en bij wie ik terecht zou komen in Bogor. Ik word gedropt in een internetcafe, naar de bovenste verdieping gelootst. Daar zit de directie al op me te wachten. Een Nederlandse man Jan en een Indo-man-wira met duitse vrouw heten me welkom. Het valt me meteen op dat er met ze te lachen valt (motto:enjoy life), dus dat zal een gezellige week worden.Na het eten word ik op de bank gedumpt met een fles wijn als beste vriend. Geweldig om een tijdje in een “europees” huis te zijn, met “normale” mensen en “normaal” eten.  De volgende morgen met Jan en Wira naar de gunung(Bergen), ze hebben daar een enorme boomhut, waar ze mediteren, Chinese vechtsporten, bier drinken, en brainstormen over de rotary-projecten. Een genot om daar te zijn, en na een paar uur deep thinking (lees:slapen) weer fris terug te keren naar de werkelijkheid. Mooie mensen, ideeen:teveel, heb me doodgelachen.

Hierna opweg naar de Chinese begraafplaats met immense graven…5 meter per graf, echt als ik oooooit nog eens doodga…

Daarna werd ik door een Indonesische tante die in Nederland heeft gewoond, op mijn wenken bediend. Poffertjes,braadworsten, en yoghurt. “meisje meisje eet neem toch wat meer…”.

De volgende morgen vanuit Bogor naar Jakarta. Naar het oude Nederland, Batavia. De grachten brachten bijna heimwee, maar dat verdween snel toen de inhoud boven water kwam drijven….wat een vies zooitje! Wel erg mooie gebouwen en de VOC-schepen zijn ook geweldig groot. Het graf van Jan Pieterszoon Coen, waarvan zijn geest nog steeds snachts ronddwaalt door de gangen van het wayang-museum, was te groot voor zijn daden. Vlucht gecancelled naar Malang, had het wel naar mijn zin daar.

Na een paar dagen heeeeeel erg ziek, ziekenhuis zelfs van binnen gezien, voelde ik me weer fit genoeg om te gaan stappen…nou ja….fit…een groep duitse jongeren ontmoet (ja die personen die weigeren engels te spreken, die ja!) die me meenamen naar de discotheken van Jakarta. Zeer de moeite waard. Na de lekkere cocktails en een nacht dansen met alle blanken uit Jakarta, in een geweldig mooie grote discotheek, smorgens vroeg terug naar Bogor. Ergens bij een Indiase familie thuis terecht gekomen en daar een mooi bed gevonden die heel lekker sliep….’s avonds weer naar Jakarta, dit keer het uiterste. Van de dreunende beat van de vorige nacht naar viool en zingende engelen. Een kerstconcert, viel dat tegen toen ik naar buiten liep en het NIET sneeuwde!!!

Na meer avonturen in Bogor en 2 weken later, bleek dat de Rotarians daar me wel naar Bandung konden brengen met de auto, daar zou ik het eind van de ramadhan-idul fitri, samen met een malangse Rotarian en zijn familie vieren. Na uuuuuren file, eindelijk in Bandung gearriveerd. Meer dood dan levend bij de Macdonalds neergeploft, want zoals ons motto zegt: one big mac a day…keeps the doctor away…

Daar kwam ik dan weer bij een grote familie, het begon al leuk. Vanaf 6u ‘s avonds begon te imam next door de brullen. En het hieeeeld maar niet op. Het werd 23u,2u,3u….tringtring….4u…wekker…Iedereen al wakker in huis. Overal hoofddoekjes en de mannen droegen islamitische petjes.  Vrouwen aan me trekken, hoofddoek omdoen bij me.Zag er vrij schattig uit. Voelde me niet zo. We kwamen bij een enorm grasveld, helemaal afgeladen met witte hoofddoeken en zwarte petjes, er waren 10 000 biddende mensen. We spreidden onze gebedskleedjes, en toen de imam begon te jodelen maakte iedereen tegelijk dezelfde bewegingen. Staan, knielen, ter aarde werpen.En weer opnieuw. Iedereen begon te klappen voor me, wow een blanke moslimse….zelfs de bekendste imam van indonesie kwam me persoonlijk bedanken…Jongens wilden met me op de foto. Daarna toch snel hoofddoekje weer af.De rest van de dag bestond voornamelijk uit het bezoeken van familie. Handjes schudden, eten,5 minuten later weer weg, naar de volgende familie. Niets gezelligs aan. Echt Indonesisch dus. De hele dag deden we families aan op deze manier.

Een opa zegt tegen me: “pas maar op,ik ben een terrorist”. Haha.

