Brenda in Indonesie

Beste Rotary-sponsorclub,

Deze mail wil ik graag helemaal tot jullie richten. Over wat ik het hele jaar heb meegemaakt en ook wil ik jullie wat vragen…

Wat ik tot nu toe allemaal heb meegemaakt is bijna te veel om in 1 keer te vertellen. Ik weet zeker dat ik nog heelveel dingen ben vergeten als ik deze mail gestuurd heb..

Aan het begin van mijn jaar had ik wel heel even een dipje, omdat ik er achter kwam dat ik samen met Elsbeth de eerste was van alle uitwisselingsstudenten die naar Indonesie zou komen. De rest had allemaal problemen met hun visum. Toen ik hoorde dat er in dit supergrote land maar 9 uitwisselingsstudenten kwamen en dat de dichtsbijzijnde 4 uur met de auto van me vandaan woonde, stortte ik helemaal in. Daar was ik dan, in Indonesie. Het grote avontuur tegemoet. Helemaal alleen. Elsbeth en ik bleven 4 dagen samen in Jakarta, maar daarna moesten we al afscheid nemen van elkaar. Beiden stapte we met volle moed een ander vliegtuig in. Daar ging ik dan, niets wetend van wat me te wachten stond en of ik wel opgehaald zou worden door Rotarians.

Gelukkig was het aan het begin wel leuk. Ik zag meteen al veel van mijn plaatsje Yogyakarta en mijn councellor nam me overal mee naar toe. Ik weet nog wel dat ik dolgelukkig mijn maten op liet nemen voor mijn schooluniform. De dagen daarna op school waren geweldig. Het leek wel alsof ik Britney Spears was. Op school moest ik meteen in elke klas een verhaal over mijn landje vertellen en de vragen kwamen op me af als de bommen nu in Irak… Altijd maar complimentjes over mijn blonde haren en blauwe ogen. Iedereen wou haren met me uitwisselen en ik werd door mijn haar continu ‘barbie’ genoemd (moet ik dit als compliment opvatten??? Ik doe het maar..).

Op straat lopen vond ik eerst wel eng. Soms liepen mensen naar me toe en raakte me aan. Dat maakte me wel bang… ‘Hoe zou een blanke huid nou aanvoelen?’ hoorde ik ze vaak denken. Ook oversteken was een ramp, telkens maar naar de verkeerde kant kijken en als ik naar de goede kant keek schrok ik me dood van het aantal auto’s en bromfietsen dat maar niet voor me wilde stoppen. Door rood rijden is hier heel normaal en voorrang geven kennen ze niet.

Daar zit je dan, meteen geconfronteerd worden met de honderden cultuurverschillen… Alles was anders en ik kon geen vergelijkingen met Nederland vinden. Ook winkels en restaurants lijken niet op die van Nederland. Toen had ik wel even een grote dip, ook na een maand was er nog geen nieuwe exchangestudent bij gekomen... Elke dag naar school, nog steeds geen boeken en nog steeds geen vaste klas waardoor vrienden maken moeilijk was. 6 dagen per week naar school, dat begon ook te vervelen…

Gelukkig kwam er een toetsweek na twee en een halve maand en ik kon niet mee doen. Ik had nog steeds geen boeken of vaste klas. Gelukkig mocht ik dan een bezoekje brengen aan Malang, het plaatsje waar Elsbeth zat. Even een week leuke dingen doen. Een nieuwe plaats zien. Toen ging mijn dip voorbij en met volle moed ging ik weer terug..

Ik moet eigenlijk zeggen dat de eerste vier maanden wel saai waren en ik begon overal het negatieve van te zien. Aan het eind van mijn eerste vier maanden in mijn eerste gastgezin was het dan eindelijk tijd om te verhuizen naar mijn tweede gastgezin. Daar was ik wel blij mee… Tegen het eind van die vier maanden zei niemand meer iets tegen me.. ‘Had ik iets verkeerds gedaan?’, ‘Waarom zeggen ze geen hallo terug?’. Ik was blij om te vehuizen. De laatste dag in het gezin was daarentegen top, iedereen sprak weer tegen me en ik kreeg zelfs een sleutelhanger van Knorretje, omdat ze wisten dat ik daar helemaal gek van was…

Het was tijd om te verhuizen. Een gezin met 5 kinderen, maar geeneen woonde meer thuis. Een gastvader die twee weken op een ander eiland werkt en daarna weer twee weken thuis was… Het gezicht van mijn gastmoeder heb ik dus het best onthouden. Ik dacht dat ik het nooit leuk zou vinden daar. Zo alleen met mijn gastmoeder… Gelukkig was ik heel blij met mijn gastmoeder. Ze leek bijna sprekend op mijn moeder in Nederland. Ik kon met haar over alles praten en we deden veel dingen samen. Zij was immers ook om de twee weken, twee weken helemaal alleen. Alleen wel met bediendes om haar heen.

