Sascha in Nieuw Zeeland

Mooi bootje he? Ik heb het geluk gehad om 10 dagen met deze boot, de “Spirit of New Zealand” mee te varen en het is zeker te weten de beste ervaring ooit. Ik zal jullie proberen in deze email een indruk te geven van m’n ervaringen maar het was zo fantastisch dat het bijna niet te beschrijven is.

In totaal zijn er 54 mensen op de boot, 40 trainees (14 jongens en 26 meiden tussen 15-19 jaar vanuit alle hoeken van NZ), the captain, 1st & 2nd mate, an engineer, een kok, 4 zeilinstructeurs, 2 vrijwilligers, een mannetje van Vodafone en 2 cadets. Tijdens de hele reis krijgen de trainees les in het zeilen met het einddoel om op de laatste dag (trainee day) het schip te zeilen zonder hulp van de echte crew.

Dag 1: rond zes uur kwam ik met de bus aan in Auckland waar ik opgehaald werd door vrijwilligers van de Spirit. Aangekomen op de boot werd ik naar de meisjes slaapzaal gebracht en dat was behoorlijk schrikken. Ik wist wel dat het niet groot zou zijn maar er was echt maar heel weinig ruimte Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn met 20 meiden in die ruimte………

Dag 2: om half zeven werden we wakker gemaakt en na het ontbijt werden we flink aan het werk gezet. Het hele schip moest schoongemaakt worden en de nieuwe vooraad eten moest op de boot gebracht worden. Rond 10 uur kwamen de andere 20 trainees aan en we kregen een gezamelijke rondleiding. Daarna moesten we de yard in klimmen, oftewel, het kraaienest in! Als je de foto bekijkt dan is dat de eerste mast achter de 3 driehoekige zeiltjes. We hoefden maar tot de eerste yard te klimmen (het eerste zeil), het lijkt niet hoog maar ik vond het doodeng. Met 2 man hebben ze me moeten helpen om in de eerste ‘loft’ (kraaienest) te klimmen. Toen ik eindelijk weer met beide benen op de grond stond besloot ik dat ik NOOIT, maar dan ook nooit meer de yards op zou klimmen. Om 12 uur zeilden we de haven uit en we werden in 4 watches (teams) verdeeld, iedere watch heeft een eigen zeilinstructeur en iedere dag heb je met je team de verantwoordelijkheid over een ander sailstation. De vier sailstations zijn (kijk even mee op de foto):

*front: de eerste 3 driehoekige zeiltjes

*midships: de mast met de 4 vierkante zeilen boven elkaar (dat is dus die mast die ik eerder die dag heb moeten beklimmen)

*mainsail: 2e mast

*mizzen: 3e mast

Het zat echt allemaal mee die dag hoor….ik begon met midships. Oftewel ik moest aan het eind van de dag weer de mast in om de zeilen vast te binden. Maar goed, zover was het nog niet, de zeilen moesten eerst gehesen worden. Onze watch leader, Mike, leerde ons hoe we de zeilen moesten hijsen. Niet dat ik er iets van kon onthouden hoor, het zeiljargon in het Nederlands kan ik al niet onthouden, laat staan in Engels.

Aan het eind van de dag kreeg ik een gigantische paniekaanval toen we de mast weer in moesten klimmen om de zeilen vast te binden. Ik heb werkelijk alles uit de kast gehaald om de crew ervan te overtuigen dat ik niet de mast in wilde. Uiteindelijk hebben ze me overgehaald om het toch nog maar eens te proberen. Een van de cadets, Blair, een behoorlijk gespierde marinier die stage loopt op de Spirit, ging met me mee. Ik vond het zo eng dat ik moest huilen …schaam…en het was de eerste keer tijdens m’n verblijf in NZ dat ik in het Nederlands vloekte (sorry about that). Toen ik eindelijk op het punt stond om over de loft te klimmen werden we weer naar beneden geroepen om te gaan eten. Oftewel, na het eten moest ik weer die mast in, dit keer hoefde ik niet te huilen maar toen ik eindelijk op de loft stond weigerde ik naar beneden te gaan. Blair heeft geloof ik wel een half uur op me in moeten praten voordat ik naar beneden wilde. Het ergste was dat ik 4 dagen later weer op “midships” zat en dus weer de mast in zou moeten… ik heb er slapeloze nachten van gehad.