De volgende dag besluit ik om een vulkaan-krater te gaan bezoeken. Vlakbij bandung. Erg mooi, in totaal zijn er 7 maar veel te groot om ze allemaal te zien. 1 Was al genoeg klimmen voor me. Onderin de krater waren warmwater-bronnen. Mijn idée om mijn voeten te laten zakken in het water werd niet op prijs gesteld, dan maar een eitje gekookt. Daarna door de regen terug omhoog geklommen, om na 2 uur doorweekt en bebloedt (erg glibberige paadjes) terug bij de auto te zijn. Het was de moeite waard.

Na een week in deze familie terug naar Malang. Met de auto deden we er 24 uur over. Een nacht in Semarang, waar ik voor de verandering niet meer heb gezien dan “the mall”. We reden van de Bergen en de sawahs van west java, naar het vlakke central java. Uren reden we langs de blauw groene zee, palmbomen kruisten onze weg. Oost-java was een weggeregend geheel, geen sawahs meer te zien, alleen maar water. Na deze lange reis was ik blij om mijn bedje weer te zien. En nog blijer toen ik een ticket had gevonden om oud en nieuw op bali te vieren met mijn gastzus en haar vrienden…

Ondertussen groeit het verlangen wel naar het koude Nederland, schaat ze!!!!!

Mijn website is niet zo mooi als die van Frank….maar erg simpel vol foto’s…..komt dat zien!

Liefs en een tropische groet, Elsbeth

26 december

Hallo iedereen,

Ongetwijfeld was dit de meest saaie kerst ooit. Deze week heb ik niet meer gedaan dan slapen, fitnessen (ja deze sporty girl gaat 4 keer in de week om 5 uur smorgens fitnessen…) en kerstshoppen. Gelukkig vertrek ik morgen voor een dag of 9 naar Bali!!!

Ik vierde kerst op kerstavond in mijn eerste gastgezin. Een groot gezin van 17 mensen, dat betekent 17 keer 17 (=heeeeel veel) cadeaus onder de boom. Veel krijgen is leuk, maar om voor al die personen een cadeau te kopen gaat toch wel in de prijzen lopen, en creatieve ideeen gaan verloren door irritaties… Het is nog steeds niet eenvoudige voor me om te winkelen, al die schreeuwende mensen om me heen, zouden ze nooit eens aan me wennen??? Daarbij ook nog die honderden (en dan overdrijf ik niet) verkoopsters die de hele tijd op je neus staan te kijken. Waar in Nederland 1 verkoopster is, zijn er hier 14, en dan nog gaat het op een aziatisch tempo en word je van balie naar balie gestuurd voordat je eindelijk een rolletje plakband hebt betaald.

Maar braaf voor iedereen geshopt, en na wat pijnlijke dagen (heel leuk hoor, dat fitnessen) was het dan toch kerstavond. Van tevoren had ik al een stapel video’s gehuurd (inclusief home alone, elk jaar op tv in Nederland met kerst) en andere sentimentele kerstdrama’s, om toch nog een beetje in de kerstsfeer te komen.

De kamer stond al vol stoelen toen ik smiddags binnenkwam. De kerstboom viel me redelijk mee, groot en vol discolampjes-knipperknipper-, heel sfeervol bij het tl-licht.

Een grote bak rijst sierde de tafel. Eromheen staarden wat vrolijke vissenkoppen me aan, dat zou me weer een smakelijk kerstmaal gaan worden!

We gingen eerst bidden en voorlezen uit de bijbel. Na wat gastbroers en ­zussen was ook in aan de beurt, kreeg de bijbel in handen gedrukt, een Indonesische bijbel wel te verstaan. Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen, en ik heb keurig een kwartier voorgelezen, slechts een keer of 10 struikelend over mijn woorden (maar wel eerlijk toegeven: ik had het net zo goed over de ozonlaag als over het kerstkindje kunnen hebben, echt geen idée).

Na het “smakelijke” eten gingen we in de aanval: dit keer werd de aanval niet op mijn mentor geopend, maar op de cadeautjes. Binnen een kwartier konden we de kleine kindertjes niet meer vinden omdat ze bedolven waren onder een laag cadeaupapier. Maar iedereen tevreden, kijken of mijn cadeaus dit keer wel gebruikt worden in plaats van in de hoek gesmeten…. Ik kreeg natuurlijk weer een paar tassen en t-shirts (ze kennen me al goed hier) en wat sierraden. Na dit festijn terug naar huis.