Ik heb aan mijn ouders in Nederland wel eens gezegd dat ik het maar niks vond om een bediende te hebben, je kan geen eitje meer zelf bakken of ze pakken het ei al uit je handen… Uiteindelijk heb ik het geaccepteerd en vond ik het soms wel fijn. Totdat ik op eens 50.000 rupiah (5 euro, niet veel, maar gaat om het idee) uit mijn kamer mistte.. Ik was er van geschrokken. Het is niet veel, als ze er om vroegen had ik het waarschijnlijk wel gegeven. Ook mijn gastmoeder was geschrokken. Ik heb er natuurlijk geen groot probleem van gemaakt, maar voelde me niet echt prettig als ik weg moest voor dansles of school.

Gelukkig kwam ook een gastzus thuis en met haar mocht ik van mijn gastmoeder naar Bali toe. Ik was dolblij, eindelijk weer eens reizen.. De bom op Bali liet mij niet thuis in Yogyakarta zitten. We gingen met de bus… Meteen een lange reis van 15 uur. Maar we hadden het er voor over, met vliegtuig kan wel, maar was gewoon te duur.. Een topweek, ik heb niet een keer heimwee gehad, wel aan mijn ouders gedacht, omdat mijn geld toch wel snel opging… Meteen smsen en vragen om wat geld van mijn spaarrekening over te maken naar mijn gewone rekening…

Kerst vieren heb ik niet gedaan, ik kon nergens terrecht en ik zat in een islamitsch gezin. En die vieren geen kerst. Uiteindelijk kon ik met een paar vrienden naar Semarang. Daar kwam ik erachter dat de hele groep ook islamitsch was.. Geen kerst dus, dan maar het beste er van maken… Na kerst moest ik dan voor het eerst optreden met de Indonesische dans die ik geleerd had. Iedereen was erg enthousiast en ik werd meteen gevraagd om nog een keer te dansen, dit keer na oud en nieuw… Natuurlijk, ik was zo blij, ik had de cultuur

geleerd, en mocht het nog uitvoeren ook.

Met oud en nieuw waren er drie andere uitwisselingsstudenten bij mij in Yogyakarta. Eindelijk wat praten over onze ervaringen van de afgelopen tijd. Van hen kon ik het beste Indonesisch spreken, maar dat was omdat de anderen pas net in Indonesie waren en ik al bijna een half jaar.. Ze bleven ook nog even om mij te zien dansen en waren erg enthousiast. Zelf hadden ze nog geen dansles, maar wilden nu zeker gaan beginnen…

In Februari was het al weer tijd om naar mijn derde gezin te verhuizen. En drie dagen er na vertrok ik naar Jakarta voor de Rotarytrip. Daar waren we dan, met onze ‘o zo grote’ groep. Negen studenten uit 4 verschillende eilanden van Indonesie kwamen bij elkaar. De trip was zo leuk, dat we er met z’n allen nog 5 dagen aan vast geplakt hebben.. Na de trip was het ook nog leuk. Op school gaf ik mijn souvenirtjes van Bali en Lombok aan mijn klasgenootjes. Ze waren er dolblij mee…

Nu het einde in zicht komt, vind ik het toch wel heel jammer. Aan het begin van het jaar leek het een eeuwigheid en nu,… over 4 weken komt mijn moeder al op bezoek. Ik wil nog zoveel zien en doen. Ik begin de cultuur te begrijpen, het denken van de mensen hier en ik geniet van het op straat lopen en langs de winkeltjes slenteren.. ‘Afdingen’ dat vind ik nu heel normaal en weet al precies wanneer iets te duur is… Als ze 20 eurocent vragen is het voor jou misschien goedkoop, maar ik weet dat het in werkelijk dan misschien wel 10 eurocent kost. Het leukste moment van mijn leven hier is dan ook het afdingen… Niet omdat ik het nu zo duur vind, absoluut niet, maar omdat ik weet wat de prijs hoort te zijn. Zo maak je een leuk gesprek, vooral omdat ik het geweldig vind als ik met een belachelijk bedrag begin, ja, ik blijf buitenlander voor hen.