Leuk detail: toen ik in de loft stond heb ik een hamerhaai gezien!!

Dag 3: Om zes uur ‘s ochtends werden we wakker gemaakt voor onze “morning swim”. In 10 minuten moet je zorgen dat je in je zwemspullen op het dek staat, je krijgt een warming up en om kwart over zes moet je in het water springen! Het was dus hetzelfde water waar ik de dag ervoor die haai had gezien, …… Maar goed, al met al is de morning swim heel verfrissend en ik had zelfs m’n dagelijkse koffie niet nodig om wakker te worden.

Ons sailstation was mainsail; het is het grootste zeil van het hele schip en je hebt minstens 15 man nodig om het zeil in de lucht te krijgen! In 10 dagen heb ik dus ook behoorlijk wat armspieren gekweekt, was ook wel nodig eigenlijk… Toen we eenmaal alle zeilen gehesen hadden deden we allemaal spelletjes om iedereens naam te leren. Eigenlijk ben je de hele dag heel druk bezig met zeilen hijsen, overstag gaan, aan touwen trekken, opruimen, boot schoonmaken, spelletjes om de samenwerking in je team te verbeteren en je krijgt allemaal workshops over bv veiligheid aan boord.

Die avond had ons team nightwatch, dat houdt in dat je in groepjes van twee personen de boot voor 1,5 uur ‘bewaakt’. Janna en ik hadden geluk, wij hadden de eerste wacht van 22.00 tot 23.45. Je moet ieder uur het logboek invullen en om de 20 minuten moet je een ronde over het schip doen om te controleren of er b.v. geen brand is. De lucht was heel helder en er waren zoveel sterren, ik heb echt genoten.

Dag 4: Splash, ja hoor om kwart over zes lag iedereen weer in het water. Het weer was vandaag iets minder, er stond wind en lekker veel golven. Ik genoot, maar niet iedereen was zo blij. Tijdens een van de workshops over de verschillende zeilen zag je de trainees één voor één naar de reling rennen om over te geven. Van ons team, dat normaal uit 10 personen bestond waren er nog maar 5 (!) over. Het was dus een behoorlijk karwei om ons zeil naar boven te krijgen. ‘s Middags was ik leider van onze watch, (iedere dag is iemand anders uit het team leider). Ik was de meest waardeloze teamleader ooit want ik moest werkelijk alles aan Mike (onze watchleader/zeilinstructeur) vragen. Alle lijnen lijken zoveel op elkaar en ik kon werkelijk niet onthouden in welke volgorde alles moest gebeuren.

Dag 5: Plons! Ik ga al wennen aan de morning swim. Na het hele schip de dagelijkse schoonmaak gegeven te hebben, doen we met z’n allen weer wat spelletjes om de onderlinge communicatie te verbeteren. We hebben ontzettend veel lol gehad. Het was een ontzettend warme dag, bijna geen wind en het had (jammergenoeg) geen zin om de zeilen te hijsen. De hele dag was dus volgepland met spelletjes, wateractiviteiten, en workshops over veiligheid aan boord en navigatie.

Dag 6: Na het hele ochtendgebeuren (morning swim, ontbijt, schoonmaak, vlag hijsen) gingen we weer zeilen, met de motor aan dan want er stond bijna geen wind. Mijn sailstation was weer midships…. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb hoor maar ‘s avonds ben ik zonder problemen de mast opgeklommen, ik ben zelfs tot de 3e yard geklommen!!! (als je de foto bekijkt, dat is zegmaar de 3e ‘dwarsbalk’ Die vrijwilligers zijn er gewoon op getraind om je over je grenzen heen te krijgen. Ik heb zelfs geholpen om de zeilen vast te binden, dat was wel eng trouwens. Die middag hadden we een soort vrije middag, met de rubberboten zijn we naar Great Barrier Island geroeit en we hebben een wandeltocht naar een waterval gemaakt en we hadden een barbecue. Dit was zegmaar onze eerste vrije middag, je kon doen wat je wilde, ik lag dus lekker in het gras te slapen want ik was totaal uitgeput. Van 6 uur ‘s ochtends tot 10 uur ‘s avonds wordt je de hele tijd lichamelijk en geestelijk beziggehouden.