Ik wilde graag nog naar de kerk voor de nachtmis, maar dat was te gevaarlijk vanwege de aanslagen die ze verwachten in Indonesie. De volgende morgen met mijn gastfamilie mee naar de katholieke kerk. Maar ik vond het saai, niets gezelligs aan. De rest van de dag met mijn gastzus gaan shoppen (eerste kerstdag….) en ‘s avonds uit eten in een prachtig hotel. Ik moest lachen om mijn gastzus, er schijnt in dat hotel een geest rond te dwalen van een nederlands meisje dat daar zelfmoord heeft gepleegd. En toen ik “boe!” zij toen ze door de donkere gang naar de wc liep sprong ze echt een meter in de lucht….Ach ja, niets voor ons nuchtere Hollanders….

Hier geen 2e kerstdag, dus die onzin is alweer voorbij voordat ik “kerstman” kan zeggen. Hier geen sneeuw, hier geen kou, hier geen spelletjes (jajaja broertjes ik hoor dat jullie fanatiek aan het Kolonisten zijn, ik hou de kolonie hier wel in de gaten hoor!), hier geen kerstdiners……maar het kan altijd erger he?!

Dat heb ik geweten, behalve dat ik mijn sim-kaart uit mijn nederlandse mobiele telefoon kwijt ben (dus geeeen smsen meer met Nederland) zette ik vandaag mn tanden in een chocoladereep die vol levende maden zat. Ik keek niet naar wat ik at, gatver wat smaakt dat vreemd. Toen ik keek, heb ik me zo snel naar de wasbak voortbewogen, professionele sprinters zouden er jaloers op zijn……vieze,enge levende maden, 2 om precies te zijn,… in mijn mond….MERRY CHRISTMAS!

Liefs, Elsbeth

9 januari

Lieve iedereen,

Eindelijk echt vakantie! Ik heb ruim een week op Bali vertoeft. Onder meer 

liggend onder de palmen, genietend van de zon, de zee en de massages.

Mijn gastzus en haar vrienden zaten al een paar dagen eerder op Bali, maar aangezien alle vluchten vol zaten moest ik nog even wachten.

Toen na wat vertraging, opstijgen en vrijwel meteen weer landen, kwam ik dan toch aan op het tropische paradijsje.  Inmiddels al bijna nacht, maar toch wekte het meteen een andere indruk dan Java. Vriendelijk en vrolijk, bij elk huis een huistempeltje, compleet versierd met bloemen en doeken. Voor de leken onder ons, Java is islamitisch en Bali hindoeistisch. Grote beelden overal. Een half uurtje met de taxi door Den Pasar en toen ruim een uur in Kuta (om maar vast te wennen, dit zou de rest van de week zo blijven) in de file. Had ik in die taxi maar geweten dat ik een kwartier lopen van onze verblijfplaats vandaan was…. Ik kwam in een verschoten, oud pant. Mn gastzus en haar vrienden waren al aardig aan het optuttelen. Snel omkleden en stappen. (ja jongens, geen culturele email wordt het dit keer).  In het Hard Rock café zijn we elke avond trouwe fans geweest van de steengoede 

huisband, ik als enige blanke meid tussen 200 Indonesiers (alle opstandige puberale Javanezen worden met oud en nieuw naar Bali gestuurd). Beetje sjanzen met de zanger van de band dus (geintje mark). Maar was hij echt homo of is het hier normaal om met roze haar erbij te gaan lopen?! De laatste avond werd hij door andere blanke meiden ontdekt.

Tja helaas, bule’s (geen netjes woord voor blanken) bleven veelal weg,  hier en daar een oude, dike, verdwaalde Australier of Duitser, met een jong Indonesisch ding aan de arm.

Op een avond zochten we the fun ergens anders. Een grote discotheek die, naar horen zeggen, voor 12 october elke avond stampvol was. Leeg. Om 3 uur kwam er een groep mannen binnen. Allemaal een sarong om, zo’n omslagdoek. Na een uurtje gingen die doeken opeens allemaal af, en kwamen er tango-stringetjes onder vandaan. Ok, dat was weer een heel avontuur voor ons brave teeners. Ik hoop niet dat deze homo’s uit Nederland kwamen, want ze deden hun naam beslist geen eer aan. Maar gelachen heb ik.

Ook heb ik een paar dagen doorgebracht met een familie uit Geervliet. (dat kleine gehucht dat naast de wereldstad HEENVLIET ligt, waar ik vandaan kom…). Patienten van mijn vader. De brachten een heel verrassingspakket voor me mee, en ook weer een zooi mee terug! Van met hen “even een uurtje op het strand” hangen, tot avondeten, nachtje blijven slapen in het hotel, volgende morgen mee duiken ok snorkelen, toen weer naar het strand en toeeeen pas weer terug naar Kuta. Was dus erg gezellig.