Zo maak je mensen aan het lachen en ook zij genieten dan van het afdingen en vinden het minder erg. Nu kan ik uren bij een kraampje blijven staan en over vanalles praten. Zoiets gebeurt in Nederland niet. Dan is het niet zo persoonlijk. Hier, omdat je wel moet afdingen (anders is het een belediging voor de verkoper..) begin je al een gesprek. In Nederland moet je er niet over beginnen, dan worden ze waarschijnlijk juist erg boos.

In het verkeer lopen hier gaat al stukken beter en ik stap nu telkens aan de goede kan van de auto naar binnen. Oversteken lukt makkelijker en hoef er niet meer over na te denken. Op school, tja, het blijft saai die lessen, nu wel in 1 klas maar ik heb geen boeken (waarom zou ik ze niet krijgen??? In Nederland krijgt een uitwisselingsstudent ze toch ook,… ik kan dus niet mee doen of leren…) Ik doe steeds meer leuke dingen met vriendinnen. Een vriendje? Dat heb ik niet, de mensen waar ik mee omga zijn bijna allemaal van mijn school, en daar zitten nu eenmaal geen jongens. Ik zit op een ‘all girls’ school… 40 meisjes in een klas, dat was wel wennen, maar kan ook superleuk zijn…

Zo heb ik mijn jaar doorgebracht in Indonesie. Ook heb ik zo ontzettend veel dingen gezien die de Rotary hier voor de mensen doet. Iedereen kent de Rotary en iedereen respecteerd hen. Ze helpen de mensen, de armen, maar ook de zieken en de weeskinderen. In Nederland kent niet zo veel mensen de Rotary, maar ik weet zeker dat ik ook bij de Rotary wil als ik ouder ben. En als het in Nederland niet kan omdat je een voorbeeldgevende functie moet hebben (omdat anders de groep te groot word??), dan kan ik altijd nog naar Indonesie, als je maar een beetje geld hebt en bereid bent om het te delen met anderen, dan mag je al de Rotary in… Als hier de club groter dan 20 mensen zijn, starten ze zo weer een nieuwe club..

Ook zijn er dit jaar selecties geweest voor de jaarkinderen van volgend jaar. Ik mocht meedoen om te helpen met de selectie. Heb ik mooi wat vragen kunnen stellen die mij ook gesteld werden… Vanuit Yogjakarta willen er 4 naar het buitenland, 3 naar Amerika en 1 naar Nederland. Uit de selectie kwam dat het meisje dat naar Nederland wil het beste uit de testen kwam. Ik zou haar dus ook zeker een jaar in Nederland willen gunnen. Nu hebben ze in Nederland ook selecties gehouden en werd mij verteld dat er helemaal niemand uit Nederland naar Indonesie wilde komen. Dat is heel jammer, want ze weten niet wat ze missen hier. Natuurlijk kan je niemand dwingen om te gaan. Maar nu heeft dat ene meisje dat naar Nederland wil dus pech. De anderen kunnen naar Amerika, maar het meisje dat naar Nederland wil, kan dus niet naar Nederland. Ookal kwam ze het beste uit de selectie.

Hierbij zou ik jullie dus willen vragen om hier over na te denken. Ik zit nu immers een jaar in Indonesie en er is nu helemaal niemand bij jullie. Als u dit leest, wat komt er dan bij u op. Gunt u het ook een Indonesisch meisje om de cultuur van Nederland te leren kennen… Het is voor haar net zo nieuw als dat het voor mij was toen ik naar Indonesie ging. Ik ging naar een Aziatisch land en zij wil van een Aziatisch land naar een Westersland…

Ik zou het gewoon leuk vinden als er mensen zijn die zich vrijwillig willen instellen om een meisje uit Indonesie gelukkig te maken voor drie maanden. Zelf blijf ik als ik terug kom gewoon thuis wonen en ik weet zeker dat ze bij mij drie maanden welkom is. Gewoon omdat ik het meegemaakt heb, ik weet wat ik een ander ook wil gunnen. En ik gun het haar van harte, het is gewoon jammer dat niemand naar Indonesie wil.

Brenda