Dag 7: Omdat er vrijwel geen wind was en het ontzettend warm was hebben we vooral wateractiviteiten gedaan. De vier watches werden opgesplitst in 3 nieuwe teams, per loting werd bepaald wie de leider was en ik was dus leider van een van de teams. We deden in totaal 3 wedstrijden met de rubberboten en mijn team was werkelijk geweldig, we hebben al de wedstrijden gewonnen!

Dag 8: ik besef net dat ik al aan m’n 3e pagina bezig ben, ik zal proberen om niet meer zo in detail gaan want ik zou wel een boek over m’n hele reis kunnen schrijven.

Het hoogtepunt van vandaag was definitief dat we dolfijnen gezien hebben!! Zo gaaf, we waren bezig met het schoonmaken van de keuken toen we plotseling iedereen op het dek hoorden gillen “dolfijnen”, zonder de afwas af te maken (hier was de kok niet zo blij mee…) rennen we naar boven en jawel hoor, wel 20 dolfijnen!!

Omdat ik de volgende dag weer aan de beurt was voor teamleader, en ik helemaal geen idee had hoe ‘mijn’ zeil werkte besloot ik naar m’n watchleader toe te gaan. Mike heeft wel een uur uitleg moeten geven over alle zeilen, hoe ze gehesen moesten worden, wat moest gebeuren als we zouden gijpen of overstag zouden gaan, en hoe de zeilen gestreken moesten worden. Daarna vroeg hij of ik al nagedacht had over ‘trainee day’. (trainee day: de dag dat de trainees zelf het schip moeten zeilen, de dag ervoor worden uit de 40 trainees een kapitein, first mate, 4 watchleaders, 2 navigators, 2 koks en 2 machinisten gekozen die er uiteindelijk voor moeten zorgen dat het schip op een bepaalde tijd op een bepaald punt komt) Tja, ik had wel nagedacht over trainee day, misschien dat ik zou proberen om een van de koks te worden ofzo. Mike moest toen heel hard lachen en hij zei dat ik maar eens heel hard na moest gaan denken……….. hmmmm, wat moest ik hier nou weer mee??!! Hij gaf me de hint om maar eens met de mensen van m’n watch moest gaan praten en met iedereen die in m’n team zat tijdens de waterwedstrijden.

Dag 9: vandaag dus weer teamleader, omdat je iedereen nu al wat langer kent is het makkelijker om iedereen aan het werk te zetten. Mijn team is werkelijk geweldig, we hebben zoveel lol samen. Mike doet vandaag eigenlijk niets anders dan kijken, hij vind dat we alvast maar moeten proberen want morgen moeten we het helemaal zelf doen. ‘s Middags doen we nog wat oefeningen met overstag gaan, één keer moesten de teamleaders het zelfs presteren om zonder te praten overstag te gaan en dus zonder te praten hun team aan het werk te zetten! Dat was niet makkelijk maar het is ons gelukt. Het was trouwens nog nooit zo stil op de boot geweest!

Rond vier uur ‘s middags was de “kapiteinsverkiezing” voor trainee day. In de eerste ronde werden er 4 mensen genomineert (uit de 40 trainees) en in de tweede ronde wordt d.m.v. een stemming besloten wie van de genomineerden de kapitein wordt. Tja uiteindelijk heeft iedereen ervoor gekozen dat het schip de volgende dag bestuurd werd door een kapitein met een accent, …. een Nederlands accent. It was me!!

Vanaf dat moment was ik dus verantwoordelijk over een 40m schip van 14 miljoen! Die avond was verschrikkelijk, er moest zo ontzettend veel geregeld worden: de activiteiten voor die avond, de rest van de “trainee crew” moest gekozen worden en natuurlijk alles moest gepland worden voor “trainee day”. Ik werd helemaal gek van alle vragen, wat kunnen sommige mensen toch zeuren zeg. Ik heb me er door heen kunnen slaan maar die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Pfff, ik, verantwoordelijk over een 14 miljoen schip, 40 trainees…….en ik moest ervoor zorgen dat de boot om 15.00 uur bij de rode ‘A’ boei was.