De onderwaterwereld van Bali is bijna net zo mooi, misschien nog wel mooier, dan die boven water. Honderden vissen is alle maten en kleuren, koraal! Prachtig! Ik zag een murene, en ging eens kijken bij een paar jongens die een octopus aan het vermoorden waren, werd bijna opgegeten door een haai (lieglieg nu overdrijf ik) en….zag een dolfijn!

De rest van de week bestond voornamelijk uit stappen en slapen, en weer opnieuw beginnen. Dat bruine kleurtje had best nog wat dieper gemogen, maar dat heb je met die Indonesische meiden die panisch zijn om bruin te worden. Dat loopt met truien (35 graden), paraplu’s, de hele dag lagen zonnebrandcreme, witmakende zalfjes, etc.

Heb ook nog een half uur op 130 m hoogte boven zee gehangen aan een parachute! Achter een boot! Ook weer een ervaring opzich.

Met oud en nieuw verzamelden 10 000 mensen zich op het strand, iedereen kocht een toeter, en toeterde elkaar gek. Klinkt heel spannend, was het niet.

Wel spannend was de hoeveelheid soldaten die zich in en om Kuta verzamelden. 12 000!!! Met tanks, geweren, alles erop en eraan, leek het net oorlog. Ze doen in ieder geval genoeg om een 2e bom te voorkomen, of het helpt is weer iets anders.

De plaats van de bom was erg indrukwekkend, we waren er even stil van. We verwachtten een discotheekje ofzo, maar bijna een hele straat was weg. Helemaal in puin. Een enkele ramptoerist liep er rond om foto’s te maken. Overal natuurlijk spandoeken en bloemen. En dan sta je 200 m verderop weer vrolijk in de discotheek he….

Ook nog een paar dagen in een luxe hotel vertoefd, we hadden een goedkope coupon. Dus dat was eigenlijk wel asociaal.En een huurauto, en een lux hotel. Het kon niet op. Helaas, was het wel. Nadat mn portemonnee (incl pinpas) gestolen waren was het dan echt op. Ik kon het ook niet zo super vinden met de vriendinnen van mn gastzus. Echte Indonesische rijkeluismeiden. Ijdel, arrogant, lui. Ze dansen en gedragen zich alsof hun nagels niet mogen breken. Dus regelmatig even zelf op pad gegaan.

Veel geshopt, gefeest, leuke plekjes gezien, lekker geslapen ook, cocktails op Bali zijn ook ok, me niet in de cultuur van Bali verdiept, dat komt nog wel eens een keer.

We wennen alweer aan het schoolleven, ware het niet dat ik de eer heb om volgende week weer een weekje weg te mogen, naar Semarang (midden-java) dit keer….

Groetjes en de beste wensen voor het nieuwe jaar, Elsbeth

23 januari

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

(foto-update Bali-Semarang: www.hotpinguin.nl/websites/elsbeth  )

Dinsdagochtend vroeg stapte ik weer in het minibusje dat me thuis ophaalde. We doorkruisten Malang 2 uur lang om overal mensen op te pikken, om vervolgens weer vlak langs mijn huis te rijden. Werd ik niet vrolijker van.

De reis naar Semarang duurde ongeveer 13 uur, een lange zit met slechts 1 stop. In het donker werd ik naar het huis van een Rotarian gebracht. Ik viel meteen in slaap in mijn kamer met tv (yesssss in Semarang hebben ze meer dan 3 netten!) en airco. Wat een luxe.

De volgende morgen werd ik om 10 uur wakker gemaakt door Enrique, de exchangy uit Mexico die in Semarang woont. Ik kreeg een mooie mex hoed van hem om op mn jasje te doen en natuurlijk kreeg hij klompen en Heinekenbierdopjes, nederlandse vlaggen, et cetera. We ontbeten ergens nasi goreng en sate ayam bij de warung op de hoek, om vervolgens naar the mall te gaan. Vanuit de becak de stad een beetje verkent, te warm (39 graden) om te lopen. We keken de film “die another day” waarin onze 007 alle avonturen weer overleefde. Maar vooral kletsten we over al onze belevenissen en meestal frustraties. Want het leven van een exchangy gaat niet over rozen!

De volgende morgen ging ik met hem mee naar school, ik was erg benieuwd naar de scholen van de andere exchangys. Ik keek mijn ogen uit, ik wist helemaal niet dat er ook normale kinderen van onze leeftijd bestaan in Indonesie! Heel gezellige school. Deze school is wel islamitisch, en heeft dus een moskee. Mijn katholieke school in Malang wordt gesierd door een immense kathedraal.