Dag 10: samen met de first mate (exchange uit Zweden, haha, het schip werd bestuurd door “the foreigners”) heb ik besloten dat we de dagelijkse routine - zwemmen, ontbijt, vlag hijsen, schoonmaken, programma van de dag met alle trainees bespreken - houden. Oftwel voor mij ging de wekker vandaag om kwart voor zes want ik moest ervoor zorgen dat iedereen om kwart over zes in het water lag. De kapitein lag zelf ook in het water hoor!

Omdat er bijna geen wind stond moesten we de motor gebruiken maar ‘s middags heb ik alle watches wel de zeilen laten hijsen om aan de ‘echte’ crew te laten zien dat we in staat zouden geweest zijn om het echte werk te doen. In totaal was het zo’n 3 uur varen tot de boei, de rest van de tijd hebben we ingevuld met het schoonmaken van de boot en wat vrije tijd om te zwemmen en in de yards te klimmen

Aan de ene kant was het helemaal geweldig om kapitein te zijn, ik mocht de boot zelf besturen en alles beslissen. Wat me ook erg meeviel is dat iedereen echt respect voor me had, zelfs de meest drukke personen waren stil tijdens de debriefings en luisterden naar wat ik te zeggen had! Aan de andere kant was het het meest stressvolle karwei ooit. Als kapitein moet je niet zozeer weten hoe de motor werkt of via welke weg je naar je eindpunt moet komen maar je moet iedereen aansporen om het werk te doen, overzicht houden en je hebt de eindverantwoordelijkheid over het schip.

Het is me samen met m’n crew gelukt om de boot om 15.00 uur op de eindbestemming te krijgen. Ik was zo trots op iedereen, vooral op de crew, de samenwerking was zo goed! We hebben het samen als één team gedaan. Iedereen kwam naar me toe om me te feliciteren en om eerlijk te zeggen was ik best trots op mezelf. Ik stond echt te janken, er stond 24 uur zoveel druk op me en het voelde zo goed om het allemaal voor elkaar gekregen te hebben. Een droom was in vervulling gegaan! Ik heb die dag ontzettend veel geleerd van Jim (de echte kapitein, hij checkte natuurlijk wel of ik het schip niet de rotsen op liet varen), over de boot, zeilstanden, sturen, vaarregels en leadershipskills.

Eenmaal op de bestemming aangekomen nam de echte crew het werk weer over.

Die avond kreeg iedereen een certificaat voor deelname aan de reis en ik kreeg een Captain’s award “this award celebrates the outstanding leadership qualities dislayed by a selected trainee who successfully captained the STS spririt of New Zealand and crew”. Ik besef trouwens nog steeds niet echt dat ik kapitein was hoor, ik blijf het een lachertje vinden,… een stil meisje met accent de kapitein van de Spirit of New Zealand!

Dag 11: Nadat we alles schoongemaakt hadden was het tijd om weer naar huis te gaan. Ik was een van de eersten die weg moest en het was zo moeilijk om afscheid te nemen want de meesten zie ik nooit meer! We hebben samen zo ontzettend veel meegemaakt, zoveel lol gehad en sommige mensen hebben, vooral de laatste dag, zoveel voor me betekend. Ik wilde helemaal niet weg!

De busreis terug naar Wairoa nam 2 dagen in beslag en nu ik weer ‘thuis’ ben is het enige waar ik aan denk de Spirit. Ik wil zo graag terug. Ik weet nu ook eigenlijk pas wat heimwee is, ik heb voor het eerst van m’n leven echt heimwee gehad, niet heimwee naar Nederland, maar heimwee naar de Spirit of New Zealand. Ik probeer maar zoveel mogelijk te denken “Don’t cry because it’s over, smile because it happened” .

Sorry dat m’n verslag zo ontzettend lang geworden is maar ik kon het niet korter beschrijven. Ik hoop dat alles met jullie goed gaat en hou me op de hoogte van al jullie belevenissen en de nieuwste roddels!

Groetjes en heel veel liefs,

Sascha

Te Whakatinanatanga i te moemoea