We leenden een scooter van een van zijn schoolvrienden, om een eind te gaan rijden. Na een uurtje kwamen we midden op het platteland tussen de sawahs. Het uitzicht was schitterend. De mannetjes met de rijsthoeden op de velden vonden het een hele eer dat we bij hen op bezoek kwamen. We wandelden een uurtje, crossten daarna verder naar een visplaats. Ondanks dat ik geen vis eet, moest ik toch een stukje proeven, het zag er ronduit goor uit (zie foto mn website). Achteraf zagen we hoe deze vissen vermoord worden. Er is een vrouw die ze met een hamer zo hard mogelijk slaat, bloed spat alle kanten op. Zouden ze de inspectie eens langs moeten sturen, oh uhh die is er niet.

We reden terug naar de stad. Enrique had eens gehoord van “het huis van de 2000 deuren”. Een oud vervallen huis met 2000 deuren, waar de geest van een Nederlands meisje nog steeds ronddwaalt. Door het raam zijn we naar binnen geklommen, we verdwaalden bijna, echt een kast van een huis. Na een half uur lopen kwamen we op zolder, we zagen een ladder staan en besloten om in de toren te klimmen met de ladder. Achteraf was het wat hoger dan het leek, maar vanuit de toren konden we op het dak klimmen en daar hadden we prachtig uitzicht over de stad (nog geen geest gezien!). De zonsondergang was super! Maar toen, hadden we even niet aan gedacht, dat we dan in het donker terug moesten door het huis. Aan de laag stof te zien was er al jaren niemand binnen geweest. We schuifelden voetje voor voetje, was toch opeens wel errug eng! Na een uur zaten we gelukkig weer veilig op de scooter.

We aten wat bij de macdonalds (je blijft toch xchangy he…) en kochten een lading drankjes. Zoiets als bacardi breezer, maar dan cheap en niet te drinken. En natuurlijk de mexicaansa tequilla.We ploften neer in het midden van het veld in het centrum van de stad. Het was volle maan, is het dan bij jullie ook volle maan?

De volgende ochtend ging hij met me mee naar Yogyakarta, met de bus. We sliepen bij een oud-exchangy Gabe in huis, die een paar jaar geleden in Nederland is geweest. Een authentiek Javaans houten huis op palen. Vanaf de veranda keken we uit over het water waar schildpadden zwommen, een papegaai in de palmboom, en een waterval. Geweldig, laat mij hier achter!

We gingen naar het strand, het was wel bijna 3 uur rijden (een afstand van niets hier) over hobbelweggetjes. Hobbeldehobbeldehobbel. Maar het was het waard, het mooiste strand ooit!

Volgens mij hebben ze de Robinson-island bewoners gewoon daar neer gegooid.

Vanaf het witte strand keken we uit over de Bergen met de sawahs, eenzaam vissersbootje in de verte, beetje zwemmen en bruin worden daar. Er zat een heel lief aapje verstopt achter een kokosnoot. Na deze relaxte dag in een café neergeploft om ons het Indonesisch bier eigen te maken.

De volgende ochtend zijn we naar een vulkaan gegaan vlakbij Yogya, we wilden zien of er rook uitkomt. Als hij namelijk rookt dan brandt de lava, en dan is het prachtig om er ‘s nachts heen te gaan om de lava te zien branden. Maar we hadden pech, geen rook. Zo ook wel mooi dus een beetje rondgelopen.

Zondagavond naar het park gegaan met een heel stel (oud) exchangys. Rizal(argentinie),Brenda (natuurlijk uit Nederland die nu in Yogya woont),gabe,Adrie (ook ooit in Nederland geweest), Enrique die inmiddels 10 bijnamen heeft (van Taco, Tortilla tot speedy conzales en cactus….je zal maar uit Mexico komen).

In het park speelden we het spel met de 2 bomen. Met een blinddoek om aan de ene kant van het veld beginnen en dan proberen naar de andere kant van het veld te lopen, recht tussen de 2 grote bomen door. Erg komisch, maar de Nederlanders waren natuurlijk weer the best. Zo presteerden Indonesiers het om in een rondje te lopen, maakten mexicanen vlak voor de bomen een hoek van 90 graden en Argentijnen gingen meteen maar diagonaal naar de andere kant van het veld.

Maandag ging Enrique terug naar Semarang, ik had genoeg Spaanse scheldwoorden geleerd. Ik bleef nog een dagje om te winkelen in jl. Malioboro. De bekendste en meest toeristische straat van Indonesie, vol met toeristen stalletjes. Helaas verdienen ze niet veel aan me, ik weet inmiddels dat je voor een armbandje maar 1.000 en niet 20.000 moet betalen zoals de toeristen.

Dinsdagavond werd ik weer opgepikt door een busje, ik voelde me meteen erg thuis. Ik zat tussen 3 nonnen en 3 vrouwen met hoofddoekjes in. Maar daar heb ik weinig van gemerkt, het enige dat ik van de terugweg zag was de binnenkant van mijn oogleden.

Liefs, Elsbeth

4 februari

Lieve vrienden en vriendinnen,

Hier een kort berichtje over het Chinese nieuwjaar, dat ook hier uitbundig gevierd wordt aangezien een groot deel van de bevolking oorspronkelijk chinees is.

Een Rotarian pikte me thuis op, we gingen eerst naar een vriendin van haar. Daar kreeg ik eindelijk (ik heb een half jaar geleden de stof gegeven) mijn Chinese jurkje te zien die ze in haar naai-attelier voor me had gemaakt, of waarschijnlijk laten maken. Natuurlijk moest ik hem meteen dragen.

Bij de Chinese tempel was het al behoorlijk druk, duizenden rode lampionnen, kaarsen, spandoeken, beelden sierden de straat. (ok fijn even tussendoor, de dienstmeiden zijn nu voor mijn neus aan het bidden, aalllaaah allaaaaahaaahaahaah gezellig)

Ik werd mee naar binnen genomen, kreeg eerst een rondleiding. In elk kamertje stond een groot beeld van een god, of een boeddha. Ervoor een soort altaar, met bloemen, wierrook en eten als offer.

De Chinezen moeten dan elk kamertje binnengaan met wierrook, en daar bidden voor elke god.

Zo was natuurlijk ook ik de pineut of in mijn geval (Indonesisch geval…) de pisang. Met een stuk of 100 wierrookstokjes begroette ik elke god en godin. Toen dit was goedgekeurd (ik moest met een paar stenen gooien, als die goed komen te liggen zijn de goden tevreden, nou dat waren ze…) mocht ik een wens doen. Ik wenste gezondheid voor mij in Indonesie en mijn familie in Nederland. Kreeg toen een koker in mijn handen gestopt, er zaten 100 stokjes in. Door hard te schudden moet er 1 stokje uitvallen, natuurlijk kon ik dit niet en moest er weer hulp komen…maar uiteindelijk viel er een mooi rood stokje uit met het nummer 7. Naar de bali toe, wat betekent 7???? Eerst betalen natuurlijk, het blijft toch Indonesie. Toen kreeg ik een mooi briefje met Chinese tekens. Ok, ik zal nog wel een keer een tolk opzoeken. Laten we maar van het beste uitgaan.

Ik woonde de dienst bij, keek wat rond bij alle kleine tempeltjes, en ging daarna uit eten in een chinees restaurant. Volgens mij zaten hier alle blanken van Malang verzameld, langzamerhand dringt het tot me door dat ik toch niet de enige ben!!!! Zo ben ik erachter gekomen dat om 16u smiddags op de fitness het blankenuurtje begint. Een stuk of 15 blanken gaan dan doen alsof ze sportief zijn, helaas voornamelijk nieuw-zeelanders, australiers, en een paar Oostenrijkers, niet te vergeten de 2 Engelse homo’s.

Maar goed, ik zat in het Chinese restaurant. We zagen een show, kleine Chinese meisjes met leuke jurkjes en parasolletjes. Wat andere dansers, en een bandje. Ik heb nog even een liedje gezongen, Ni yao te ai, een chinees liedje dat hier razend populair is. Maar ik zal niet opscheppen, gelukkig hadden ze de tekst, en ook nog in gewoon alfabet.

Gezellig nieuwjaar gehad dus, niet zo spetterend als in een discotheek in Rotterdam, met vuurwerk en champagne. Maar voor hier kon het er mee door, bijzonder was het in ieder geval wel.

De rest van de week ben ik op stap geweest met 2 nederlandse meiden die hier een paar dagen waren, we zijn voornamelijk wezen rondhangen in café’s en restaurantjes, maar ik spreek in ieder geval weer vloeiend Nederlands.

Nu beginnen de voorbereidingen, want volgende week is het dan zover…. De exchange-trip. Met 10 exchangy’s, in 3 weken doen we Java-Bali-Lombok en dan nog 4 dagen Bali uitrusten. Klinkt goed, we kijken er naar uit…….

Groetjes, Elsbeth

3 maart

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Hier komt het vervolg van onze exchangy’s-trip Bali/Lombok….

Brenda, het andere Nederlandse meisje, en ik, gingen per vliegtuig van Yogyakarta naar Den Pasar (Bali). We waren allebei lichtelijk ziek. De rest ging per bus, wat achteraf een vreselijke reis geweest schijnt te zijn. Een dag eerder lagen wij dus al op het strand, weliswaar in de regen maar dat mocht de pret niet drukken.

De volgende ochtend verscheen de rest van de groep aan het ontbijt, de Brazilianen zoals altijd weer een uur te laat. We vertrokken, in ons lief klein schattig rotbusje met z’n 13en. Op weg naar een reeks oude stenen, tempels genaamd. Urenlang reden we door de rijstvelden, aanschouwden we de palmbomen en exotische bloemen. Af en toe stopten we even bij de toeristenwinkels. Van tempel naar tempel. Sarong aan en sarong uit. Zo was 1 tempel toch wel indrukwekkend maar 10 verder hadden we het toch wel gezien. Met de volgende dag (strand) in het vooruitzicht, redden we het wel.

Gelukkig mooi weer, zat iedereen de volgende dag op de jetski, of bungelde ergens hoog in de lucht aan een touwtje boven zee. We dronken wat melk uit een kokosnoot, uiteraard moest onze Japanse schone haar glas weer bijvullen met Sake, walgelijke combinatie.

‘s avonds reden we naar een tempel waar we vanaf de rotsen genoten van de zonsondergang, toen ze zon in de zee verdronk gingen we van een eeuwenoude tempel naar een wat modernere….maar wel even aanbeden…. De macdonalds.

Na een wilde nacht konden we meteen om 5 uur verzamelen in de lobby, we gingen naar het eiland Lombok. Het was verrassend stil in de bus, en op de boot hadden we dan ook snel een kamer gehuurd. Een 4 persoonskamer met kakkerlakken, voor met z’n 10en. Maar daar heeft volgens mij niemand wat van gemerkt.

Op Lombok een halve city-tour gehad, tempels voor de verandering. Iedereen was dan ook erg geinteresseerd. We besloten met een paar het programma van de volgende dag te skippen en naar de Gili-eilanden te gaan. Prachtige bounty-eilanden, leuk snorkelen en zonnebaden. Ondanks de vaagheid van de man die ons daarheen wilde brengen (we vonden hem ergens aan het strand) kwamen we allemaal veilig terug in het hotel. De dag erna gingen we terug naar Bali. Dit keer hadden we geen goede boot en zeker geen kamer.

In de non-airco room zaten we tussen nog 100 Indonesiers die ons maar bleven aanstaren. Het was +32 graden, we moesten de kakkerlakken van ons afslaan, en na een uurtje hingen er al 4 mensen kotsend uit het raam. 5 Lange uren verder kwamen we van de boot af, blij dat we weer in ons rotbusje mochten. We kregen een rijstegoedje toegestopt en iedereen kreeg een gebakken vogel inclusief kop en pootjes. Volgestopt met sambal.

Dus……op naar onze eigen tempel: dunkin donuts.

We kwamen moe in het hotel aan, maar dat gaf niets en we brachten de nacht in het zwembad door, hier was de Duitse buurman heel blij mee. Hij bleef maar in het Duits schreeuwen en dat “begrijpen” we natuurlijk niet.  Next morning weer vroeg op, rotary meeting om 9uur. De rest van de week moesten we telkens naar allerlei rotary-veraderingen. Nou ja, gratis eten dan maar dachten we positief.

Nog een keer gingen we naar de ketchak-dans. 50 mannen die continu keeeetchakketchakketchak blijven reopen tot ze in een soort trance zijn en dan gaan vuurdansen.

Vrijdagavond moesten we presentaties geven. Brenda en ik deden de kabouter-plop dans (heel intelligent) en ik zong een nummer van Acda en De Munnik op mijn gitaar. De brazilianen dansten de samba, de mexicanen zongen het volkslied, de Amerikaanse danste een Balinese dans, de Japanse trakteerde op sake.  Uiteraard gingen we, de laatste avond met zijn allen, stappen. In de buurt van ons hotel zaten wel wat aardig toeristische barretjes. We raakten verstrikt in het homo-uitgaansleven van Kuta, Bali. Was niet de bedoeling, maar we hebben erg veel lol gehad. Toen de barren sloten, zwommen we in zee, en hielpen we de brazilianen inpakken, die om half7 de bus moesten hebben naar Jakarta.

De rest van de dag heb ik met Brenda op het strand gelegen, prachtig weer. Om 14u heb ik haar in de taxi naar het busstation gestopt. Ook zij vertrok.

In mijn eentje nog wat genoten van de terrasjes, het zien van blanke mensen, en het lekkere eten (geeeen rijst) en om 17u nam ik de taxi naar Den Pasar. De coordinator zat al op me te wachten met de andere overgebleven exchangy’s. We aten voor de laatste keer samen en namen toen allemaal huilend afscheid, van het vredige Bali (Bali for the world…) en van elkaar. Een voor een werd opgehaald, ik ging terug met een minibusje. 12 Uur later lag ik weer in mijn eigen bedje in Malang.

Met lieve groetjes, Elsbeth

29 april

Lieve vrienden en vriendinnen,

Mijn laatste weken in Indonesie zijn aangebroken, over 3 weken zit ik in het vliegtuig, een enkele reis terug naar Nederland. Maar ik wil helemaal niet meer weg hier!!!

Een paar weken geleden ben ik uit Malang vertrokken, ik had weer honger naar avontuur. Ik kwam terecht in Bogor, vlakbij Jakarta. De vroegere naam van deze stad -Buitenzorg- kan ik beter niet meer gebruiken. Vroeger was dit relatief coole stadje "de" stad van de Nederlanders. Een prachtige botanische tuin en een groot paleis zijn de enige overblijfselen van de koloniale tijd. De rest is rotzooi, veel bedelaars, smog, files, krotten.

Desondanks heb ik het heel erg naar mijn zin. Ik help hier in een Duits bedrijf, opgezet door de Rotary Bogor. De rotaryclub hier bestaat voornamelijk uit Duitsers, Nederlanders, Amerikanen, Australiers, en nog wat ander volk. Mijn eerste klus was om een website in elkaar te draaien, nu bijna klaar. Het bedrijf is erg professioneel, helpt kansarme kinderen door ze op te leiden tot internationaal garment experts. Jaarlijks 180 kinderen, die hier ook wonen. De lessen zijn voornamelijk in het Engels en worden dus door buitenlanders gegeven. Dus ook ik moest eraan geloven, en heb regelmatig een les "motivation" en "foreign culture" gegeven.

1 Dag in de week help ik in een ander project, ik help een stel jonge vrijwilligers met lesgeven in een schooltje in een klein vissersdorpje ongeveer 3 uur rijden vanaf Jakarta. De wegen zijn barslecht, hobbelhobbel en 1 grote modderzooi. Het dorpje is er zo mogelijk nog slechter aan toe. Ver van de buitenwereld verwijderd, de huizen staan bijna op een vuilnisbelt. Niemand weet dat het niet goed is om afval op straat te gooien, wat moet je er anders mee doen?! Dus alles ligt overal verspreid, hier en daar doet men een poging een berg plastic te verbranden.

Omdat het dorpje zo ver van de menselijke beschaving is verwijderd, kunnen de kinderen niet naar school. Daarom geeft de rotary 1 dag per week de kinderen les in het schooltje. Ik nam een grote doos broodjes mee en flessen drinkwater. De mensen eten alleen maar vis en rijst, zijn vaak ziek en hebben geen medicijnen.

In het schooltje hielp ik de kleine kinderen met rekenen. Ik keek in de schriftjes, waaruit bleek dat ze er helemaal niets van snapten en gewoon maar wat invulden. 15600+80= 29 , maar doordat de klassen veel te groot zijn doet de leraar maar wat. Na een dag eenvoudige tafels oefenen had ik 50 kinderen om me heen die allemaal het antwoord wilden zeggen. Een hoop geschreeuw, maar het was erg leuk om te zien hoeveel plezier ze hadden toen ze eindelijk een beetje konden rekenen. Jammer om dan weer weg te gaan en te weten dat de leraar weer gewoon op de oude manier doorgaat. De doos met broodjes werd leeggegrist, en toen ik de vrouwen vertelden om in de rij te gaan staan werden ze allemaal boos op elkaar. Binnen 5 seconden was de doos leeg.

Kortom: ik heb het prima naar m'n zin, ondanks dat het misschien niet altijd veilig is. Een paar bommen in Jakarta (eentje op het vliegveld, waar ik toen toevallig was- gelukkig was ik in het internationale gedeelte en de bom in de domestic), en gisteren schrok ik me dood toen ik een jongetje van een jaar of 5 op de tolweg zag liggen, dood. Aangereden, auto natuurlijk gewoon doorgereden. They just don't care, rijden als gekken. Ik pendel heen en weer tussen gezinnen van all over the world, dus ik ontmoet ongelooflijk veel mensen en dat is super.

Nou, dit was mijn laatste nieuwsbrief, volgende week vlieg ik naar Bali, voor de laatste keer voorlopig. En op 23 mei zal ik met een traantje afscheid moeten nemen van dit prachtige land.

Een dikke kus, veel liefs, en ik hoop iedereen heelhuids terug te zien in Nederland....

Elsbeth